Συνεχίζοντας το οδοιπορικό στην τουρκική οπτική των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ας φτιάξουμε μια εικόνα. Ο Ερντογάν και Χουλουσί Ακάρ απλώνουν μπροστά τους έναν χάρτη της ανατολικής Mεσογείου του 1821, άλλον έναν του 1921 και έναν σημερινό. Τι βλέπουν; Στα δικά τους μάτια, βλέπουν μια μικρή χώρα που μεγαλώνει διαρκώς, σπρώχνοντας συστηματικά τη δική τους μεγάλη χώρα προς ανατολάς και φυλακίζοντας την μέσα στα όρια των ακτών της.
Υπενθυμίζω ότι κατά την τουρκική ανάγνωση της ιστορίας, η Ελλάδα είναι μια καινούρια (200 μόλις χρόνων ζωής) χώρα-κατασκεύασμα των δυτικών που δεν έχει ιστορικά δικαιώματα στην περιοχή, αλλά και πολύ μικρή και αδύναμη για να διεκδικεί ζωτικά συμφέροντα γύρω της. Οι Τούρκοι μουτζουρώνουν με μαρκαδόρο τον χάρτη της ανατολικής Mεσογείου όπως διαμορφώνεται ανά πεντηκονταετία και τρελαίνονται με το θράσος και την πονηριά των καταφερτζήδων Ελλήνων.
Το 1821 βλέπουν μια τοπική εξέγερση στην κάτω άκρη των Βαλκανίων που θα είχε καταπνιγεί μετ’ ολίγον, πλην οι Μεγάλες Δυνάμεις επεμβαίνουν απροκάλυπτα με τους στόλους τους στο Ναυαρίνο και την μετατρέπουν σε επιτυχημένη επανάσταση. Το 1832 η Ελλάδα είναι ένα μικρό κακομοιριασμένο κρατίδιο μέχρι την Λαμία και με λίγα νησιά των Κυκλάδων στην επικράτεια του. Πενήντα χρόνια αργότερα, το 1881 με την συμφωνία της Κωνσταντινούπολης, οι Δυτικοί υποχρεώνουν την Τουρκία να παραχωρήσει στην Ελλάδα την Θεσσαλία και την μισή Ήπειρο. Οι Τούρκοι βλέπουν τους Έλληνες σχεδόν διπλασιάζονται εδαφικά δίχως να ρίξουν ούτε ντουφεκιά.
Το 1897 οι Έλληνες επιτίθενται στους Τούρκους, αυτοί τους παίρνουν φαλάγγι αλλά οι Μεγάλες Δυνάμεις πάλι τους σώζουν σταματώντας τον νικητή τουρκικό στρατό καθώς κατέβαιναν προς την Αθήνα. Την ίδια περίοδο, οι Αγγλογάλλοι υποχρεώνουν με τους στόλους τους την Τουρκία να παραχωρήσει ημιαυτονομία στο μεγάλο και στρατηγικής σημασίας νησί της Κρήτης, βάζοντας ως δήθεν ανεξάρτητο κυβερνήτη του έναν… γιο του Έλληνα βασιλιά. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα η Ελλάδα παίρνει και τυπικά το νησί.
Το 1911 οι Ιταλοί πουλάνε στην Ελλάδα το θωρηκτό Αβέρωφ, παρά το γεγονός ότι οι Τούρκοι πρόσφεραν περισσότερα για την αγορά του. Οι Δυτικοί εξασφαλίζουν έτσι ελληνική ναυτική υπεροπλία στο Αιγαίο, με αποτέλεσμα έναν χρόνο αργότερα να μην μείνει ούτε ένα νησί του αρχιπελάγους στην κατοχή της Τουρκίας. Το 1912 με τον α’ βαλκανικό η Ελλάδα παίρνει την Ήπειρο και την δυτική Μακεδονία, με τον β’ βαλκανικό και τον α’ παγκόσμιο φτάνει ως τον Έβρο. Το 1920-22 παίρνει και την απέναντι πλευρά του Αιγαίου και φθάνει στα βάθη της Τουρκίας. Εκεί μας σταματάνε και τουλάχιστον εξασφαλίζουν την ηπειρωτική τους χώρα από την αδηφάγα ελληνική διάθεση.
Σαράντα χρόνια αργότερα, μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο η Ελλάδα παίρνει από τους Ιταλούς και τα Δωδεκάνησα μέχρι το απομακρυσμένο Καστελόριζο, μετατρέποντας το Αιγαίο σε ελληνική λίμνη. Το 1950-70, με την αποχώρηση των Άγγλων από την Κύπρο, με την πλήρη ελληνοκυπριακή κυριαρχία στο νησί (και τις απόπειρες για Ένωση) ολοκληρώνεται η περικύκλωση της Τουρκίας και από τα νότια. Οι Έλληνες ενώνουν τις υφαλοκρηπίδες Ρόδου-Καστελορίζου-Κύπρου και κλείνουν την Τουρκία εκεί που σκάει το κύμα στις ακτές της. Η τουρκική απόβαση στο νησί το 1974 αποτρέπει μερικώς τα ελληνικά σχέδια.
Οι -κατά την οπτική των Τούρκων- προσπάθειες των Ελλήνων όμως για την απομόνωση και περικύκλωση τους συνεχίζονται ακάθεκτες. Επικρέμεται πάντα πάνω από τα κεφάλια τους η ελληνική απειλή των 12 μιλίων που θα τους κλείσει εντελώς, ενώ το 2004 οι Έλληνες έβαλαν την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση υποσχόμενοι επίλυση του Κυπριακού με το σχέδιο Ανάν. Οι Ελληνηνοκύπριοι με την καθοδήγηση της Αθήνας πήραν πρώτα την ένταξη και μετά πέταξαν έξω απ’ την Ευρώπη τους Τουρκοκύπριους καταψηφίζοντας το σχέδιο Ανάν.
Εκπλήττεστε με την τουρκική ανάγνωση της ιστορίας; Προφανώς διότι σ’ αυτήν δεν υπάρχουν ούτε διεθνές δίκαιο, ούτε διαθέσεις των λαών, ούτε γενοκτονίες ελληνικών πληθυσμών, ούτε ιστορικά δικαιώματα πέραν των δικών τους, ούτε αποβατικές στρατιές του Αιγαίου, ούτε καλές και κακές επιλογές Ελλήνων και Τούρκων σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους. Δεν βλάπτει όμως να γνωρίζουμε πως σκέφτονται και τι λένε, διαφορετικά δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τους αντικρούσουμε στα αυτά των ξένων. Και μόνο αν ξέρουμε πως βλέπουν την διαχρονική εξέλιξη της σχέσης μας θα μπορέσουμε μερικώς να αντιληφθούμε την μανία τους εναντίον των νότιων θαλάσσιων αγωγών που ετοιμάζουμε, εναντίον της Frodex που περιπολεί στα σύνορα μας, εναντίον του Μακρόν και των Αμερικανών που πάλι –στα μάτια τους- μας αγκαλιάζουν και μας αποθρασύνουν στρατιωτικά.
Κυρίως όμως η γνώση αυτή είναι χρήσιμη για να αντιληφθούμε αν μπορούμε να συνυπάρξουμε αρμονικά και ειρηνικά μαζί τους σε βάθος χρόνου. Προφανώς για να γίνει αυτό, θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι εμείς τους… απειλούμε, ότι είμαστε μπάσταρδοι της ιστορίας που τυχαία γίναμε κράτος ως… μη οφείλαμε, ότι είμαστε αρκούντως… μικροί και ανίσχυροι για να έχουμε δικαιώματα ή ζωτικά συμφέροντα στην περιοχή και τέλος πάντων να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο ως τουρκικό προτεκτοράτο θα έχουμε ελπίδα επιβίωσης και ησυχίας. Γίνεται να το αποδεχτούμε; Ή μήπως γίνεται αυτοί ν’ αλλάξουν μυαλά; Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Άρα;
