Προσπαθώ να φανταστώ τι θα συνέβαινε αν ακροδεξιές ομάδες έκαναν «ακτιβισμό» και επισκεπτόντουσαν καθημερινά πρεσβείες, Δικαστήρια, αστυνομικά τμήματα, την Βουλή των Ελλήνων, εφημερίδες και σπίτια επώνυμων και ανώνυμων. Η Αυγή θα ούρλιαζε για τα τάγματα εφόδου και διάφοροι πρακτορίσκοι θα ζητούσαν προστασία και θα απαιτούσαν να τους φυλάνε κλούβες των ΜΑΤ. Διότι είναι άλλη η Αριστερή και άλλη η Δεξιά βία.
Ο Ρουβίκωνας; Τι ο Ρουβίκωνας; Ο Ρουβίκωνας δεν είναι μία ομάδα που εκφράζει ακραίες θέσεις. Οι άνθρωποι είναι ακτιβιστές και έχουν ισχυρή προστασία. Τον πρόεδρο της Βουλής Βούτση, τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην υπουργό και δημοσιογράφο Φίλη και άλλες δημοκρατικές φωνές. Επειδή είναι πολύ δημοκρατικό να εισβάλλεις σε πρεσβείες, σε Δικαστήρια και σε συμβολαιογραφεία. Είναι ακτιβισμός να απειλείς κάποιον επειδή πάει να κάνει την δουλειά του και να εφαρμόσει τον Νόμο.
Γιατί δεν συλλαμβάνονται; Επειδή δεν διαπράττουν αξιόποινες πράξεις. Είναι απλό! Θα προσέξατε και τις σχετικές δηλώσεις του Προέδρου Αλέξη, με αφορμή τον ξυλοδαρμό του δημάρχου Μπουτάρη. Δεν παρανομούν. Κάνουν α-κτι-βι-σμό! Η κοινωνία τους οφείλει πολλά, καθώς θυμίζουν στους ανθρώπους ότι οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους είναι φονιάδες των λαών, ότι δεν πρέπει να πέσει κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη και ότι ο τελευταίος καπιταλιστής θα κρεμαστεί με την γραβάτα του.
Μπορώ να οραματιστώ στο μέλλον έναν νέον Ανδρέα Παπανδρέου να δίνει συντάξεις γήρατος σε αυτά τα παλικάρια. Διότι αυτή την στιγμή σπαταλούν τον πολύτιμο χρόνο τους για να διδάξουν α-κτι-βι-σμό. Κι όχι μόνο ξοδεύουν άπειρες εργατοώρες για την επανάσταση, αλλά φροντίζουν να αποκλειστούν έξω από τα ελληνικά σύνορα εκατοντάδες χιλιάδες ταξικοί εχθροί. Αλλοτριωμένοι νέοι και νέες που πήγαν στο εξωτερικό -οι απαράδεκτοι- για να υπηρετήσουν τον καπιταλισμό. Να μην γυρίσουν πίσω ποτέ, οι ανέραστοι.
Τι θα συνέβαινε αν ακροδεξιές ομάδες έκαναν «ακτιβισμό»; Εξαρτάται! Αν το κράτος ήθελε θα συλλάμβανε τους ανόητους μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο, όπως έκανε και με τους τραμπούκους που επιτέθηκαν στον δήμαρχο Μπουτάρη. Αν το κράτος ήθελε και πάλι θα τους άφηνε να κονταροχτυπιούνται με τους αριστερούς «ακτιβιστές» για να έχουμε μία έξαρση των παθών. Το κράτος αποφασίζει κάθε φορά. Να μην έχουμε αμφιβολία για τις δυνατότητές του.
Εκείνο που δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω είναι τι ακριβώς συνέβη το 2008 και κάηκε η Αθήνα. Γιατί το πανίσχυρο κράτος φέρθηκε με τόσο ελαφρύ τρόπο. Εκτός κι αν υπογράφτηκαν πολιτικά γραμμάτια, από αυτά που την ύπαρξή τους μαθαίνουμε έπειτα από πολλά χρόνια.
Ομοίως μας κάνει εντύπωση η ανοικτή τρομοκρατία που «επιτρέπεται» σε βάρος δικαστών. Τι ακριβώς επιδιώκουν όσοι επιτρέπουν στα τάγματα εφόδου να δρουν ανενόχλητα. Δικαιούμαστε να πιστέψουμε ότι από την στιγμή που κάποιος μπορεί να κάνει όσα κάνει ο Ρουβίκωνας, έχει την πολιτική κάλυψη της κυβέρνησης. Κι όχι μόνο!
Η κοινή γνώμη πιστεύει, κύριε Τσίπρα, ότι ο Ρουβίκωνας είναι το μακρύ χέρι της Αριστεράς. Είναι το δικό σας μακρύ χέρι. Μπορείτε να τους ακουμπήσετε;
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
