Το ημερολόγιο έγραφε 3 Ιουνίου 1946, όταν ο μοναδικός ραδιοφωνικός σταθμός της Ε.Σ.Σ.Δ. που εξέπεμπε από την Μόσχα διέκοψε το πρόγραμμα του και η εμβληματική φωνή του εθνικού εκφωνητή Γιούρι Λεβιτάν, ενημέρωσε τον πολυεθνικό λαό της χώρας για το θάνατο του Γιούρι Μιχαήλοβιτς Καλίνιν, προέδρου του προεδρείου του Ανωτάτου Σοβιέτ, η οποία ήταν και η ανώτατη θέση στον κρατικό μηχανισμό.
Λίγο καιρό μετά το θάνατό του, η πόλη Τβερ μετονομάζεται σε Καλίνιν, το ίδιο και η γενέθλια πόλη του Γερμανού φιλοσόφου Ιμμανουέλ Καντ Κένινγκσμπεργκ στην μόλις πριν λίγα χρόνια προσαρτηθείσα Ανατολική Πρωσία, αλλά και η πόλη Κορολιόφ, που βρίσκεται λίγο έξω από τη Μόσχα, η οποία ονομάστηκε Καλινινγκράντ. Στην ίδια την πρωτεύουσα το όνομά του παίρνει η μεγάλη λεωφόρος που σήμερα είναι γνωστή ως Νέο Αρμπάτ και η στάση του μετρό που είναι γνωστή σήμερα ως Αλεξαντρόφσκι Σαντ.
Μέχρι σήμερα η προπαγάνδα και οι ιστορικοί, ούτως ειπείν, που γοητεύονται από την κομμουνιστική κοσμοθεωρία, παρουσιάζουν τον Μιχαήλ Καλίνιν ως έναν καλοκάγαθο γέροντα, ο οποίος άφησε ανεξίτηλα ίχνη στην ιστορία του πρώτου κράτους που «οικοδομούσε τον σοσιαλισμό σε μία μόνο χώρα». Είναι μάλιστα απορίας άξιον το γεγονός πως η δημοτικότητά του σε αυτούς τους κύκλους ξεπερνάει τη δημοτικότητα στελεχών όπως ο Μόλοτοφ ή ο δολοφονημένος το 1934 επικεφαλής των Μπολσεβίκων στο Λένινγκραντ Κίροφ.
Γεννήθηκε ο Μιχαήλ στις 19 Νοεμβρίου 1875 στο χωριό Βέρχναγια Τρόιτσα σε μια πάμφτωχη οικογένεια χωρικών. Ένας συγχωριανός του τού έμαθε γράμματα, πράγμα που τον βοήθησε σε όλη του τη ζωή. Έκανε παρέα με τα παιδιά του τοπικού γαιοκτήμονα, στον οποίο μίλησαν για το έξυπνο αγόρι κι εκείνος αποφάσισε να το στείλει στο σχολείο, την επιτροπεία του οποίου είχε. Μόλις έγινε 13 ετών, ο προστάτης του τον έστειλε στην Πετρούπολη, όπου αρχικά εργάστηκε ως παιδί για όλα τα θελήματα σε ένα κατάστημα και στη συνέχεια άλλαξε καριέρα κι έγινε ηλεκτρολόγος σε ένα εργοστάσιο. Μόλις τελειοποίησε τις γνώσεις του, έφυγε από αυτό και πήγε να εργαστεί στο διάσημο εργοστάσιο Πουτίλοφ, όπου έπαιρνε σαράντα ρούβλια μισθό με τα οποία συντηρούσε την οικογένειά του στο χωριό.
Στις τάξεις των εργατών της Πετρούπολης εκείνη την εποχή, υπήρχαν πολλοί μαρξιστικοί κύκλοι μελέτης της θεωρίας, οι οποίοι λειτουργούσαν και ως φυτώρια ανάδειξης των ηγετών της επανάστασης. Ο νεαρός Μιχαήλ δεν άργησε να συναντήσει την επανάσταση, η οποία έδωσε νόημα στη ζωή του και την άλλαξε.
Για πρώτη φορά τον συνέλαβαν σε ηλικία 23 ετών και συνολικά συνελήφθη περισσότερες από δεκατέσσερις φορές στο χρονικό διάστημα δύο δεκαετιών, δικαίως λοιπόν μπορούμε να πούμε πως αποφοίτησε από τα καλύτερα επαναστατικά, πανεπιστημιακά ιδρύματα της εποχής, τις τσαρικές φυλακές. Μία φορά εξορίστηκε μόνο και αυτό στη ζεστή και εξωτική Τιφλίδα.
Κατά την πρώτη ρωσική επανάσταση, ο τριαντάχρονος πλέον Μιχαήλ, γίνεται μέλος των ένοπλων ομάδων και ταυτόχρονα γνωρίζει την Αικατερίνα Λόρμπεργκ, υφάντρα, κόρη ορθόδοξων Εσθονών. Τον Ιούνιο του 1906 παντρεύτηκαν, ενώ είχαν ήδη αποκτήσει μία κόρη, την Γιούλια και μαζί τους ζούσε και ο γιος της Αικατερίνας Βαλέρι. Θα αποκτήσουν άλλα τρία παιδιά, τον Αλεξάντρ την Λυδία και την Άννα.
Συλλαμβάνεται ξανά το 1916, καταδικάζεται σε εξορία στην Ανατολική Σιβηρία, αλλά καταφέρνει να δραπετεύσει και να περάσει στην παρανομία, μέχρι την πτώση του τσαρικού καθεστώτος. Η απλή γλώσσα που χρησιμοποιούσε στις ομιλίες του τον κάνουν ιδιαίτερα αγαπητό μεταξύ των αγράμματων κατά κύριο λόγο εργατών, οι οποίοι και τον στέλνουν εκπρόσωπό τους στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης. Μετά τα γεγονότα του Οκτωβρίου αναλαμβάνει δήμαρχος, θητεία κατά την οποία ανακαλύφθηκε η παντελής του ανικανότητα για θέσεις διοικητικής ευθύνης.
Είναι η εποχή που ο Ζηνόβιεφ εφαρμόζει τις παράλογες ιδέες του για εκτελέσεις εκείνων που δεν ήθελαν να δουλεύουν δωρεάν και για καταναγκαστικά έργα των πολιτών για «τη σωτηρία της επανάστασης». Ο μειλίχιος Μιχαήλ σωπαίνει.
Τον Μάρτιο του 1919 πεθαίνει μυστηριωδώς ο Γιάκοβ Σβερντλόφ, ανερχόμενο σκληροπυρηνικό αστέρι των Μπολσεβίκων και αδειάζει η θέση του προέδρου της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής των σοβιέτ, η οποία λίγα χρόνια αργότερα θα μετονομαστεί σε Ανώτατο Σοβιέτ. Ο Λένιν ήθελε να βάλει στη θέση του τον τρομερό Ντζερζίνσκι, μα ο Τρότσκι φοβήθηκε πως θα χάσει το τραίνο της εξουσίας κι έτσι πρότεινε τον Μιχαήλ Καλίνιν σε αυτή τη θέση, στην οποία και θα παραμείνει μέχρι το θάνατο του, κατακτώντας έτσι ένα ακόμη ρεκόρ. Το μεγαλύτερο του ρεκόρ όμως είναι ότι κατά τα είκοσι πέντε χρόνια παραμονής του στην θέση του προέδρου του Ανωτάτου Σοβιέτ κατάφερε να συνομιλήσει με οκτώ εκατομμύρια πολίτες!. Ο Λένιν προτείνοντας την υποψηφιότητά του είπε: στο πρόσωπό του συναντιούνται οι εργάτες της Πετρούπολης με την αγροτιά της Τβερ.
Το παρουσιαστικό του Καλίνιν ταίριαζε απόλυτα με τις ανάγκες της προπαγάνδας της νέας εξουσίας. Αν και 45 ετών έμοιαζε με γέρο αγροτικό γραμματέα, το μυτερό γενάκι, τα γυαλιά και το χαμόγελό του, δημιουργούσαν την αίσθηση του καλού πατέρα που τόσο μεγάλη ανάγκη έχει να βλέπει ο ρωσικός λαός.
Πώς όμως εξέλαβε ο ίδιος τη νέα δουλειά που του ανέθεσε το κόμμα; «Φυσικά είναι πολύ καλή, επίσημες συναντήσεις, ομιλίες, δεξιώσεις, κρατικό αυτοκίνητο και μάλιστα ιδιαίτερη προσοχή των γυναικών».
Οι γυναίκες ήταν η μεγάλη αδυναμία του Μίσα, όπως ήταν το υποκοριστικό του Μιχαήλ. Το 1922 το κόμμα του ανέθεσε την εποπτεία του Θεάτρου Μπολσόι από κοινού με τον Άβελ Ενουκίτζε, γραμματέα της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής και γνωστό ακόλαστο στους επαναστατικούς κύκλους της εποχής. Ο Καλίνιν αμέσως μετά την ανάθεση αυτής της αρμοδιότητας κατήργησε τις δωρεάν εμφανίσεις των χορευτών, την παραχώρηση της αίθουσας για διάφορες εκδηλώσεις και καθιέρωσε την εξαμηνιαία αύξηση μισθών για όλο το θίασο. Φρόντιζε μάλιστα οι χορευτές και οι χορεύτριες του θεάτρου να απολαμβάνουν της φιλοξενίας στα θέρετρα και τα νοσοκομεία που προορίζονταν για την ελίτ του Κρεμλίνου. Για τις αγαπημένες του μάλιστα μπαλαρίνες, φρόντισε για την οικοδόμηση κτιριακού συγκροτήματος προκειμένου να τους παραχωρηθούν κρατικά διαμερίσματα.
Οι Καλίνιν και Ενουκίτζε ολοένα και πιο συχνά καλούσαν μπαλαρίνες στα γραφεία τους, προκειμένου να χορέψουν μπροστά τους γυμνές και στη συνέχεια να παρακαθίσουν σε λουκούλλεια γεύματα, τη στιγμή που ο υπόλοιπος λαός με το ζόρι μπορούσε να έχει την αναγκαία ποσότητα θερμίδων ημερησίως για να επιβιώσει.
Κάποια στιγμή ο Καλίνιν πρόσεξε μία ταλαντούχα και πανέμορφη δεκαεξάχρονη μπαλαρίνα, την Μπέλλα Ουβάροβα. Παρά το επίμονα φλερτ του, αυτό που σήμερα θα αποκαλούσαμε σεξουαλική παρενόχληση, η έφηβη δεν ανταποκρίθηκε με αποτέλεσμα να εξαφανιστεί και λίγες ημέρες αργότερα να βρεθεί το πτώμα της σε ένα δασάκι στα περίχωρα της Μόσχας. Ο Στάλιν διέταξε τη διερεύνηση της δολοφονίας και την διαθεσιμότητα του Καλίνιν, μα εντελώς συμπτωματικά τις ημέρες εκείνες άρχιζε μία ακόμη δίκη στην Μόσχα όπου κατηγορούμενοι ήταν οι γονείς της κοπέλας. Οι γονείς στάλθηκαν στα Γκουλάγκ, ο δε Καλίνιν επέστρεψε στα καθήκοντά του.
Στο μεταξύ το 1924 η σύζυγός του, αγανακτισμένη από τις ερωτικές παρασπονδίες του Καλίν, τον εγκαταλείπει γιατί δεν ήθελε να ζει στην ίδια στέγη με την οικονόμο του σπιτιού και ερωμένη του, Αλεξάντρ Γκορτσακόβα. Εγκαθίσταται μαζί με τα παιδιά της στην άλλη άκρη της χώρας, στο μακρινό Αλτάι.
Σε ηλικία 50 ετών, ο συμπαθής παππούλης, ο «καλοκάγαθος πρόκριτος της ΕΣΣΔ», ή ο «τράγος της ΕΣΣΔ», όπως τον αποκαλούσε ο Στάλιν, άρχισε να έχει προβλήματα στυτικής ανεπάρκειας. Στην απόγνωσή του επάνω, άρχισε να επισκέπτεται έναν κομπογιαννίτη της εποχής, τον ζωγράφο Μεσκόφ, το εργαστήριο του οποίου ήταν κοντά στο γραφείο του προέδρου του Ανωτάτου Σοβιέτ. Ο Μεσκόφ είχε πείσει τον Καλίνιν να δοκιμάσει τη θεραπεία με τσιμπήματα μελισσών, ισχυριζόμενος πως έτσι θα βελτιωθεί η κυκλοφορία του αίματος στη συγκεκριμένη και τόσο σημαντική περιοχή του σώματος του σεβαστού προέδρου, ώστε να μπορεί να ανταποκρίνεται με επάρκεια στα καθήκοντά του και να μην φεύγουν απογοητευμένες οι νεαρές μπαλαρίνες.
Οι φήμες όμως κυκλοφορούσαν στους κύκλους της Μόσχας και πολλές κοπέλες προσπαθούσαν να αποφύγουν ακόμη και να τον συναντήσουν. Το 1938 ο Καλίνιν έκανε ένα μοιραίο λάθος. Κάλεσε μία δεκαεπτάχρονη νεαρή στο εξοχικό του και προσπάθησε να τη βιάσει. Δεν είχε όμως φροντίσει να μάθει λεπτομέρειες για τη ζωή της. Η κοπέλα ήταν συγγενής του Αλεξάντρ Γιεκόροφ, επιφανούς στρατιωτικού. Ο Καλίνιν προσπάθησε να εξαγοράσει τη σιωπή της εις μάτην. Ο Στάλιν εξαγριώθηκε και διέταξε να συλλάβουν τη σύζυγό του, την οποία έστειλαν στα Γκουλάγκ, όπου έμεινε για επτά ολόκληρα χρόνια, μα τελικά επιβίωσε. Όλα αυτά τα χρόνια ο Καλίνιν συνέχιζε να υπηρετεί με πίστη και αφοσίωση τον πατέρα των λαών. Σποραδικά μόνο τον ρωτούσε με τρόπο για τη τύχη της συζύγου και μητέρας των παιδιών του. Κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Στάλιν του είπε: «Αν κερδίσουμε τον πόλεμο θα την αφήσουμε τη γριά σου».
Ο Καλίνιν, δεχόταν ξένους πρεσβευτές για να τον συγχαρούν για τη νίκη επί τις χιτλερικής Γερμανίας και η σύζυγός του ξεψείριαζε ρούχα κρατουμένων στο στρατόπεδο, σύμφωνα με την μαρτυρία του συγγραφέα Λεβ Ραζγκόν. Όντως, η Αικατερίνα αποφυλακίστηκε το 1946 μα δεν επέστρεψε στο σύζυγό της, φοβούμενη πως θα συναντήσει τον Στάλιν.
Ο Καλίνιν υπέβαλε την παραίτησή του τον Μάρτιο του 1946 καταρρίπτοντας ένα ακόμη ρεκόρ όχι μόνο παραμονής στην εξουσία, μα και επιβιώνοντας από όλες τις εκκαθαρίσεις των πρώτων γενιών των Μπολσεβίκων. Πήγε για ανάπαυση στην Κριμαία, δημοφιλής όμως καθώς ήταν, τον υποχρέωσαν να πηγαίνει σε συγκεντρώσεις, να κάνει ομιλίες, να συναντιέται με αντιπροσωπείες. Επιστρέφοντας στην Μόσχα οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο και λίγο μετά πέθανε. Η Αικατερίνα αναγκάστηκε να σταθεί δίπλα στον Στάλιν καθ’ όλη τη διάρκεια της κηδείας.
Ένα χρόνο μετά τον θάνατο του, αυτοκτόνησε ο γιος του Βαλέρι, εξουθενωμένος ψυχικά από τις αφηγήσεις της μητέρας του για τη ζωή, τα δεινά και τα μαρτύρια των Γκουλάγκ.
To παρακάτω διάταγμα, το οποίο υπογράφει ο καλοκάγαθος, κατά την κομμουνιστική προπαγάνδα, παππούλης Μιχαήλ Καλίνιν, ως πρόεδρος της ΕΣΣΔ είναι το μοναδικό στην ιστορία του πολιτισμένου κόσμου νομικό κείμενο, το οποίο επέτρεπε την εκτέλεση ανηλίκων.
Σοβιέτ Λαϊκών Κομισάριων ΕΣΣΔ
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΣΣΔ
ΑΠΟΦΑΣΗ
Της 7ης Απρίλη 1935 Νο 3/598
ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΗΛΙΚΩΝ
Με στόχο την ταχύτατη εξάλειψη της εγκληματικότητας μεταξύ ανηλίκων η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ και το ΣΟΒΙΕΤ ΤΩΝ ΛΑΙΚΩΝ ΚΟΜΑΣΑΡΙΩΝ της Ένωσης ΣΣΔ αποφασίζει:
1) Οι ανήλικοι από 12 ετών, οι οποίοι συλλαμβάνονται για κλοπές, βιαιοπραγίες, πρόκληση σωματικών βλαβών, φόνο ή απόπειρα φόνου, να παραπέμπονται σε ποινική δίκη με την εφαρμογή όλων των μέτρων ποινικού κολασμού.
2) Τα πρόσωπα που υποκινούν ή εμπλέκουν ανήλικους σε διάφορες εγκληματικές πράξεις, καθώς και στον εξαναγκασμό ανηλίκων στη μαύρη αγορά, την πορνεία, την επετεία κλπ. Τιμωρούνται με φυλάκιση όχι λιγότερο των 5 ετών.
3) Κατάργηση του άρθρου 8 των «Βασικών αρχών ποινικής νομοθεσίας της Ένωσης ΣΣΔ και των Ενωσιακών Δημοκρατιών».
4) Να προταθεί στις Κυβερνήσεις των Ενωσιακών Δημοκρατιών να προσαρμόσουν τη νομοθεσία των δημοκρατιών σύμφωνα με την παρούσα απόφαση.
Ο πρόεδρος της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής
Μ. Καλίνιν
Ο πρόεδρος του Σοβιέτ Λαϊκών Κομισάριων της ΕΣΣΔ
Β. Μόλοτοφ
Ο γραμματέας της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΣΣΔ
Ι. Ακούλοφ
Μόσχα, Κρεμλίνο
7 Απριλίου 1935
Νο 3/598
