Του Σάκη Μουμτζή
Η κοινωνία μας, έχει μνημείο για ανύπαρκτους νεκρούς και αρνείται να τιμήσει την μνήμη τριών νέων ανθρώπων και ενός εμβρύου, που δολοφονήθηκαν γιατί ήθελαν να εργαστούν. Γιατί δεν πειθάρχησαν στα κελεύσματα της Αριστεράς για απεργία.
Και τους δολοφόνησαν.
Η Αγγελική Παπαθανασοπούλου με το μωρό που είχε μέσα της, η Παρασκευή Ζούλια και ο Επαμεινώνδας Τσακάλης, δολοφονήθηκαν γιατί ήταν εργαζόμενοι.
Τους δολοφόνησαν οι επαγγελματίες «επαναστάτες», τα ρεμάλια της ζωής, που το μόνο που κουβαλούνε είναι το μίσος και ο φθόνος γι΄αυτούς που δεν είναι όμοιοι τους.
Και δεν τους δολοφόνησαν μόνον αυτοί που έσπασαν την τζαμαρία της τράπεζας κι έρριξαν μέσα τις μολότοφ. Τους δολοφόνησαν και όλοι αυτοί που ζητωκραύγαζαν για τα όσα συνέβαιναν και όλοι αυτοί που εμπόδιζαν την πυροσβεστική να προσεγγίσει στον χώρο της τραγωδίας.
Τι ήταν όλοι αυτοί;
Ένα τσούρμο σκουπίδια που το μόνο όπλο που διαθέτουν είναι η βία.
Όλα αυτά τα χρόνια κάποιοι, στην αρχή λίγοι, στην συνέχεια περισσότεροι, θυμούνται και τιμούν τους τέσσερις νεκρούς στις 5 Μαΐου. Μετά σιωπή.
Ας αναλογιστεί ο αναγνώστης τι θα συνέβαινε αν Δεξιοί έκαιγαν ζωντανούς τέσσερις εργαζόμενους. Από εξοστρακισμό της σφαίρας φονεύθηκε ο Γρηγορόπουλος και κάηκε, κυριολεκτικά, η Αθήνα από τους Συριζαίους και τις λοιπές «δημοκρατικές δυνάμεις». Και ο δεκαεξάχρονος έγινε σύμβολο για ένα τμήμα της Αριστεράς.
Ανέκαθεν οι πολίτες που ανήκουν στον αστικό-δημοκρατικό χώρο, δεν θέλουν να θυμούνται. Οι πληγές, το τραύμα, δεν συμβαδίζουν με την εγγενή μετριοπάθεια τους, καθώς επιτείνουν τις διαιρέσεις και οξύνουν τις καταστάσεις.
Αυτήν την κοντή μνήμη του αστικού χώρου, την εκμεταλλεύτηκε και την εκμεταλλεύεται η Αριστερά που, μέσω της συμβολοποίησης των θυμάτων της, επικράτησε και ιδεολογικά και επικοινωνιακά.
Θυμάμαι, πριν από χρόνια, όταν οι συγγενείς των δολοφονημένων από την 17 Νοέμβρη έκαναν μιαν εκδήλωση στην μνήμη των νεκρών τους, συγκεντρώθηκαν μετά βίας πενήντα άνθρωποι.
Προφανώς, σε ένα κομμάτι της κοινωνίας μας η βία της Αριστεράς έχει γίνει αποδεκτή. Έχει αποκτήσει ηθικά ερείσματα. Κατόρθωσαν οι θύτες πρώτα να εξοντώσουν ηθικά τα θύματα τους, ώστε στην συνέχεια η φυσική τους εξόντωση να είναι και αιτιολογημένη και, κυρίως, δικαιολογημένη.
Οι νεκροί της Marfin ήταν «απεργοσπάστες», υποστηρίζουν οι αριστεροί, κάτι που στην αξιακή κλίμακα τους είναι βαρύ παράπτωμα. Γι΄αυτό και το αλαλάζον πλήθος ζητούσε την παραδειγματική τιμωρία τους ενώ το κτήριο είχε τυλιχθεί στις φλόγες.
Θέλω να πιστεύω πως η επόμενη κυβέρνηση θα τιμήσει, έστω καθυστερημένα, τους νεκρούς της Marfin. Με αυτόν τον τρόπο θα δείξει πως δεν θα είναι πλέον ιδεολογικά υποτελής στην Αριστερά.
Η 5η Μαΐου ας καθιερωθεί ημέρα μνήμης για τα όλα θύματα του ταξικού μίσους της Αριστεράς.
ΥΓ. Εξ όσων γνωρίζω ο Α. Τσίπρας ουδέποτε έκανε δήλωση συμπάθειας προς τις οικογένειες των νεκρών.
