Με βάση τα σημερινά δεδομένα, υπάρχει ποτέ περίπτωση το ΚΙΝΑΛ να αναδειχθεί ο νικητής των επόμενων εκλογών και να κυβερνήσει αυτοδύναμο; Είναι εξαιρετικά απίθανο ενδεχόμενο, αν όχι σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Τότε όμως γιατί οι υποψήφιοι για την προεδρία του κόμματος τοποθετούνται για διάφορα θέματα λες και θα κληθούν να τα διαχειριστούν ως κυβέρνηση; Γιατί στις παρεμβάσεις τους έχουν ύφος πρωθυπουργού εν αναμονή; Γιατί, για παράδειγμα, μιλούν για τα κονδύλια του Ταμείου Ανάπτυξης λες και θα κληθούν εκείνοι να τα διαχειριστούν;
Ίσως, η παρατήρηση αυτή να ξενίσει ορισμένους και να μας αντιτείνουν ότι πρόκειται για μια συνηθισμένη σύμβαση της πολιτικής. Πράγματι, είναι μια σύμβαση, κυρίως ρητορική, που αφορά όμως την εκάστοτε αντιπολίτευση και όχι το τρίτο κατά σειρά ψήφων κόμμα.
Είναι αλήθεια ότι το ΚΙΝΑΛ δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση μικρού κόμματος. Ως ό,τι απέμεινε από το κραταιό ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που σφράγισε ολόκληρη τη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, η αξίωση μας να δει τον εαυτό του ως αυτό που είναι σήμερα μπορεί να φαντάζει ουτοπική.
Κι όμως, από την άρνησή του να δει τον εαυτό του ως αυτό που πραγματικά είναι ξεκινούν και καταλήγουν όλα τα χρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζει το ΚΙΝΑΛ: τα προβλήματα της πολιτικής του ταυτότητας, η δυσκολία του να βρει το ρόλο του στο σημερινό πολιτικό σκηνικό και μετά να τον περιγράψει, με όρους αφηγηματικούς, στο εκλογικό σώμα και πάνω απ’όλα από εκεί ξεκινούν και καταλήγουν τα ανυπέρβλητα προβλήματα στρατηγικής που πρέπει να απαντηθούν τόσο για τη διαχείριση «της κουζίνας της πολιτικής» στο επίπεδο της καθημερινότητας όσο και τα στρατηγικά διλήμματα με μεγάλο χρονικό ορίζοντα.
Το πρόβλημα της περιορισμένης εκλογικής του απήχησης, δηλαδή του μεγέθους του, το ΚΙΝΑΛ επιχειρεί κατά καιρούς να το υπερβεί προβάλλοντας τον εαυτό του ως καταλύτη, ως σημαντικό παίκτη στα πολιτικά πράγματα, ως πολύφερνη νύφη ειδικά αν οι δύο μεγάλοι δεν καταφέρουν την πολυπόθητη αυτοδυναμία.
Είναι μια σωστή στρατηγική αλλά όλοι την εκτελούν με λάθος τρόπο. Δηλαδή λανσάρονται ως σημαντικοί και χρήσιμοι παίκτες αλλά το κάνουν με ύφος μικρομέγαλου, ως εν αναμονή πρωθυπουργοί ενώ όλοι ξέρουμε ότι κανείς τους δε θα βρεθεί με γραφείο στο Μέγαρο Μαξίμου.
Βέβαια, ανάμεσα στους υποψηφίους υπάρχει ένας πρώην πρωθυπουργός που κατέλαβε το αξίωμα συγκεντρώνοντας μεγάλες πλειοψηφίες, υπάρχουν πρώην υπουργοί, ο Παύλος Γερουλάνος είναι η αντιπολίτευση στο μεγαλύτερο Δήμο της χώρας που ζει η μισή Ελλάδα. Δεν είναι αμελητέες προσωπικότητες οι υποψήφιοι.
Κι όμως, εν προκειμένω το παρελθόν τους λειτουργεί ως βαρίδι αφού οι περισσότεροι δείχνουν απρόθυμοι να βγάλουν τα άμφια των προηγούμενων αξιωμάτων τους. Γι αυτό και μιλούν ως εν αναμονή πρωθυπουργοί ενώ είναι απλώς υποψήφιοι για την προεδρία ενός μικρού κόμματος. Αυτός είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο του ΚΙΝΑΛ.
Τι μπορούν να κάνουν οι υποψήφιοι για να προσδώσουν στη διαδικασία των εκλογών νόημα που θα καθιστά το κόμμα τους αληθινό ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων αύριο, άσχετα από το πρόσωπο που θα αναδειχθεί στην αρχηγία του;
Τι πρέπει να κάνουν για να μη δείχνουν ως μικρομέγαλα που προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή μας; Μπορεί το ΚΙΝΑΛ να γίνει σημαντικό; Κι αν ναι, με ποιο τρόπο πρέπει να απευθυνθεί στην κοινωνία για να το καταφέρει;
Θα επανέλθουμε.
