Άκουσα χθες σε επαρχιακό ραδιόφωνο τον πρόεδρο μιας τοπικής ΕΛΜΕ, που έλεγε ότι αποδείχθηκε περίτρανα πόσο δίκιο είχαν οι εκπαιδευτικοί όταν διαφώνησαν με την τηλεκπαίδευση στα σχολεία στην πρώτη φάση της πανδημίας. Ως απόδειξη θεωρούσε το γεγονός ότι φέτος που πήγαν τα παιδιά στο σχολείο, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές τους διαπίστωσαν μεγάλες ελλείψεις στις γνώσεις τους (!) Άρα η τηλεκπαίδευση απέτυχε παταγωδώς, έτσι είπε. Το αναφέρω αφήνοντας το ασχολίαστο.
Άλλο κουφό περιστατικό. Η Ένωση Διπλωματικών Υπαλλήλων προχώρησε την Παρασκευή σε δίωρη στάση εργασίας, διότι έβαλε κάτω τον υπο ψήφιση προϋπολογισμό και διαπίστωσε ότι είχαν μειωθεί τα κονδύλια που προορίζονταν για το Υπουργείο Εξωτερικών. Οπότε, δικαίως, προχώρησαν σε αγωνιστική κινητοποίηση. Το πρόβλημα ήταν ότι οι συνδικαλιστές είχαν διαβάσει λάθος τα νούμερα του προϋπολογισμού, μπέρδεψαν τους κωδικούς και δεν κατάλαβαν ότι τα κονδύλια του ΥΠ.ΕΞ όχι μόνο δεν είχαν μειωθεί, αλλά ήταν και αυξημένα κατά 5,7 εκατομμύρια ευρώ.
Δεν τα γράφω αυτά για να κατακεραυνώσω τους συνδικαλιστές, ούτε για να υποστηρίξω ότι ο συνδικαλισμός είναι αχρείαστος. Δεν υπάρχει αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία χωρίς συνδικάτα. Γράφω αυτά τα δυο παραδείγματα για να διατυπώσω εγγράφως την θλίψη και τον προβληματισμό μου απέναντι σ’ ένα συνδικαλιστικό κίνημα που όσο λιγότερη μαζικότητα έχει, τόσο γιγαντώνει την οπισθοδρομικότητα του και γιγαντώνει τις στρεβλώσεις που το κατατρύχουν.
Και σκέφτομαι ότι μια κοινωνία θα συγχρονιστεί μεν υποχρεωτικά με τον πλανήτη που την περιβάλλει ανεξαρτήτως αντιδράσεων και συντεχνιακών ταμπουριών, έχει όμως σημασία αν θα το κάνει γρήγορα και εύκολα ή αργά και με το στανιό. Έχει σημασία αν μια κοινωνία θα μπει στην πρωτοπορία των εξελίξεων ή αν θα τις αντιστρατεύεται διαρκώς μέχρι να καταλήξει το τελευταίο βαγόνι του παγκόσμιου τραίνου.
Είναι δυνατόν στον καιρό του ίντερνετ να γίνουμε η μόνη χώρα στον κόσμο που δεν θα έχουμε εκπαίδευση εξ αποστάσεως; Είναι δυνατόν να θέλουμε να ασκήσουμε αξιόπιστη και επιθετική εξωτερική πολιτική, όταν έχουμε διπλωμάτες που δεν ξέρουν να διαβάσουν τα κονδύλια ενός προϋπολογισμού; Ή είναι δυνατόν να φτιάξουμε μια ζηλευτή δημόσια υγεία, όταν αρχηγός του προσωπικού της είναι κάποιος σαν τον Γιαννάκο που λέει και ξελέει τρεις φορές την ημέρα;
Και σκέφτομαι πόσο ευκολότερα θα ήταν τα πράγματα αν διαθέταμε απλώς λογικές και προσαρμοστικές συνδικαλιστικές ηγεσίες, δεν ελπίζω σε φωτισμένες. Αν δεν έλεγαν «όχι» πριν καν εμφανιστεί οποιαδήποτε μεταρρύθμιση, αν άνοιγαν πανιά μαζί με τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας αντί να ρίχνουν εκατό άγκυρες. Μάταιες σκέψεις…
