Να περάσουν όλοι οι μαθητές στο Πανεπιστήμιο, να γίνουν στην συνέχεια όλοι δημόσιοι υπάλληλοι και να βγουν στην σύνταξη στα 40. Διότι ζούμε στο καλύτερο οικόπεδο του κόσμου, είμαστε ο εξυπνότερος λαός του πλανήτη και έχουμε «δικαιώματα». Αυτή είναι η κεντρική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Η λογική της ήσσονος προσπάθειας! Κι αυτό είναι το αφήγημα που υποστηρίζει το 30% του εκλογικού σώματος. Να μην το ξεχάσουμε! Στο τέλος για όλα φταίει η Μαρέβα!
Οι άνθρωποι δεν είναι ανόητοι. Πουλάνε αυτό το «προϊόν» επειδή το αγοράζει το κοινό. Αν τους γύριζε την πλάτη η εκλογική τους πελατεία, θα είχαν εγκαταλείψει αυτή την «στρατηγική». Θα μπορούσε κανείς να την χαρακτηρίσει και στρατηγική του καφενείου. «Κάνε με εμένα πρωθυπουργό για μία ημέρα και θα δεις», έλεγε ο θεριακλής θαμώνας. Και κάναμε τον Αλέξη πρωθυπουργό για πέντε χρόνια! Και είδαμε. Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να αντέχει σε ποσοστά εξωπραγματικά σε σχέση με τα έργα και τις ημέρες του.
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Στο γεγονός ότι υπάρχουν γονείς που αποδέχονται ότι το παιδί τους πρέπει «κάπου» να περάσει, ακόμη κι αν δεν άνοιξε βιβλίο μία φοράς την ζωή του. Δεν μιλάμε για την επαγγελματική αποκατάσταση του νέου συμπολίτη μας, αλλά για την αγωνία του γονέα να τα «καταφέρει». Το ακριβώς είναι αυτό που καταφέρνει; Την αναπαραγωγή ενός πρότυπου που οδηγεί την χώρα σε νέες χρεοκοπίες και τον λαό της στον αφανισμό. Το πρόβλημα είναι πολιτικό και βαθιά πολιτισμικό.
Να μην ξεχνάμε ότι οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν μας προέκυψαν με παρθενογένεση. Πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ ψήφιζαν το ΠΑΣΟΚ, ακόμη και την ΝΔ. Ψήφιζαν πολιτικές χρεοκοπίας. Ψήφισαν στην συνέχεια ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να εμποδίσουν την χώρα να αλλάξει ρότα. Θα συνεχίσουν να πιέζουν το πολιτικό σύστημα για «παραχωρήσεις», για επιδοματικές πολιτικές.
Η λογική της ήσσονος προσπάθειας βρήκε σήμερα καταφύγιο στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μέχρι χτες ήταν στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Δεν πρόκειται στην πραγματικότητα για κομματική θέση, αλλά για την αντίληψη μιας σημαντικής μερίδας της κοινωνίας.
Η πίεση που ασκείται στην κυβέρνηση Μητσοτάκη για περισσότερες μεταρρυθμίσεις είναι επίσης μία άποψη μιας άλλης μερίδας της κοινωνίας. Κι η πίεση ασκείται επειδή ο κόσμος αυτός γνωρίζει ότι ο χρόνος πιέζει κι ότι αν δεν προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις, οι κόποι τους θα λεηλατηθούν για άλλη μία φορά από τις ορδές των «αδικημένων».
Διότι όλες αυτές οι «κοινωνικές πολιτικές» από κάπου πληρώνονται. Από τους φόρους και από την πώληση περιουσιακών στοιχείων της χώρας. Το κακό είναι ότι οι οπαδοί της ήσσονος προσπάθειας δεν χρειάζεται να δίνουν καθημερινούς αγώνες για τις … απόψεις τους. Τους αρκεί μια και μόνο ευκαιρία για να γκρεμίσουν σε μία στιγμή όλα όσα έκτισαν άλλοι με προσπάθεια ετών και πολύ κόπο. Και όσο η χώρα δεν θωρακίζεται με μεταρρυθμίσεις, τόσο πιο κοντά έρχεται αυτή η στιγμή…
Θανάσης Μαυρίδης
