Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Δεν ξέρουμε αν ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Ο πολίτης όμως, άπαξ και αποφασίσει να γίνει πελάτης του πολιτικού συστήματος το δίκιο του θα το χάσει κι όχι μόνο για λόγους ηθικής τάξης, επειδή έλαβε μια απόφαση που αφορά το κοινό όφελος με γνώμονα τον εαυτό του και τις τρέχουσες ανάγκες του αλλά για λόγους καθαρού συμφέροντος: η ψήφος πάντα και χωρίς καμία εξαίρεση έχει μεγαλύτερη αξία από αυτό που παίρνει ως αντάλλαγμα σε ατομικό επίπεδο.
Κι αν αυτά δεν τα συζητούσαμε μέχρι το 2010, αρνηθήκαμε να τα παραδεχτούμε και αργότερα. Πλήθος συμπολιτών μας κατάπιε αμάσητη την υπεραπλούστευση του «μαζί τα φάγαμε» και ακόμα περισσότεροι συνέχισαν να συσπειρώνονται γύρω από τα πρόσωπα και όχι από τις ιδέες ή τις αρχές των προσώπων αυτών.
Έχουμε δυσκολία να κατανοήσουμε τι κοινό αισθάνεται ότι έχει ένας Έλληνας της μεσαίας τάξης με κάποιον ανεπάγγελτο που κάνει καριέρα στην πολιτική με το όνομα της οικογένειάς του. Τι κοινό έχει ο νέος Έλληνας της μεσαίας τάξης με αυτούς που δεν έχουν πάρει ποτέ στη ζωή τους το Μετρό ώστε να ξέρουν ότι το πραγματικό πρόβλημα των δημόσιων συγκοινωνιών είναι ότι δεν λειτουργούν και όχι το όνομα των σταθμών;
Η μεσαία τάξης της χώρας δεν έχει ταξική συνείδηση.
Δηλαδή, δεν έχει συναίσθηση της ίδιας της της ύπαρξης, τα μέλη της δεν είναι σε θέση να περιγράψουν, πόσο μάλλον ν' απαριθμήσουν, τα συμφέροντά τους. Οι Έλληνες της μεσαίας τάξης δεν γνωρίζουν τη συμβολή τους στην οικονομική και κοινωνική πρόοδο της πατρίδας μας, δεν έχουν καταλάβει ότι είναι οι θεματοφύλακες της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και του ευρωπαϊκού κεκτημένου της χώρας γιαυτό και η ριζοσπαστική αριστερά τους έβλεπε ως εχθρούς και πάνω απ'όλα ως εμπόδιο στην επιβολή ενός τσαβικού καθεστώτος και επιδίωξε να τους εξολοθρεύσει μέσω της υπερφορολόγησης, της απαξίωσης του δημόσιου σχολείου και πανεπιστημίου και την ανοχή στην ανομία που είχε στόχο την ιδιοκτησία (ανοχή σε καταλήψεις ιδιωτικών κτιρίων, φθορές σε καταστήματα και αυτοκίνητα).
Η ιστορία της Ελλάδας είναι η ιστορία της μεσαίας τάξης της που φαίνεται όμως ότι δεν έχει πάρει κανένα μάθημα από την πρόσφατη κρίση και ακόμα πολιτικοποιείται με σημεία αναφοράς τα πρόσωπα και τα πολιτικά τζάκια που φέρονται λες και η χώρα είναι το τσιφλίκι τους. Όχι όλοι βέβαια αλλά κάποιοι το κάνουν και μάλιστα αυτοί που δεν θα έπρεπε.
Μόνο όφελος θα έχει η μεσαία τάξη της χώρας αν αφυπνιστεί και σταματήσει να δικαιολογεί τα πάντα σε αυτούς που εξέλεξε, αν αποτιμά κριτικά τις ψευδοαριστείες και βέβαια αν σταματήσει να ψηφίζει τα καλά πλην όμως καταφανώς κουτά και ανίκανα παιδιά των πολιτικών οικογενειών.
Ψηφίζουμε τα κόμματα και επιλέγουμε βουλευτές για να μας κάνουν τη δουλειά, όχι για να μπούμε στην αυλή τους γιαυτό και οφείλουμε να τους κρίνουμε νυχθημερόν με αυστηρότητα αλλά δικαιοσύνη.
Το πελατειακό κράτος των δεκαετιών 80-00 έχει πεθάνει. Οι λίγες θέσεις στο κράτος δεν γίνεται να στελεχώνονται από αποτυχόντες στις εκλογές πολιτευτές ή στελέχη των πολιτικών νεολαιών. Κι όταν αυτό συμβαίνει οι ψηφοφόροι του εκάστοτε κόμματος που βρίσκεται στην εξουσία πρώτοι εκείνοι απ'όλους πρέπει να το καταγγέλλουν.
Η μεσαία τάξη πρέπει ν'αποκτήσει συνείδηση της ύπαρξής της, να νιώσει υπερηφάνεια γιαυτό που είναι και να αντιληφθεί ότι αυτή και μόνον αυτή είναι το πραγματικό αφεντικό της χώρας. Για να καταφέρει όμως η μεσαία τάξη να χειραφετηθεί πρέπει τα μέλη της να προσέρχονται στο δημόσιο κοινό βίο ως πολίτες και όχι ως πελάτες. Γιατί ο πελάτης άπαξ και απομακρυνθεί από το «ταμείο» της κάλπης κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται. Και η μεσαία τάξη της Ελλάδας αξίζει καλύτερα.
