Το συμπέρασμα ότι ο κ. Τσίπρας διέγραψε τον Κουρουμπλή και ζήτησε εκλογές επειδή φοβάται την πίεση που δέχεται και θα δεχθεί από το ΚΙΝΑΛ υπό την ηγεσία Ανδρουλάκη είναι πολιτικό, και δεν λαμβάνει υπόψη καθόλου τον χαρακτήρα του. Κακές πτυχές του οποίου άφησε πάλι να κυριαρχήσουν στη συζήτηση στη Βουλή ειδικά όταν - δικαίως ή αδίκως - τον εξόργισε ο κ. Γεραπετρίτης. Όπως λένε όμως, στο μεθύσι και στα νεύρα οι άνθρωποι δείχνουν ποιοι πραγματικά είναι και τι πιστεύουν.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν διέγραψε τον Π. Κουρουμπλή εξαιτίας του μπρα ντε φερ με τον κ. Ανδρουλάκη για το ποιος θα εκφράσει και θα
ηγεμονεύσει στην Κεντροαριστερά. Ούτε επειδή θα βρισκόταν εκτεθειμένος στη συζήτηση του προϋπολογισμού, αν είχε στην Κ.Ο, βουλευτή που αποκάλεσε δολοφόνους τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση. Μια χαρά στάθηκε στη συζήτηση έχοντας όχι έναν και δυο βουλευτές που το λένε και το υποστηρίζουν.
Τον διέγραψε γιατί - θα το θέσω κομψά για να μην πω ότι του ήταν εντελώς άχρηστος - πως δεν του ήταν χρήσιμος. Ούτε ως βουλευτής, ούτε ως πολιτικό στέλεχος. Ο πάντα εριστικός και μόνιμα εμπρηστικός Παναγιώτης Κουρουμπλής δεν διαγράφηκε επειδή ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θέλησε να στείλει μήνυμα υπεύθυνης και μετριοπαθούς αντιπολίτευσης.
Ο κ. Τσίπρας απλώς πέταξε στη θάλασσα έναν από τους πρώτους «μηδήσαντες» του ΠΑΣΟΚ, για να κάνει χώρο στους εχθρικούς συντρόφους του, που δυσανασχετούν και ασφυκτιούν από το άπλωμα και τα δικαιώματα που απέκτησαν και διεκδικούν οι ΠΑΣΟΚοι του ΣΥΡΙΖΑ.
Διαγράφηκε για να μην μπορεί ως εν ενεργεία βουλευτής να παίζει «μπάλα» στο Δυτικό Τομέα της Β΄ Αθήνας. Εκεί που στις επόμενες εκλογές θα ανταγωνιστούν για την εκλογή τους κάμποσοι αριστεροί σύντροφοι. Ποιος ξέρει μπορεί να υπάρχουν γραμμάτια και στον Θ. Παπαχριστόπουλο που έχασε την έδρα στο εκλογοδικείο.
Αυτό είναι το «βάθος» της διαγραφής Κουρουμπλή μαζί με την απάντηση γιατί πχ ο Παύλος Πολάκης δεν θα έχει την ίδια τύχη.
Ούτε όμως ο κ. Τσίπρας ζήτησε τις εκλογές επειδή ανησυχούσε ότι θα χάσει το momentum, θα τον προλάβει ο νέος πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ και θα φανεί έτσι ότι έχει έλλειμμα αυτοπεποίθησης.
Ζήτησε από τον Μητσοτάκη να παραιτηθεί - απορώ πώς ο κ. Γεραπετρίτης μπήκε στον κόπο να υπενθυμίσει το γράμμα του Συντάγματος στον
πολιτικό που όταν το Μάιο του 2012 πήρε διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, την πήγαινε βόλτα στον εξωκοινοβουλευτικό ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο κόμμα της Λούκας Κατσέλη, στη ΓΣΣΕ την ΑΔΕΔΥ - για να μπορεί να ισχυρίζεται ότι οι δημοσκοπήσεις λένε ψέματα, ότι η κυβέρνηση καταρρέει και ο πρωθυπουργός τον φοβάται και δεν πάει σε εκλογές!
«Αν η διαφορά ΝΔ- ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτή που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις ο Μητσοτάκης θα πήγαινε σίγουρα σε εκλογές. Επειδή δεν πηγαίνει σημαίνει ότι οι δημοσκοπήσεις χειραγωγούν τον κόσμο». Αυτό διακινείται ως επιχείρημα. Φαίνεται αστείο αλλά είναι πιο αστείο απ' ότι φαίνεται.
Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ είναι απότοκος του προεδρικού χαρακτήρα, των εσωτερικών ισορροπιών που διαταράχθηκαν περαιτέρω από την εκλογή Ανδρουλάκη και της τακτικής γενικής παραπλάνησης που επιχειρεί η Κουμουνδούρου. Το προεδρικό επιτελείο από τις δημοσκοπήσεις διαβάζει και κρατάει ότι σε επίπεδο κοινωνίας, μετά από τόσους μήνες πανδημίας, περιοριστικών μέτρων και ανασφάλειας, παίρνει κεφάλι η οργή
και η απογοήτευση και συρρικνώνεται το αίσθημα αισιοδοξίας για την ατομική προκοπή και τη συλλογική πρόοδο της χώρας.
Εφόσον η μη κανονικότητα είναι η μήτρα του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ ο πρώην πρωθυπουργός διεκδικεί ξανά το ρόλο του αρχηγού των «ατάκτων»
της οργής και του φόβου. Τώρα γίνεται ο μπροστάρης των «θεματοφυλάκων του 120», των αρνητών, των αντιεμβολιαστών, των αντισυστημικών των αντί γενικώς υπό το λάβαρο «να φύγει η κυβέρνηση των ενόχων».
Στη νέα σταυροφορία τον ακολουθεί ξανά όλος ο ΣΥΡΙΖΑ. Από τον Χριστόφορο Βερναρδάκη και τον Παύλο Πολάκη μέχρι τον Νίκο Φίλη και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Κανείς δεν θα αντισταθεί ή θα διαμαρτυρηθεί στην πορεία προς τη νέα αντικανονικότητα. Όλοι ξέρουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν φοβάται και δεν υπολογίζει τίποτα.
Ιδίως τώρα που πρέπει να διασφαλίσει την ηγεμονία του στο κόμμα που ανέλαβε με «απευθείας» ανάθεση ενώ γύρω του Μητσοτάκης και Ανδρουλάκης έχουν τη νομιμοποίηση της εσωκομματικής κάλπης.
Το χειρότερο για τον πρώην πρωθυπουργό είναι πως χρειάζεται πολλές μικρές και μεγάλες νίκες ενώ οι αντίπαλοί του, εκτός και εντός κόμματος είναι σε πλεονεκτική θέση: χρειάζονται μόνο μια ακόμη δική του ήττα.
