Της Μαρίας Χούκλη
Δεν είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που η πολιτική ζωή της έχει να λύσει και άλλα ζητήματα, πέραν των οικονομικών. Υποθέσεις σεξουαλικής παρενόχλησης για παράδειγμα.
Στη Γαλλία, οκτώ γυναίκες –οι τέσσερις βουλευτίνες– κατήγγειλαν πρόσφατα τον Ντενί Μποπέν, βουλευτή των Οικολόγων και αντιπρόεδρο της Εθνοσυνέλευσης ότι «άπλωνε τα χέρια του» και όχι μόνο, σύμφωνα τουλάχιστον με τις περιγραφές τους στις δικαστικές αρχές.
Ο 53χρονος πολιτικός δηλώνει αθώος, αλλά υπό τον σάλο που ξέσπασε αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την αντιπροεδρία της Εθνοσυνέλευσης, μηνύοντας τα μέσα ενημέρωσης που αποκάλυψαν την υπόθεση των καταγγελιών. Κι ενώ η σύζυγός του, νυν υπουργός Κατοικίας, του συμπαρίσταται, δεκαεπτά πρώην συναδέλφισές της από όλους τους πολιτικούς χώρους εξανέστησαν.
Με δημόσια ανακοίνωση ζητούν να μην θάβονται στη σιωπή συμπεριφορές που έχουν να κάνουν ακόμη και με απλά σεξιστικά σχόλια, πολύ περισσότερο χειρονομίες και ανάρμοστη συμπεριφορά από άνδρες πολιτικούς. Καλούν μάλιστα τα κόμματά τους να κάνουν έρευνα εάν διεπράχθησαν τέτοιες πράξεις από στελέχη τους και να βοηθήσουν τα θύματα προκειμένου να λάμψει η αλήθεια. Νόμοι υπάρχουν, ο κώδικας εργασίας προστατεύει τους υπαλλήλους, αρκεί να υποβληθούν μηνύσεις.
Την έκκληση με τον τίτλο «Δεν θα σιωπήσουμε άλλο» υπογράφουν μεγάλα ονόματα της γαλλικής πολιτικής σκηνής, μεταξύ άλλων η Σεσίλ Ντιφλό, η Κορίν Λεπάζ η Ροζελίν Μπασελό, η Ελιζαμπέτ Γκιγκού, η Ορελί Φιλιπετί, αλλά και η Κριστίν Λαγκάρντ.
Οι 17 έχουν δίκιο όταν επισημαίνουν ότι δεν θα προσαρμοστούν οι γυναίκες στα «ήθη και τα έθιμα» των ανδρών, αλλά θα πρέπει να αλλάξει η συμπεριφορά ορισμένων ανδρών που εκμεταλλεύονται τη θέση ισχύος για να ασκούν βία σε βάρος υφισταμένων ή και συναδέλφων τους.
Καλά τα λένε οι 17 Γαλλίδες πολιτικοί αλλά και εκείνες από θέση ισχύος, με την αυτοπεποίθηση της δύναμής τους. Γιατί άλλο να είσαι πρώην υπουργός και υψηλόβαθμο κομματικό στέλεχος και άλλο χαμηλόβαθμη υπάλληλος πρεσβείας που δέχεσαι σεξουαλική παρενόχληση από τον επικεφαλής της διπλωματικής αποστολής. Και όχι μόνο να σε παρενοχλεί, αλλά να σε εκβιάζει με τη δουλειά σου. Στις μαυρόασπρες ταινίες του ελληνικού σινεμά γίνεται συνήθως σε εργοστάσια, ανήλιαγες βιοτεχνίες και μικρομάγαζα. Η αλήθεια είναι ότι συμβαίνει και στους χώρους των λευκών κολάρων.
Χρειάζεται θάρρος για να καταγγείλεις την ανάρμοστη συμπεριφορά προϊσταμένου σου. Εκτός από τον κίνδυνο να χάσεις τη δουλειά σου, απειλείσαι εσύ –αν και θύμα– με διασυρμό. Πόσοι δεν αναρωτιούνται «μήπως το προκάλεσε;», ερώτημα το ίδιο άθλιο με την πράξη.
Γι'' αυτό έχει μεγάλη σημασία και αξία να ενθαρρύνεται η καταγγελία τέτοιων συμπεριφορών ώστε να τιμωρείται το μακρύ χέρι της σ-εξουσίας, είτε είναι αριστερό, είτε είναι δεξιό.
Και όχι να ενθαρρύνεται η αποσιώπησή τους στο όνομα της τιμής ενός ιδεολογικού χώρου. Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου είναι πιο σημαντική, πολύ περισσότερο όταν ο χώρος αυτός έχει κάνει σημαία του την προστασία των αδυνάτων.
