Θα σας πω μια ιστορία. Όχι από αυτές τις τρομαχτικές με τον μπαμπούλα που τις λένε στα παιδιά για να φάνε το φαΐ τους. Αλλά από εκείνες της πραγματικής ζωής. Ένα πράγμα μόνο θα σας ζητήσω. Πάρτε μακριά τα παιδιά! Όχι, το θέαμα δεν είναι ακατάλληλο. Αλλά τι νόημα έχει να δώσεις σε κάποιον έτοιμο το φαγητό στο πιάτο;
Η ιστορία μας, λοιπόν, μιλάει για τον Δημήτρη. Πανίσχυρος επιχειρηματίας στα σαράντα του, είχε όλο τον κόσμο στα πόδια του. Τα φλας των φωτογράφων άναβαν κάθε φορά που εμφανιζόταν σε ένα κοσμικό γεγονός. Δίπλα του η σύζυγος, ωραία και αστραφτερή. Σίγουρα υπερήφανη για την καλή τύχη πους είχε βρει, έδειχνε να απολαμβάνει την κάθε στιγμή.
Ο Δημήτρης είχε λεφτά, δύναμη και πολλούς φίλους. Δεν προλάβαινε να τους χαιρετήσει. Τα βράδια του, τα Σαββατοκύριακα, οι διακοπές του, ήταν όλα γεμάτα με φίλους. Με ανθρώπους που του πρόσφεραν απλόχερα την καλή τους παρέα και αναζητούσαν τα πνευματώδη αστεία του και τις σημαντικές συμβουλές του.
Την συνέχεια θα την ξέρετε. Κάπου θα την έχετε ακούσει. Είναι η στιγμή που η Τύχη τα φέρνει ανάποδα. Μία κακή επιλογή, μία οικονομική καταστροφή. Είναι κάτι το συνηθισμένο. Αυτοκρατορίες γεννιούνται και πεθαίνουν. Κάθε μέρα!
Το ότι ο Δημήτρης έχασε τους φίλους του ήταν αναμενόμενο. Μαζί με τα πάρτι και το γιοτ χάθηκαν και οι φίλοι. Τα αστεία του έπαψαν να είναι πνευματώδη και στο τέλος τι νόημα είχαν οι συμβουλές ενός κατεστραμμένου; Έχασε, επίσης, την σύζυγό του. Κι αυτό θα το έχετε ακούσει. Είναι κάτι συνηθισμένο στην ζωή.
Θα σας πω εκείνο που δεν ξέρατε. Μετά απ'' όλα αυτά ο Δημήτρης κόντευε να χάσει το μυαλό του, να τρελαθεί. Ώσπου μία μέρα περπάτησε από την Αθήνα στον Πειραιά, χωρίς να το καταλάβει. Σαν να άνοιξε και να έκλεισε τα μάτια του και στα ξαφνικά να βρέθηκε από το ένα μέρος στο άλλο. Τον είχαν απορροφήσει τόσο πολύ οι σκέψεις του...
Σε εκείνο το σημείο αποφάσισε ότι μπορεί να ξανακτίσει την ζωή του από την αρχή. Στο κάτω – κάτω της γραφής, ο ίδιος είχε φτιάξει τον πλούτο του με τα χέρια του. Αφού το έκανε μία φορά μπορούσε μία ακόμη.
Από την άλλη μέρα ξεκίνησε και πάλι από την αρχή. Δεν έκανε κάτι άλλο, παρά μόνο δούλευε. Και τα κατάφερε! Κέρδισε πολλά λεφτά, εξόφλησε τις τράπεζες, πήρε καινούργιο γιοτ κι απέκτησε καινούργιους φίλους. Να μην το ξεχάσω! Παντρεύτηκε πάλι. Όχι την παλιά σύζυγό που είχε στο μεταξύ ανακαλύψει πόσο μετάνιωσε που τον εγκατέλειψε, αλλά την νέα του γραμματέα.
Κι όπως καταλάβατε, έκανε και πάλι την ίδια ζωή που έκανε και στο παρελθόν! Διότι, σύντροφοι και συντρόφισσες, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Κουβαλάνε μέσα τους αυτό που έχουν. Δεν γεννιούνται σκληροί κομμουνιστές για να μετεξελιχθούν σε σοσιαλδημοκράτες. Απλά, όταν δεν μπορούν να είναι κομμουνιστές, γίνονται «σοσιαλδημοκράτες». Όταν όμως τους το επιτρέψει η ζωή επιστρέφουν σε αυτό που γνωρίζουν καλά.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
