Δεν ήξερα την άποψη που διατύπωσε ο Αντώνης Λιάκος, ότι η δικτατορία υπηρετούσε τον αυταρχικό εκμοντερνισμό της Ελλάδας. Την άποψη αυτή διατύπωσε ο Λιάκος σε διαδικτυακή εκδήλωση του Culture through politics για τα 50 χρόνια του υπουργείου Πολιτισμού. Ενημερώθηκα από το χθεσινό άρθρο της Αγγελικής Κώττη, πήγα στον σύνδεσμο και άκουσα ολόκληρη την ομιλία του καθηγητή ιστορίας, ο οποίος ως γνωστόν είναι και στενός σύμβουλος του Τσίπρα, ένα είδος Σουσλόφ του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν ξύπνησα από την κυριακάτικη μεσημεριανή μου σιέστα έχοντας μια βαθιά εσωτερική διάθεση να υπερασπιστώ τον κ. Λιάκο. Ειδικά όταν συχνά πυκνά διαβάζω τοποθετήσεις του που (πέραν πάσης λογικής) κατατάσσουν τη σημερινή κυβέρνηση στο άκρο-άκρο δεξιό άκρο του πολιτικού χάρτη. Θα αντισταθώ στον πειρασμό να αδράξω την ευκαιρία αυτής της ομιλίας για να κατασκευάσω ένα βολικό σύνθημα που θα λέει «αυτός που θεωρεί ακροδεξιό τον Μητσοτάκη, υποστηρίζει ότι η επταετής δικτατορία δεν ήταν χούντα, αλλά ένα καθεστώς αυταρχικού εκμοντερνισμού της χώρας».
Δεν μ’ αρέσουν αυτές οι υπεραπλουστεύσεις, σας το γράφω ευθέως. Ο Αντώνης Λιάκος μπορεί σήμερα να λέει πολιτικές ανοησίες (γνώμη μου είναι αυτή), αλλά δεν θα τον βγάλουμε δα τον άνθρωπο και χουντικό. Και το γράφω όχι μόνο διότι ο Λιάκος επί χούντας ήταν τέσσερα χρόνια φυλακή, αλλά και διότι το πνεύμα ολόκληρης της ομιλίας του στη συγκεκριμένη εκδήλωση δεν είχε την παραμικρή σχέση με φιλοδικτατορική προσέγγιση της ιστορίας του υπουργείου Πολιτισμού. Το αντίθετο μάλιστα.
Δεν μέμφομαι κανέναν, την προσωπική μου άποψη διατυπώνω. Αλλά αν θέλουμε να υπηρετούμε την αλήθεια και να κάνουμε έναν έντιμο πολιτικό αγώνα, το πρώτο που αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι είναι να απομονώνουμε φράσεις και να τις γενικεύουμε κατά βούληση. Μ’ αυτό τον τρόπο κατασκευάζουμε μεν στερεότυπα και ταμπέλες που κολλάμε στα μούτρα του απέναντι, πλην αυτή η εύκολη τακτική θα με βρίσκει πάντα απέναντι της. Διότι την έζησα και στο δικό μου πετσί την περίοδο 2010-19 από τους συντρόφους του κ. Λιάκου και τους Καμένους και σας ενημερώνω ότι είναι εφιαλτική γι αυτόν που την υφίσταται άδικα.
Αλλοίμονο στον τόπο μας, αν ο ερευνητής κι ο επιστήμονας (ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων) φοβάται να κάνει μια βαθύτερη ερευνητική βουτιά στο πεδίο του, επειδή αναγκαστικά θα προσπεράσει στερεοτυπικές και απλοϊκές περιγραφές, οπότε θα ελλοχεύει ο κίνδυνος να του καταλογίσουν υποδόρια άρνηση των κοινά αποδεκτών εννοιών, σαν της χούντας ας πούμε. Ψυχραιμία παιδιά.
