Οι χώρες και οι κοινωνίες χρειάζονται ηγέτες. Με όλες τις δημοκρατίες, τις συμμετοχές, τις συλλογικότητες, τις διαφάνειες και τις θεσμικές κατοχυρώσεις που έχουμε επιτύχει στον ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο μας, ουδέποτε ξεπεράσαμε την ανάγκη του ενός ανδρός που θα κάθεται στο τιμόνι μας. Μπορεί να καταναλώσαμε πολλή ενέργεια για να πλαισιώσουμε τους ηγέτες με περιοριστικούς θεσμούς και ασφαλιστικές δικλείδες, ουδέποτε όμως η ιστορία λειτούργησε ερήμην τους.
Οι κοινωνίες, οι επιχειρήσεις, τα συνδικάτα, οι ομάδες, τα κόμματα, θέλουν ηγέτη, ψάχνουν ηγέτη. Χωρίς αυτόν δεν μπορούν να πάνε μακριά, ενίοτε αδυνατούν και να επιβιώσουν. Κι αν η ιστορικότητα και οι ρίζες τους έχουν εξασφαλισμένη την επιβίωση, δίχως έναν αρχηγό στο τιμόνι τους αδυνατούν να εκτοξευτούν. Πελαγοδρομούν δίχως προορισμό.
Δείτε τα ιστορικά ξεπετάγματα εθνών και κρατών μέσα στην παγκόσμια ιστορία. Συνδέθηκαν πάντα με την ύπαρξη ενός μεγάλου ηγέτη. Δείτε τις καθοριστικές στιγμές της ελληνικής ιστορίας, πάντα υπήρχε ένας ηγέτης να τις σφραγίσει. Κοιτάξτε και ανάποδα. Δείτε περιόδους στασιμότητας ή ήττας, θυμηθείτε κοινωνικές ομάδες που μιζέριασαν, κόμματα που παρήκμασαν. Θα διαπιστώσετε ότι υπήρχε ένα εμφανές και πελώριο κενό στην ηγεσία τους.
Ναι, μπορεί για τις αστικές δημοκρατίες μας να πέρασαν οι ελέω θεού βασιλείες, οι αυτοκρατορίες ή οι δικτατορίες, όμως μέσα στα θεσμικά μας οικοδομήματα η χρεία του ηγέτη έμεινε αναλλοίωτη. Πορευόμαστε βέβαια με την συλλογική μας θέληση, όχι υποχρεούμενοι, αλλά με κάποιον να βρίσκεται μπροστά στην φάλαγγα μας. Ψηφίζουμε, αλλά για να επιλέξουμε οικειοθελώς κάποιον να κάτσει στο τιμόνι μας.
Και στην συνέχεια ελέγχουμε σκληρά αυτόν που ηγείται, αλλά πάντα με την εσώτερη αίσθηση ότι σε κείνη την θέση πρέπει να κάθεται κάποιος που ξέρει τι πρέπει και τι θέλει να κάνει. Οι κοινωνίες τρέμουν την ιδέα να δημιουργηθεί ηγετικό κενό. Γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο είναι απείρως πιο καταστροφικό από την ύπαρξη και του πιο ανήμπορου ή υποτονικού οδηγού.
Γι αυτό οι κοινωνίες λειτουργούν με το σύνδρομο του χιμπατζή. Για να αποφασίσουν να αφήσουν το κλαδί του δέντρου από το οποίο κρέμονται, πρέπει πρώτα να πιάσουν με το άλλο χέρι του ένα στέρεο κλαδί από το απέναντι δέντρο. Αλλιώς μένουν εκεί μέχρι νεωτέρας, διαφορετικά ξέρουν ότι θα πέσουν και θα γκρεμοτσακιστούν.
Γιατί τα γράφω αυτά, θα αναρωτηθείτε. Διότι έχοντας –κατά πάσα πιθανότητα- μπει σε εκλογικό έτος, αναλισκόμαστε σε δευτεροτριτεύουσες εκδοχές και μουρμούρες της καθημερινότητας μας, ξεχνώντας το βασικό, το καθοριστικό. Πως όταν η κοινωνία μας θα κληθεί να ξαναδιαλέξει, θα επιλέξει πρωτίστως ηγέτη. Τα μαλλιοτραβήγματα στο ασφαλές ρετιρέ του λεωφορείου θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αλλά όταν έρθει η ώρα να αποφασίσουμε ποιος θα κάτσει στο τιμόνι μας, τα κριτήρια είναι διαφορετικά.
Ρίξτε το λοιπόν μια ματιά στα ηγετικά προφίλ των πολιτικών ανδρών μας, στην εμπιστοσύνη που αποπνέουν, στην αποδοχή που συγκεντρώνουν, συγκρίνετε τα στοιχειωδώς και μετά ποντάρετε με την ησυχία σας.
