Του Αντώνη Πανούτσου
Έχω δουλέψει αρκετά χρόνια για να μην είμαι μη μου άπτου με τη δημοσιογραφική ετικέτα. Άρα δεν έπαθα σοκ από τις αποκλειστικές μου «δηλώσεις» στο peiraiasnews.gr, σύμφωνα με τις οποίες βρίσκομαι σε προχωρημένες συζητήσεις για να κατέβω στις εκλογές με τη ΝΔ. Συνήθως οι δηλώσεις γίνονται σε κάποιον και στο τραπέζι που καθόμαστε, σε κρητική ταβέρνα του Πειραιά μετά από συγκέντρωση που παρακολούθησα για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς, κανένας δεν μου συστήθηκε σαν δημοσιογράφος. Οπότε δεν μου ζητήθηκε, δεν έκανα δηλώσεις και είναι ο λόγος που το κείμενο είναι ανυπόγραφο. Από την άλλη, έχω δουλέψει αρκετά για να καταλαβαίνω αν ένα κείμενο γράφτηκε για να κάνει ζημιά. Το συγκεκριμένο δεν είχε τέτοιο σκοπό. Από τη φωτογραφία μέχρι το κείμενο φαίνεται ότι η διάθεση ήταν θετική. Τελειώνοντας λοιπόν με τον τρόπο που γράφτηκε, πάμε σε αυτό που γράφει.
Στην ενήλικη ζωή μου δεν έχω ζήσει τόσο διχασμό όσο στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Ιδεολογικά με το Εμείς ή Αυτοί, στην πράξη με το Κάτω Σύνταγμα και την τρομοκρατία των δρόμων, έγινε μια προσπάθεια τρομοκράτησης πολιτικών και δημοσιογράφων να το βουλώσουν ή ακόμα καλύτερα να φοβούνται να βγαίνουν από τα σπίτια τους. Διαγραφές δημοσιογράφων που «χτύπησαν» το δημοψήφισμα, διαδικτυακό bulling της Κουμουνδούρου «Είσαι με τους Γερμανούς» ή «Είσαι φασίστας» ή δημιουργία φοβισμένων αστών όπως τους θέλει ο Πολάκης, μηδένισαν τον χώρο ουδετερότητας. Το θετικό ήταν οι επιθέσεις στο «Εμείς ή Αυτοί» να δημιουργήσουν την ανάγκη εξεύρεσης συμμάχων. Και άλλων που δεχόντουσαν επιθέσεις. Το κλασικό oppression radicalizes στη δεξιά του εκδοχή.
Η προηγούμενη αναφορά γίνεται σε σχέση με το κομμάτι του κειμένου στο site που λέει «θεωρεί πλέον χρέος του να κινητοποιηθεί». Πράγματι κάποια στιγμή αποφάσισα ότι ο μόνος τρόπος να είμαι ήσυχος με τη συνείδησή μου ήταν να κινητοποιηθώ. Ότι το να λέω «δεν μπλέκομαι» όταν το μιντιακό σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ βαράει δεξιές, αριστερές, ήταν περισσότερο δειλία και λιγότερο ακεραιότητα.
Όσο για τις αναφορές στην υποψηφιότητα στο ψηφοδέλτιο της ΝΔ και ότι υπάρχουν «προχωρημένες συζητήσεις», θα μου άρεσε να υπάρχουν. Ακούγεται σαν να διαπραγματεύομαι μια μεταγραφή. Ταυτόχρονα θα με έπιαναν τα γέλια. Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να ζητήσω και αμφιβάλω ότι έχουν ιδέα τι θα μπορούσαν να μην ζητήσουν. Ούτε υπάρχει συζήτηση για να κατέβω στον Πειραιά. Είμαι από τον Πειραιά αλλά η συζήτηση που πράγματι έγινε στο τραπέζι ήταν στην λογική τι ωραία θα ήταν να κατέβαινες για να είμαστε παρέα. Η οποία παρέα ήταν όλοι του ΠΑΣΟΚ. Και υποθέτω ότι το ΠΑΣΟΚ έχει αρκετά προβλήματα για να προστεθεί ένα ακόμα.
Τέλος θα ήταν γαϊδουριά από τη μεριά μου να ανακοινώσω υποψηφιότητα. Είναι σαν να ανακοινώνεις σε οικοδεσπότες ότι πας στο σπίτι τους καλεσμένος. Τα κόμματα ανακοινώνουν τους υποψηφίους και όχι οι υποψήφιοι τα κόμματα.
Οπότε πάμε ως έχουμε. Γράφοντας όπως γράφαμε. Διαβάζοντας όπως διαβάζατε. Και αν κάτι αλλάξει, μα το σταυρό είσαστε οι πρώτοι που θα το μάθετε.
Υ.Γ. Παρά τη δημοσιογραφική παρέκκλιση από τη δεοντολογία ευχαριστώ τον συντάκτη του κειμένου του peiraiasnews.gr. Αν είχε γράψει όσα λέγαμε στο τραπέζι σαν δηλώσεις, σήμερα θα ταξίδευα για την Αργεντινή.
