Αν το απόγευμα της Tρίτης, ο Μίκης Θεοδωράκης βρισκόταν εν ζωή, θα στεκόταν με το αναπηρικό καροτσάκι του, στο μέσον της πλατείας Συντάγματος.
Χωρίς δισταγμό και αμφιταλαντεύσεις.
Στο πλευρό της Ουκρανίας και των Ουκρανών.
Με το απαράμιλλο σθένος και την παρρησία του, ενάντια στον κόκκινο φασισμό που κονιορτοποιεί το διεθνές δίκαιο, αφήνει πίσω του άμαχους νεκρούς και αναβιώνει τον τρόμο ενός ευρωπαϊκού και παγκόσμιου ολέθρου.
Η καρδιά του Μίκη Θεοδωράκη, θα πάλλονταν από τα λόγια του νεαρού Γιούρι ο οποίος, σε άπταιστα ελληνικά, φώναξε στους συγκεντρωμένους ότι η καρδιά του σπάει για όσα ζουν οι συγγενείς και οι συμπατριώτες του, ευχόμενος να ήξερε πώς να πολεμήσει.
Ο Θεοδωράκης θα κοκκίνιζε από οργή βλέποντας τη «φοιτητιώσα» νεολαία, τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ και των λοιπόν αριστερών οργανώσεων έξω από τη Μεγάλη Βρετανία να κάνουν αντισυγκέντρωση.
Η βοή και τα συνθήματά τους να καλύπτουν επίτηδες τις φωνές των ομιλητών στο Σύνταγμα.
Να καλύπτουν τη φωνή του Δοξιάδη όταν διαπίστωνε πως δεν μπορεί να είσαι και με το θύμα του βιασμού και το βιαστή.
Ο Θεοδωράκης θα άρπαζε το μικρόφωνο, να κατσαδιάσει τους επιτήδειους ουδέτερους που επειδή έγραψαν στα πανό, με μπλε γράμματα «κάτω ο πόλεμος- ναι στην ειρήνη» πίστεψαν ότι θα κρύψουν την άρνησή τους να καταδικάσουν ένα αυταρχικό καθεστώς, μια εισβολή και ένα έγκλημα πολέμου.
Στην πλατεία Συντάγματος θα αντηχεί πάντα η σπασμένη φωνή του όταν ξεγύμνωνε την υποκρισία της αριστεράς που γνώριζε όσο κανένας.
«Είμαι πατριώτης διεθνιστής και μάχομαι συνάμα τον φασισμό σε όλες τις μορφές και προπαντός στην πιο επικίνδυνη μορφή του, την αριστερόστροφη».
Ο Θεοδωράκης θα αποστρέφονταν τώρα και τους …πατριώτες - πολιτικούς και πολίτες- οι οποίοι εκλαμβάνουν ως «ηγετικό ανάστημα», τον εκτός ορίων αυταρχισμό του Πούτιν που υφίσταται ο ρωσικός λαός χωρίς να μπορεί να αντιδράσει.
Θα τον γέμιζε ντροπή και οργή, η υπόδειξη ως «εθνικής θέσης» μιας «άτιμης» ισορροπίας με τον Πούτιν και τη Μόσχα. Σαν αυτή που υπονόησε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην τοποθέτησή του στη Βουλή.
Είναι μια δύσκολη ώρα για την Ευρώπη και τον κόσμο και η φωνή του Θεοδωράκη λείπει.
«Είναι μια δύσκολη για την πατρίδα μας ώρα όπου μαύρα σύννεφα φαίνεται να συσσωρεύονται γύρω μας απειλητικά εμείς καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ενωμένοι όσο ποτέ τα προβλήματα αυτά» όπως έλεγε προφητικά και ο Μίκης Θεοδωράκης το 2018.
Η ενότητα είναι δύναμη. Αλλά πρέπει πρώτα να συμφωνήσουμε.
Πάνω σε ποιες αρχές θα ενωθούμε; Με ποιους συμμάχους θα παλέψουμε για τις αρχές; με ποιους στόχους;
Είναι ίδιες οι αρχές στις οποίες στηρίζεται η «πολιτεία» που πιστεύει και υπηρετεί ο Μητσοτάκης, ο Ανδρουλάκης, ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης, ο Κουτσούμπας και ο Βελόπουλος;
Η απάντηση είναι προφανής.
