Οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ πίστεψαν πως, επειδή ο Μητσοτάκης τις ανακοινώσεις του για τις υποκλοπές θα τις έκανε στις 8 Αυγούστου—ημέρα που παραιτήθηκε όπως λένε ο Νίξον για το Γουότερτγκέιτ το 1974—οι δύο περιπτώσεις είναι ίδιες. Πρώτα-πρώτα ο Νίξον παραιτήθηκε στις 9 Αυγούστου και το Γουότεργκέιτ ήταν σκάνδαλο, γιατί επρόκειτο για καραμπινάτη παράνομη απόπειρα παρακολούθησης των Δημοκρατικών, με έντονα τα χαρακτηριστικά της παρακρατικής δράσης.
Οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ δικαιολογημένα θυμωμένοι και αγανακτισμένοι, επιχειρούν να βρουν σανίδα σωτηρίας στη δημοσκοπική τους στασιμότητα. Καλά κάνουν. Στην πολιτική πρέπει να εκμεταλλεύεσαι τα λάθη του αντιπάλου. Βέβαια, όλος αυτός ο θόρυβος έχει ημερομηνία λήξεως και πολύ κοντινή μάλιστα, αλλά θα αφήσει ανοικτά δύο μεγάλα ζητήματα:
1.Όπως επεσήμανε στη δήλωση του ο Β. Βενιζέλος το συγκεκριμένο μοντέλο διακυβέρνησης έφτασε στα όρια του, αναφερόμενος προφανώς στο επιτελικό κράτος.
2. Επιτρέπεται ή δεν επιτρέπεται να παρακολουθούνται οι πολιτικοί από την ΕΥΠ, όπως άφησε να εννοηθεί ο πρωθυπουργός.
1.Μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1986 εγκαθιδρύθηκε το πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο διακυβέρνησης, κάτι ιδιαίτερα θετικό, γιατί έτσι έχουν αποφευχθεί οι θεσμικές κρίσεις που οφείλονται στην ύπαρξη δύο πόλων εξουσίας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν αναμφίβολα ο άνθρωπος –ορχήστρα ως πατριάρχης της Κεντροαριστεράς, αλλά είχε από δίπλα του και τον Αντώνη Λιβάνη. Ο Κώστας Σημίτης κυβερνούσε με τα διυπουργικά, αλλά είχε και τους Τσουκάτο, Πασχαλίδη, Θέμελη, ενώ ο Κώστας Καραμανλής είχε τον Θεόδωρο Ρουσόπουλο, άτομο με ιδιαίτερες ικανότητες, καθώς και τον Αγγέλου.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, συγκεντρώνοντας όλες τις εξουσίες στο Μέγαρο Μαξίμου είχε ως στενότατο συνεργάτη του τον Γρηγόρη Δημητριάδη που παρήγαγε κατά γενική ομολογία σημαντικό έργο. Έλυνε προβλήματα σε καθημερινή βάση και φρόντιζε να προλαμβάνει κυοφορούμενες τριβές και εντάσεις. Ήταν επόμενο, λόγω αυτής της υπερδραστηριότητας να του ξεφεύγουν καταστάσεις. Βέβαια για την μη ενημέρωση του για την υπόθεση Ανδρουλάκη η ευθύνη βαρύνει πρωτίστως τον διοικητή της ΕΥΠ, γιατί δεν εκτίμησε σωστά τις πολιτικές διαστάσεις αυτής της παρακολούθησης και δεν τον ενημέρωσε. Αλίμονο αν ο πολιτικός προϊστάμενος της ΕΥΠ γνώριζε μια προς μια τις παρακολουθήσεις της υπηρεσίας.
Έτσι ερχόμαστε στον πυρήνα του προβλήματος. Το επιτελικό κράτος που δομήθηκε πάνω στις ικανότητες του Γρηγόρη Δημητριάδη θα μπορέσει να λειτουργήσει αποτελεσματικά χωρίς την παρουσία του; Και αν όχι, τι περιθώρια, χρονικά και πολιτικά, έχει ο πρωθυπουργός για να το τροποποιήσει;
2. Πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα αν η ΕΥΠ έχει την αρμοδιότητα να παρακολουθεί Έλληνα πολιτικό για τον οποίον υπάρχουν ενδείξεις παράνομης δραστηριότητας που άπτεται των εθνικών μας συμφερόντων. Τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο Β. Βενιζέλος, από χωριστούς δρόμους ο καθένας, καταλήγουν στην ίδια θέση, πως δε νοείται παρακολούθηση βουλευτή, καθώς οι δράσεις του προστατεύονται από ένα πλέγμα θεσμικών διατάξεων, όπως υποστηρίζει ο Β. Βενιζέλος και γιατί προκαλούνται πολιτικές παρενέργειες, αν κατάλαβα καλά τη δήλωση του πρωθυπουργού.
Στην περίπτωση του Νίκου Ανδρουλάκη δε γνωρίζω αν θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς έγινε. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι πως η κυβέρνηση δέχθηκε διπλό πλήγμα. Δημιουργήθηκε ρήγμα με τον χώρο του ΠΑΣΟΚ και έχασε τις υπηρεσίες του Γρηγόρη Δημητριάδη. Την έκταση της ζημίας θα την διαγνώσουμε οσονούπω. Αν δηλαδή όλα αυτά ακούμπησαν την κοινωνία ή απλώς αφορούσαν τον μικρόκοσμο της πολιτικής.
