Του Γιάννη Παντελάκη
Το ενδιαφέρον με την δημοσκόπηση της Public Issue, δεν είναι τόσο στα ευρήματά της. Με εξαίρεση το προβάδισμα εκείνων που προτιμούν πρόωρες εκλογές, τα υπόλοιπα είναι λίγο ως πολύ είναι γνωστά από σχεδόν όλες τις μετρήσεις της κοινής γνώμης που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τουλάχιστον το τελευταίο εξάμηνο. Το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε στο γεγονός ότι η κομματική εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ φιλοξένησε μια δημοσκόπηση όλα τα στοιχεία της οποίας δείχνουν μεγάλη υστέρηση του ΣΥΡΙΖΑ. Σε όλα τα επίπεδα.
Σχεδόν απ όλα τα Μέσα ενημέρωσης αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προβλήθηκε με έμφαση το γεγονός ότι μια κομματική εφημερίδα φιλοξενεί μια αρνητική για το κόμμα δημοσκόπηση. Και δεν έχουν άδικο, δεν μας έχουν συνηθίσει σε τέτοιες συμπεριφορές. Ούτε καν Μέσα ενημέρωσης που δεν είναι κομματικά, αλλά πολιτικά ενταγμένα κάπου. Πόσο μάλλον μια εφημερίδα που ανήκει στο κυβερνητικό κόμμα.
Για τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους συνέβη αυτό, μόνο κάποιες πληροφορίες και εικασίες μπορώ να παραθέσω από αυτές που κυκλοφόρησαν χθες. Οι οποίες ωστόσο, δεν οδηγούν σε κανένα ασφαλές συμπέρασμα αφού είναι αντικρουόμενες: α) η διεύθυνση της εφημερίδας δίνει ένα δείγμα αξιοπιστίας, έτσι ανιδιοτελώς β) δίνοντας ένα δείγμα αξιοπιστίας σήμερα, αύριο θα είναι πιο πειστική με μια μελλοντική δημοσκόπηση που θα δείχνει καλύτερη εικόνα για την κυβέρνηση γ) προβάλλοντας το αίτημα για πρόωρες εκλογές, δημιουργεί κλίμα για κάτι τέτοιο δ) η εφημερίδα ελέγχεται από μια ομάδα που θεωρεί ότι η κυβέρνηση ακολουθεί λάθος πορεία ε) η δημοσκόπηση λειτουργεί συσπειρωτικά για τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα εν όψει συνεδρίου ζ) η δημοσκόπηση καταγράφει μια διερμηνευμένη δυσαρέσκεια και για τα δυο κόμματα εξουσίας, μια τέτοια λογική αποδυναμώνει το φερόμενο ως πρώτο κόμμα, αυτό της Ν.Δ. η) η πραγματικότητα είναι αυτή που καταγράφει η δημοσκόπηση και είναι πια δύσκολο να κρυφτεί.
Στις ερμηνείες αυτές, ενδεχομένως να χωράνε και κάποιες άλλες ακόμα. Μακάρι, πάντως να ισχύει η πρώτη. Ωστόσο, από αυτή την ιστορία, αναδεικνύεται ένα ενδιαφέρον ζήτημα που αφορά στην αξιοπιστία των Μέσων. Για την ακρίβεια πολλών από αυτά. Καχύποπτοι πολίτες αναρωτιούνται για την σκοπιμότητα της δημοσίευσης περισσότερο απ ότι για τα ευρήματα της δημοσκόπησης.
Υποθετικά, ας αντιστρέψουμε αυτή την πραγματικότητα (της αμφισβήτησης και καχυποψίας για τα Μέσα) και ας θεωρήσουμε ότι λειτουργούν μ'' έναν τρόπο θεαματικά διαφορετικό. Παρ ότι υποστηρίζουν έναν κομματικό φορέα ή έχουν μια συγκεκριμένη ιδεολογική προσέγγιση, δεν αποφεύγουν να καταγράψουν ένα γεγονός έστω και αν αυτή βρίσκεται απέναντι από τον φορέα ή την ιδεολογία. Δεν υιοθετούν το δόγμα «αλήθεια είναι ό,τι συμφέρει το κόμμα», αλλά συμπεριφέρονται μ έναν τίμιο τρόπο. Ο οποίος σήμερα, για πολλά Μέσα τουλάχιστον, αποτελεί ζητούμενο, Όσα Μέσα το επιχειρούν πάντως, βγαίνουν κερδισμένα.
Ποιός θα ήταν ωφελημένος σ'' ένα τέτοιο υποθετικό ενδεχόμενο όπου καταγράφεται η αλήθεια : α) ο αναγνώστης, τηλεθεατής, ακροατής ο οποίος θα είχε μια σχετικά ακριβή εικόνα για όλα όσα συμβαίνουν άρα και ένα καλύτερο κριτήριο πολιτικής συμπεριφοράς β) τα ίδια τα Μέσα αφού με μια αυξημένη αξιοπιστία θα είχαν και μεγαλύτερη αποδοχή από εκείνους στους οποίους απευθύνονται γ) η ίδια η λειτουργία της Δημοκρατίας αφού οι επιλογές των πολιτών θα στηριζόντουσαν σε πραγματική γνώση, αλήθειες και γεγονότα.
Όταν πάψουμε ν αναρωτιόμαστε για το τι έπαθε η Αυγή, άλλα και πολλά μη κομματικά Μέσα και φιλοξένησαν μια είδηση που δεν εξυπηρετεί τους ιδιοκτήτες τους, τότε τα πράγματα θα είναι καλύτερα...
