Το 1976, ο λαϊκός τραγουδιστής Πόλυς Κερμανίδης κάνει το μεγάλο μπαμ στη βιομηχανία της εγχώριας δισκογραφίας, με το τραγούδι «Τα πλοία πεθαίνουν στα λιμάνια».
Σήμερα μετά από 35 χρόνια, πέθανε στο λιμάνι του Πειραιά ο αυταρχισμός των επαγγελματιών συνδικαλιστών του ΚΚΕ και των άεργων περιφερόμενων ομάδων του, που συμμετέχουν σε κάθε εκδήλωση και διαδήλωση, κολλώντας αγωνιστικά και επαναστατικά ένσημα.
Οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ, που δήλωναν αποφασισμένοι να απεργήσουν, παρ’ όλο που η απεργία τους είχε κηρυχθεί παράνομη, προχώρησαν για μια ακόμα φορά στον βασανισμό εκατοντάδων πολιτών, με την πλήρη ανοχή της αστυνομίας.
Προκλητικότατοι δε, δήλωναν ότι «δεν διαπραγματεύονται ούτε με την κυβέρνηση ούτε με το εφοπλιστικό κεφάλαιο» και ότι δεν υποτάσσονται «σε όποια δικαστική απόφαση φρενάρει, εμποδίζει, απαγορεύει την πάλη της εργατικής τάξης και των συνδικάτων της για τα δίκαια αιτήματά της».
Το τέλος της απεργιακής κινητοποίησης όλοι το γνωρίζουμε. Εξοργισμένοι πολίτες που επιθυμούσαν να ταξιδέψουν, επιτέθηκαν στους 5-10 αγωνιστές που ανέμιζαν την κόκκινες σημαιούλες τους στους καταπέλτες των καραβιών.
Έτσι οι μεν επιβάτες επιβιβάστηκαν στα καράβια, οι εργαζόμενοι σε αυτά που παρέμεναν εγκλωβισμένοι από τους συνδικαλιστές μέσα στα καράβια, επέστρεψαν στις θέσεις εργασίας τους και τα δρομολόγια εκτελέστηκαν, έστω και με καθυστέρηση.
Η αποτυχία της απεργίας ήταν παταγώδης. Για πρώτη φορά οι βασανισμένοι πολίτες, εναντιώθηκαν στον συνδικαλιστικό αυταρχισμό και στην αυθαιρεσία των επαγγελματιών αγωνιστών, έσπασαν την απεργία, κάτω από το βλέμμα των άβουλων αστυνομικών, που είναι συνηθισμένοι να δείχνουν «σεβασμό» στους «τιμημένους» επαναστάτες του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, της ΕΣΑΚ και των διαφόρων παραφυάδων.
Φυσικά η πανηγυρική ήττα των απεργών, ονομάστηκε νίκη από τα σταλινικής εμπνεύσεως μέσα, που ελέγχονται από την αριστερά. Έτσι μάθαμε ότι το ΚΚΕ έδωσε «με επιτυχία και χωρίς κανένα ρήγμα μια κρίσιμη αποφασιστική μάχη κόντρα σε κυβέρνηση - εφοπλιστές και από τον αγώνα αυτό η ΠΕΝΕΝ, το ταξικό κίνημα, ο κλάδος και συνολικά οι Ναυτεργάτες βγαίνουν περισσότερο από ποτέ πιο δυναμωμένοι».
Παράλληλα οι αγωνιστές «άντλησαν διδάγματα και από αυτή την αναμέτρηση με κυβέρνηση - εφοπλιστές, και προετοιμάζουν - οργανώνουν τις δυνάμεις τους για τις επόμενες μάχες που έχουμε μπροστά τους.»
Προφανώς η αναδίπλωση των εργατοπατέρων των ναυτεργατών πραγματοποιήθηκε, αφού εκδηλώθηκε η αντίδραση των πολιτών. Διότι μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι τύποι με τις κόκκινες σημαιούλες και τα στειλιάρια στα χέρια, φώναζαν ότι η δικαστική απόφαση δεν άλλαζε στο ελάχιστο τον απεργιακό –αγωνιστικό σχεδιασμό τους και ότι η απάντηση τους είναι μόνο μια.
Η πίστη στο προλεταριακό διαχρονικό σύνθημα: Νόμος είναι του δίκαιο του εργάτη. Ταυτόχρονα διαλαλούσαν την αποφασιστικότητά τους να σταθούν «μέχρι τέλος απέναντι και ενάντια στις απειλές, τους εκβιασμούς και την κρατική τρομοκρατία».
Όμως δεν είχαμε κάποια εκδήλωση κρατικής τρομοκρατίας. Οι διμοιρίες των ΜΑΤ ήταν μακριά. Οι συμβατικές αστυνομικές δυνάμεις, απλά παρακολουθούσαν. Είχαμε για πρώτη φορά αντίδραση από την πλευρά των πολιτών. Θα προτιμούσαμε το θέμα να το είχαν λύσει οι αστυνομικές δυνάμεις και οι παρανομούντες εργατοπατέρες και οι περιφερόμενοι ημιπιτσιρικάδες να είχαν υποστεί τις κυρώσεις από την παράβαση των νόμων.
Το να στρέφονται πολίτες εναντίον πολιτών, δεν είναι χαρακτηριστικό των σοβαρών δυτικών δημοκρατιών. Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο. Το γεγονός όμως ότι οι εργατοπατέρες υποχώρησαν όχι κάτω από την πίεση των ΜΑΤ, αλλά κάτω από την πίεση των πολιτών, είναι σημαντικό. Η συνδικαλιστική αυθαιρεσία, η ασυλία που απολαμβάνουν οι κατ’ επάγγελμα αγωνιστές και ο τραμπουκισμός των απεργών βρήκαν τον δάσκαλο τους. Και ο δάσκαλος τους, δεν είναι άλλος από την ηθική απαξίωση που υπέστησαν, στα μάτια των ταλαιπωρημένων επιβατών.
YΓ1: Το ηχητικό στιγμιότυπο από το βίντεο που όλοι παρακολουθήσαμε, είναι αποκαλυπτικό για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν πλέον οι πολίτες τα αγωνιστικά τοτέμ της αριστεράς.
«Άντε ρε, βρες καμιά δουλειά», φώναζαν στο νεαρό με το σημαιάκι που είχε καταλάβει τον καταπέλτη και απαγόρευε τον απόπλου του καραβιού. Έναν από τους εκατοντάδες περιφερόμενους νέους που συμμετέχουν σε κάθε συγκέντρωση και διαδήλωση, αλλάζοντας θεωρητικά μόνο την ιδιότητα τους. Από ναυτεργάτες, γίνονται οικοδόμοι, μετά φοιτητές, μετά συνταξιούχοι, μετά υπάλληλοι ΔΕΚΟ, μετά φιλειρηνιστές, μετά εμποροϋπάλληλοι, μετά απολυμένοι ξενοδοχοϋπάλληλοι, μετά φιλοπαλαιστίνιοι και πάει λέγοντας.
ΥΓ2: Η εικόνα του συνδικαλιστή με το κόκκινο σημαιάκι, που απαιτεί από τη λιμενικό, να παράσχει προστασία των απεργιακών του δικαιωμάτων, αποτελεί νούμερο για επιθεώρηση.
