Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Ο Νίκος Ταχιάος, τοπογράφος μηχανικός, αναπληρωτής Γραμματέας Στρατηγικού Σχεδιασμού και Επικοινωνίας της Νέας Δημοκρατίας σήμερα, είναι γέννημα-θρέμμα της Θεσσαλονίκης, στον Δήμο της οποίας υπηρέτησε σαν Δημοτικός Σύμβουλος και Αντιδήμαρχος από το 1987 μέχρι και το 2006. Μεταξύ άλλων αξιωμάτων που κατείχε κατά καιρούς, το διάστημα 2007-2009 διετέλεσε Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και Αναπτυξιακής Συνεργασίας στο Υπουργείο Εξωτερικών. Η γνώμη του για τα πράγματα της πόλης έχει βαρύνουσα σημασία, ενώ ο προσεκτικός δημόσιος λόγος του σπάνια στερείται δηκτικότητας — είναι δε πάντα ενδιαφέρων και εγείρει συζητήσεις. Είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε μαζί του, για τη Θεσσαλονίκη, τη Νέα Δημοκρατία και το προσεχές μέλλον. Τον ευχαριστούμε θερμά.
- Κύριε Ταχιάο, για να πάμε αμέσως στα της επικαιρότητας, πώς αποτιμάτε την παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη ΔΕΘ;
Έχω την πεποίθηση ότι ο Μητσοτάκης δικαιούται να νιώθει ότι πέτυχε απολύτως τους στόχους του. Είναι ξεκάθαρο ότι θέλει να φέρει την πολιτική ατζέντα κυρίως στην οικονομία και να καταστήσει υποκείμενο του προγράμματος επανεκκίνησης που προτείνει, τους ενεργούς πολίτες και ειδικά τους νέους. Κι έτσι, όχι μόνο επέμενε εμφατικά σε όλες τις δημόσιες παρουσίες του σε αυτήν τη στρατηγική, αλλά αφιέρωσε μεγάλο μέρος του προσωπικού προγράμματός του στο να συναντηθεί με τον κόσμο και τους επισκέπτες της πόλης. Και νομίζω ότι θα συμφωνήσετε ότι έτυχε εξαιρετικής υποδοχής.
- Σε τι βαθμό πιστεύετε ότι είναι πραγματοποιήσιμες οι υποσχέσεις που έδωσε;
- Ξέρετε, τον Μητσοτάκη πρέπει κανείς να τον παρακολουθεί με πολλή προσοχή, ακόμα και στην τελευταία λέξη του. Ο λόγος του είναι πολύ εστιασμένος στις προτεραιότητές του και συμπυκνωμένος. Νομίζω ότι εξέθεσε ξεκάθαρα, παράλληλα με τις στοχεύσεις, το πρόβλημα των υπερβολικών πλεονασμάτων στα οποία μας υποχρέωσε ο Τσίπρας και ανέλυσε και τις προϋποθέσεις και το χρονοδιάγραμμα και τις απαιτήσεις του προς τους εταίρους μας, από τους οποίους εν πολλοίς εξαρτώνται πλέον οι επιλογές μας. Έχει μετρήσει τα πάντα και δουλεύει ήδη πάνω στους στόχους του. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει επιλέξει να αξιοποιεί ως συνομιλητή και πιθανό σύμμαχο οποιονδήποτε εκπρόσωπο των εταίρων μας επισκέπτεται την Ελλάδα, όπως έγινε πρόσφατα με τον Γερμανό κεντρικό τραπεζίτη Γενς Βάιντμαν που η κυβέρνηση επέλεξε να σνομπάρει. Ετοιμάζεται να κυβερνήσει, προετοιμάζοντας παράλληλα το πεδίο αποδοχής του προγράμματός του.
Καιρός να εκτιμήσουμε αυτήν την τακτική, όταν το δίδυμο Τσίπρας-Καμμένος ακολουθούν τον δρόμο του χαρούμενου διεθνούς καρπαζοεισπράκτορα, σε αντίθεση με τον Μητσοτάκη που στην ομιλία του στη ΔΕΘ επανέλαβε κατηγορηματικά τη δέσμευση καταψήφισης της Συμφωνίας των Πρεσπών, που είμαι βέβαιος ότι δεν άρεσε καθόλου στον Αμερικανό πρεσβευτή που ήταν μεταξύ των ακροατών του.
- Είναι και επαρκείς; Επί παραδείγματι, τίθεται διαρκώς το θέμα της μείωσης των δημοσίων εξόδων, ή τέλος πάντων αυτού που λέμε «κράτος». Κάτι που μάλλον δεν διαφαίνεται από τις εξαγγελίες του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.
Νομίζω ότι δεν έχει σταματήσει να επαναλαμβάνει, όλα αυτά τα χρόνια, πως υπάρχουν ακόμη μεγάλα περιθώρια περιστολών. Δεν μπορούμε όμως να γυρίζουμε συνέχεια το ίδιο γαϊτανάκι γύρω από τα αυτονόητα, επειδή κάποιοι θέλουν να ακούσουν για απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, κάτι που δεν έχει σκοπό να κάνει. Αν, σώνει και καλά, η επάρκεια φαίνεται από δυσάρεστες απόψεις, δεν νομίζω ότι εφείσθη τέτοιων, για παράδειγμα στο θέμα των συμβασιούχων.
Αλλά, προσέξτε: το κυρίαρχο ζήτημα, μετά από μία πρωτοφανούς μεγέθους δημοσιονομική περιστολή, είναι πλέον η παραγωγή πλούτου. Αυτό πρέπει να γίνει αντιληπτό. Και σε αυτό επιμένει ο Μητσοτάκης. Γι' αυτό και οι μειώσεις φόρων και εισφορών.
- Ξέρετε καλά την πόλη και τη γυρίζετε και πολύ. Ποια είναι η αίσθησή σας; Έπεισε τον κόσμο; Και, αντίστοιχα, τι συζητείται για τη διαφορά των ομιλιών Μητσοτάκη-Τσίπρα;
Ο κόσμος είναι δύσπιστος, πρέπει να το αναγνωρίσουμε και να δουλέψουμε όλοι μας πάνω σε αυτήν την παραδοχή. Ο Μητσοτάκης για να πετύχει χρειάζεται υποστήριξη από τα στελέχη. Πρέπει να τον ακολουθούμε προσθετικά στο μήνυμά του, μιλώντας γι' αυτόν. Εγώ, ας πούμε, σε όσους έρχομαι σε επαφή τονίζω ότι πρέπει να τον εμπιστευτούν επειδή κατ' αρχήν δεν είναι Τσίπρας. Θυμηθείτε τι έταζε ο Τσίπρας, λαγούς με πετραχήλια. Και δείτε πόσο φειδωλός είναι ο Μητσοτάκης. Κι επίσης, άνθρωπο που λέει «δεν είμαι έτοιμος», «δεν το γνωρίζω», «δεν συμφωνώ», όπως έκανε πολλές φορές στη συνέντευξή του, ο κόσμος δεν πρέπει να τον φοβάται. Δεν ψαρεύει σε θολά νερά, δεν τον πεθαίνει στο δούλεμα.
Γι' αυτό σερνόταν ο Τσίπρας σε όλη τη διάρκεια της παρουσίας του στη ΔΕΘ. Επειδή στο οπλοστάσιό του έχει χρησιμοποιήσει όπλα που μόνον εναντίον του μπορούν πλέον να στραφούν. Και ο κόσμος το έχει αντιληφθεί αυτό και δεν του συγχωρεί τίποτε. Ο Τσίπρας βολοδέρνει πλέον στον αστερισμό του Μέρφι: «Όταν τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα, θα γίνουν».
- Η νίκη τής ΝΔ είναι δεδομένη. Η αυτοδυναμία; Και, εάν ακόμη αυτή επιτευχθεί, τι θα προτιμούσατε εσείς; Αυτόνομη άσκηση πολιτικής ή συμμαχίες, με το Κίνημα Αλλαγής αίφνης;
Κι εγώ συμμερίζομαι την πεποίθηση ότι η νίκη είναι μη αναστρέψιμη και η αυτοδυναμία εφικτή. Μάντης βεβαίως ώστε να κάνω προβλέψεις δεν είμαι. Η ιδέα μιας συμμετοχής του Κινήματος Αλλαγής στην κυβέρνηση, όπως και η σύμπραξη με τον Θεοδωράκη, μου αρέσουν. Έτσι κι αλλιώς, ο Μητσοτάκης έχει ξεκαθαρίσει ότι η κυβέρνησή του δεν θα εξαντλείται σε πρόσωπα από τον χώρο της Νέας Δημοκρατίας, αλλά θα χρησιμοποιήσει και άλλα, εκτός αυτής. Τίποτε όμως δεν επιτρέπει παρέκκλιση από τον στόχο της αυτοδυναμίας.
- Δεν είναι λίγοι εκείνοι που, μολονότι σχεδόν ταυτίζονται (έστω: κριτικά) με τον λόγο και την παρουσία του Μητσοτάκη, ταυτόχρονα φοβούνται ότι στη Νέα Δημοκρατία δεν υπάρχουν πολλά στελέχη που θα μπορέσουν να σταθούν επάξια δίπλα του. Αντιθέτως, εκφράζουν τον φόβο ότι ενδέχεται να επικρατήσουν οι λεγόμενοι «παλαιοκομματικοί», ή εκπρόσωποι της «λαϊκής Δεξιάς». Πώς το σχολιάζετε;
Στην ανανέωση της Νέας Δημοκρατίας πρέπει να συμβάλουν και όσοι την υποστηρίζουν, έστω και κριτικά. Το όπλο είναι ένα: η ψήφος μας. Ο Μητσοτάκης δεν είναι ο άνθρωπος που θα βγάλει μία χατζάρα και θα αρχίσει να αποκεφαλίζει για το θεαθήναι δικαίους και αδίκους, δεν είναι αυτός ο τύπος του, είναι ένας πολύ δημοκρατικός άνθρωπος. Θα προχωρήσει στις λελογισμένες αλλαγές που θα δώσουν εναλλακτικές επιλογές σε όλους και χωρίς καμία αμφιβολία και το δικό του στίγμα για το κόμμα. Μέχρι να φτιάξει τα ψηφοδέλτια, δεν έχει πλήρη ευχέρεια κινήσεων. Και τότε ακόμη όμως, υφίστανται αντικειμενικά κάποιες δουλείες που επιβάλλει η δημοκρατική συνέχεια και τις οποίες πρέπει να σεβαστεί. Από εκεί και πέρα, το όπλο περνάει στα δικά μας χέρια. Ας το εκμεταλλευτούμε.
Βεβαίως, οι όροι «παλαιοκομματικοί» και «λαϊκή δεξιά» είναι αρκετά ελαστικοί, οπότε τους αποδέχομαι μόνο κατ' οικονομίαν, χωρίς να συμφωνώ εκ προοιμίου με πιθανές φωτογραφήσεις που είναι πιθανόν να αδικούν ανθρώπους.
- Ας πάμε σε κάτι άλλο. Θέλετε να μας πείτε για τη λεγόμενη Συμφωνία των Πρεσπών; Είναι μία πολύ κακή συμφωνία για την Ελλάδα; Πολλοί ισχυρίζονται ότι επιτέλους λύνεται έτσι ένα πρόβλημα που απορροφούσε πολύ από το διαπραγματευτικό μας κεφάλαιο.
Εγώ θα έλεγα ότι μέχρι σήμερα είχε περισσότερο λειτουργικό κόστος παρά απαιτούσε ανάλωση κεφαλαίου. Τώρα θα αρχίσει να απορροφά κεφάλαιο. Καθώς και μόνη η υπογραφή της Συμφωνίας παράγει αποτελέσματα, ο μακεδονικός χώρος κινδυνεύει να καθηλωθεί σε μία καταστροφική εσωστρέφεια.
Δεν θα μασήσω τα λόγια μου. Όπως ξέρετε, βρέθηκα στο υπουργείο Εξωτερικών, στα χρόνια της κυβέρνησης Καραμανλή, με υπουργό την Ντόρα, έχω επίγνωση ότι το συναίσθημα, όταν αναμετράται με τη λογική και τον πραγματισμό, δεν βγαίνει νικηφόρο. Όσο κι αν δεν μου άρεσε ο τελικός ήχος, η σύνθετη ονομασία ήταν μια λύση. Όταν όμως η ταυτότητα του πληθυσμού στην οποία καταλήγει η Συμφωνία των Πρεσπών είναι διαφορετική από την ονομασία του κράτους και ταυτίζεται χωρίς καμία διάκριση με την ταυτότητα των κατοίκων μιας μεγάλης και ιστορικής περιοχής της Ελλάδος, ε, ναι, υπάρχει πρόβλημα. Ολόκληρο το πακέτο είναι πια τοξικό.
Ο ίδιος, ως εκατό τοις εκατό Μακεδών, δυτικότερα και βορειότερα της Θεσσαλονίκης και με ρίζες και στην Πελαγονία, δηλαδή στο έδαφος τής ΠΓΔΜίας, μοιράζομαι με τους υπολοίπους συμπατριώτες μου της Βορείου Ελλάδος ένα αίσθημα ταυτοτικού ακρωτηριασμού. Το ένιωσα όταν πριν λίγες μέρες προσπάθησα να εξηγήσω το θέμα στον δεκάχρονο γιο μου που με ρώτησε. Δεν νομίζω ότι κατάλαβε, μάλλον μπερδεύτηκε, αφήστε που έπρεπε να αναφερθώ σε θέματα που μας πληγώνουν και ως Έλληνες.
Χρειάζεται να γίνει κατανοητό ότι η λύση της υπόθεσης είναι πρωτίστως πολιτική και μπορεί ελάχιστα να προκύψει ως παράγωγο της ιστορίας και γι' αυτό κακώς εστιάσαμε σε Μεγαλέξανδρο και αρχαιότητα. Το να αποδεχθεί η κυβέρνηση να μείνει αλώβητος ο Μακεδονισμός, με συγκατάνευση τάχα από την άλλη πλευρά της παραδοχής πως εμείς δικαιούμαστε να έχουμε μία άλλη εκδοχή της ιστορίας του ίδιου χώρου, είναι μια αντιεπιστημονική φαιδρότητα που κακώς αποκρύπτουν όσοι συνηγορούν υπέρ της συμφωνίας με τεχνικά ή νομικίστικα επιχειρήματα. Το πρόβλημα δεν λύθηκε, έγινε εσωτερικό ζήτημα της Ελλάδος και φοβούμαι ότι θα μας ταλαιπωρήσει με άλλη μορφή για πολύ καιρό ακόμη, έστω κι εάν η Νέα Δημοκρατία επιτύχει την επανεκκίνηση νέων διαπραγματεύσεων, με απόρριψη της κύρωσης της συμφωνίας. Η υπογραφή Κοτζιά για «μακεδονική ταυτότητα» θα μας στοιχειώσει. Παράγει ήδη αποτελέσματα.
- Παρά ταύτα, είναι στ' αλήθεια το Μακεδονικό το #1 πρόβλημα της Βόρειας Ελλάδας;
Όχι, δεν είναι, ειδικά όταν η Βόρειος Ελλάς συνορεύει με την αναθεωρητική Τουρκία. Το πρόβλημα της Βορείου Ελλάδος είναι η υστέρησή της στην ανάπτυξη, και ειδικά της Θεσσαλονίκης ένας επιπρόσθετος υφέρπων άγονος ανταγωνισμός με το κέντρο, που θολώνει τον στόχο και τα μέσα. Όμως, η Θεσσαλονίκη χρειάζεται την Βόρειο Ελλάδα ως το προπύργιο του ζωτικού χώρου της και η Βόρειος Ελλάς τη Θεσσαλονίκη για την ισχύ της, ώστε να ακολουθήσουν μία σχετικά αυτόνομη από το κέντρο πορεία, εκμεταλλευόμενες τα πλεονεκτήματα του χώρου και του χρόνου, κυρίως του δεύτερου. Έχουμε πατήσει για τα καλά στον 21ο αιώνα, αν δεν απατώμαι.
Επαναλαμβάνω όμως πως η εσωστρέφεια που φέρνει η νέα εκδοχή του Μακεδονικού είναι πιθανόν να αποδειχθεί μία πολύ καθοριστική τροχοπέδη.
- Αντιλαμβάνομαι… Πάμε λίγο και στα του Δήμου. Καταρχάς, πιστεύετε ότι ο Γιάννης Μπουτάρης θα κατέβει ξανά υποψήφιος;
Ο Γιάννης Μπουτάρης είναι μεγάλος μπελάς και νομίζω ότι το διασκεδάζει και από αυτό τρέφεται, αφού οι φίλοι του αναγνωρίζουν σε αυτό τη γοητεία ενός μεγαλοαστού. Προφανώς, στον χαρακτηρισμό αστειεύομαι, δεν θέλω να δημιουργήσω λάθος εντυπώσεις, αν και ακόμη και για μένα είναι ένας γρίφος που με ιντριγκάρει. Τον ευχαριστώ μόνο γι' αυτό, επειδή ως αντίπαλο με κρατάει διαρκώς σε εγρήγορση και με κάνει ωριμότερο.
Νομίζω ότι ούτε ο ίδιος έχει αποφασίσει τι θα κάνει. Πριν από λίγο καιρό, είχα πιστέψει ότι προετοίμαζε την ομάδα του για το φευγιό του. Σήμερα, έχω την εντύπωση ότι του ψιλοτρώγεται να κατεβεί. Εν πάση περιπτώσει, δεν έχει καμιά σημασία, πλην της παραπολιτικής, από την ώρα που η Νέα Δημοκρατία έχει ξεκαθαρίσει ότι ο Μπουτάρης δεν είναι μέσα στα σχέδιά της και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν συζητιέται το ενδεχόμενο της διευκόλυνσής του, που διακινείται προβοκατόρικα.
Η ανταπόκρισή του στο φλερτ του Τσίπρα, ακόμη κι αν μείνει στα προκαταρκτικά και αφήσει την ολοκλήρωση της σχέσης για τον δεύτερο γύρο, δεν θα άφηνε ούτως ή άλλως κανένα περιθώριο. Για τα μέτρα της Νέας Δημοκρατίας και της εποχής είναι ανάρμοστη, ως γάμος συμφερόντων και όχι ώριμου έρωτα ή έστω coup de foudre. Είπαμε: κι ο οπορτουνισμός έχει τα όριά του.
- Γιατί 3 στους 4 Θεσσαλονικείς, όπως τουλάχιστον μετρήθηκε σε μία τελευταία έρευνα, έχουν αρνητική γνώμη για τον κυρ Γιάννη; Δεν υπήρξε γενικά καλός δήμαρχος; Κούρασε; Ή είναι πολιτικοί οι λόγοι; Εκφράζει, ας πούμε, η πλειοψηφία μία γενικότερη αντιπάθεια στον προοδευτισμό του, στο «άνοιγμα» που επιχείρησε;
Πιστεύω ότι όλες οι καταρρεύσεις ακολουθούν τον κανόνα της πτώσης του αεροπλάνου. Χρειάζονται τουλάχιστον τρεις λόγοι. Στην περίπτωση του Μπουτάρη σκέπτομαι τους εξής:
Πρώτον, είναι εμφανέστατο πως όλα αυτά τα χρόνια αποσκοπούσε κυρίως στην καλλιέργεια του brand name «Μπουτάρης» και όχι «Θεσσαλονίκη». Αυτό κούρασε. Συμβαίνει και στους μεγαλύτερους ροκ σταρ. Η Madonna εξηντάρισε, θα μπορούσε να ξαναπουλήσει άραγε το ίδιο Sex (εννοώ το βιβλίο της) ή να ξαναβγάλει άλλο τραγούδι με τίτλο Like a Virgin; Νισάφι!
Δεύτερον, υπήρξε διχαστικός. Πιστός στην τακτική «φτιάχνω έναν εχθρό» και συγκρούομαι μαζί του —που προκειμένου περί της αρχικής εισόδου του στη σκηνή ήταν ο μητροπολίτης Άνθιμος—, επέλεξε κατά καιρούς να κάνει το ίδιο και με όσους διαφωνούσε ή χρειαζόταν ως αντιπάλους ευκαιρίας, ή μπορεί και από βίτσιο. Θέλησε έτσι να εμφανίζεται ως ένας Illuminato σε μία πόλη σκοτεινή. Ε, αυτό το σκηνικό δεν αντέχει για πάντα, το πολύ το Κύριε Ελέησον το βαριέται κι ο παπάς.
Τρίτον, περιφρόνησε τη σημασία της καθημερινότητας στη ζωή των ανθρώπων. Το να ασχολείται, ας πούμε, με τα της καθαριότητας, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το αντιμετωπίζει ως πολύ λίγο για το ταλέντο του. Και έτσι, η πόλη είναι στα πρόθυρα της τριτοκοσμικής εικόνας, ακόμα και σε εμβληματικά σημεία όπως η Νέα Παραλία, για την οποία πονάει η καρδιά μου και ως χρήστη, αλλά κι επειδή ξέρετε πόσο δούλεψα για την ανάπλασή της. Έπρεπε να φτάσουμε στο τέλος της θητείας και πριν από τις εκλογές για να βάλει εργολάβο για τη συντήρησή της.
Ε, δεν φτάνουν αυτοί οι λόγοι; Θέλετε κι άλλους;
- Θα επιμείνω, παρ' όλα αυτά: είναι μία συντηρητική πόλη η Θεσσαλονίκη;
Δεν μου αρέσει αυτή η ισοπεδωτική κρίση. Κι επίσης, όσο μεγαλώνω, καθόλου δεν με ενοχλεί να με αποκαλούν κι εμένα συντηρητικό, ειδικά όσο διακινούνται αδιαβάθμητα φιλελευθερόμετρα. Βεβαίως, μη σας μείνει από προηγούμενη απάντησή μου η εντύπωση ότι δεν εγκρίνω τις προγαμιαίες σχέσεις και γι' αυτό αυτοχαρακτηρίζομαι ως τέτοιος, ούτε πως πιστεύω ότι ο συντηρητικός άνθρωπος πρέπει να βγάζει φλύκταινες με το Gay Pride. Αυτό που θέλω να πω είναι πως έχω γνωρίσει και συναναστραφεί συντηρητικούς Θεσσαλονικείς, μπαγιάτηδες θα έλεγα, που όταν ήταν στην ηλικία μου θαύμαζα για το ήθος τους και το πλουραλιστικό μυαλό τους, έστω κι αν ήταν λίγο σφιχτοί ή στρυφνοί στις εκδηλώσεις τους.
Για τη Θεσσαλονίκη, θα πρότεινα να συμφωνήσουμε ότι είναι μια πόλη χωρίς ελίτ που την καθοδηγούν και χωρίς την κεκτημένη ταχύτητα της πρωτεύουσας που θα μπορούσε να αναπληρώνει την απουσία των πρώτων. Αυτό το έλλειμμα διεγείρει συχνά-πυκνά αντανακλαστικά αδράνειας, ακόμα και τον πειρασμό της οπισθοπορίας. Είναι μια πόλη χωρίς ηγεσία που να ενώνει και να συνθέτει, που θα ομνύει με το παράδειγμά της, όχι με τα λόγια, στην ανοχή της αντίθετης φωνής. Δείτε την περίπτωση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Πείτε μου: με ποιο πρόσωπο ταυτίζετε τις αντιδράσεις; Η πόλη έχει παραδοθεί στους ακραίους και σε αυτό επιρρίπτω μεγάλες ευθύνες στον Μπουτάρη που με εκείνο το «κατάπτυστοι» τους έφερε στην επιφάνεια και μετά έψαχνε τρόπο να τα μαζέψει, αφού βεβαίως τους είχε νομιμοποιήσει. Όχι όμως, αποκλειστικά σε αυτόν, αλλά και σε κάποιους που ξαφνικά σιωπούν, όχι επειδή συμφωνούν, αλλά γιατί φοβούνται μήπως δεν ηχήσει το κουδούνισμα που σπρώχνει ακόμα και τις ψυχές προς το Πουργατόριο.
- Είναι, τότε, μία πόλη που «κατελήφθη» από έναν μεγιστάνα, και ενδεχομένως τής αρέσει κιόλας αυτό;
Δεν μπορώ να σας απαντήσω στο αν έχει καταληφθεί και, αν εξαιρέσουμε κάποια παλαιότερα επεισόδια, σήμερα το βρίσκω υπερβολικό ως διαπίστωση. Μάλλον όχι, ίσως η πιο ακριβής περιγραφή είναι ότι η φύση καλύπτει το κενό.
Μπορώ όμως να επιβεβαιώσω ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν θα είχε καμία αντίρρηση για μία άνευ όρων παράδοση σε οτιδήποτε υπόσχεται και φέρνει κάτι χειροπιαστό. Είναι το εύλογο αποτέλεσμα της δικαιολογημένης απόγνωσης του κόσμου σε μία πόλη που φθίνει, όπου τα μόνα ορατά άλματα για την αυτοεπιβεβαίωσή της είναι η διάκριση του ΠΑΟΚ, η επάνοδος του Άρη στην Α΄ Εθνική και η αναγέννηση από τις στάχτες του Ηρακλή, και οι μόνοι πιθανοί εσωτερικοί ανταγωνισμοί η αναμέτρηση των δύο πρώτων, άιντε και λίγο σόου, τώρα στις εκλογές.
Επειδή όμως δεν θέλω να υπεκφύγω και εννοείτε τον Σαββίδη, θα σας προσθέσω ότι βρίσκω αυτονόητη την εισαγωγική brutalite του, ως ενός ανθρώπου που ανδρώθηκε στη Ρωσία και γιγαντώθηκε οικονομικά στη μετασοβιετική εποχή, αλλά νομίζω ότι ώριμος άνθρωπος είναι, εμπειρότερος περί την Ελλάδα πλέον, αντιλαμβάνεται και ο ίδιος ότι το «Πούτιν αλά ελληνικά» είναι κωμωδία που εναλλάσσεται με τραγωδία και πάντως δεν τον ευνοεί, ούτε εξυπηρετεί κανέναν. Και ότι αυτό που ενδιαφέρει τους πάντες είναι να επιτύχουν οι επενδύσεις του, όπως και οποιαδήποτε άλλη επένδυση οιουδήποτε άλλου επενδυτή, σε καθεστώς νομιμότητας, σε συνθήκες ισονομίας και χωρίς εμπλοκή με την πολιτική. Το Λιμάνι, ας πούμε, είναι αυτήν τη στιγμή η πιο ορατή προτεραιότητα για την πόλη. Ποιος διαφωνεί;
- Μάλιστα… Πείτε μου: ποια είναι τα 5 μεγαλύτερα προβλήματα της πόλης σήμερα;
Περιορίζομαι στον Δήμο Θεσσαλονίκης: η καθαριότητα, οι δημόσιες συγκοινωνίες, το πάρκινγκ, η κατάσταση των δημοσίων χώρων, η σχολική στέγη. Και κάμποσες πεντάδες ακόμη.
- Και ποια, αντίστοιχα, είναι τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα; Επίσης, μπορεί άραγε, αξιοποιώντας τα, να ξαναγίνει μία μητρόπολη όπως στο παρελθόν;
Προτείνω να μην αναζητήσουμε τα πλεονεκτήματά της αποκλειστικά στον χώρο, όπως στο παρελθόν της. Στη γεωγραφία, χωρίς ποτέ αυτή να έχει στερηθεί την σημασία της, πρέπει αν προσθέσουμε και άλλες παραμέτρους. Στους ανθρώπους της πρέπει να επενδύσουμε, αξιοποιώντας πρωτίστως τα εκπαιδευτικά ιδρύματά της. Μπορεί να γίνει μία ισχυρή περιφερειακή πόλη με δυναμική διεθνή παρουσία στο ψηφιακό οικοσύστημα. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος.
- Το εύχομαι. Πείτε μου: τι γνώμη έχετε για το υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης; Είναι ένα απαραίτητο υπουργείο;
Κατ' αρχήν, όχι. Φοβούμαι όμως πως πλέον, στον βαθμό που η Μακεδονία πρέπει να αποκαταστήσει τη ζημιά που επιφέρει ο ταυτοτικός ακρωτηριασμός της, με μία συγκροτημένη πορεία στο μέλλον και στον βαθμό που η περιφερειακή διοικητική δομή έχει επιλέξει την τριχοτόμησή της, γίνεται απαραίτητο. Αυτό τονίζει τη σημασία του προσώπου που θα επιλεγεί από τον Μητσοτάκη, που πρέπει να συνδυάζει το πολιτικό βάρος με την οργανωτική ικανότητα που επιτάσσει η ανάγκη για αποκέντρωση.
- Πολύ καλά. Ας κλείσουμε, αν θέλετε, με εσάς. Θα κατεβαίνατε για Δήμαρχος; Ή θα αξιοποιηθείτε στην κεντρική πολιτική σκηνή;
Θα μου επιτρέψετε να μακρηγορήσω σε αυτήν την απάντηση. Κι επίσης να μην κρύψω ότι, όσο ήσασταν στη Θεσσαλονίκη, υπήρξαμε γείτονες, συναντιόμασταν στην Προξένου Κορομηλά κάθε πρωί, την ώρα που συνοδεύαμε, εγώ τον Γιώργο στο σχολείο κι εσείς τον δικό σας Αρσέν… Να μην πω δε και ότι δεν αποτελεί έκπληξη να μου θέτετε αυτό το ερώτημα. Και, όπως εσείς, το κάνουν και αρκετοί ακόμη, καθημερινά και με συχνότητα πλέον και όχι μόνο ως ερώτημα, αλλά και ως παραίνεση.
Αν η ερώτηση έμενε στη δική μου επιθυμία, θα σας απαντούσα ανεπιφύλακτα: ναι, θα κατέβαινα, όσο κι αν με τρομάζει το αξίωμα, γιατί δεν είμαι ανυποψίαστος, ούτε αφελής. Ξέρω τι σημαίνει δήμαρχος και ειδικά στη Θεσσαλονίκη που λόγω ιστορίας έχει και ένα άυλο φορτίο. Είμαι γέννημα και θρέμμα της πόλης, η οικογένειά μου καταγράφεται στα κατάστιχα των επιχειρηματιών της νωρίτερα από την αυγή του 20ού αιώνα, πήγα σε εξαιρετικά δημόσια σχολεία της, φοίτησα στο πανεπιστήμιό της, αυτή με διαμόρφωσε, τολμώ να πω ότι τρέχει στο αίμα μου, είμαι περήφανος γι' αυτό που μου ενστάλαξε. Και η εικοσαετής ενασχόλησή μου με τον Δήμο με έχει επίσης επηρεάσει στον τρόπο που αντιμετωπίζω οτιδήποτε ζω σε αυτήν, και όσοι με παρακολουθούν στα social media ξέρουν ότι είμαι συστηματικός περιηγητής της πόλης.
Όμως, στη ζωή δεν είμαστε μόνοι εμείς και τα θέλω μας, και το timing παίζει ρόλο σημαντικότερο από αυτά. Εδώ και αρκετά χρόνια, και μέχρι πριν από λίγο καιρό, ήμουν υποχρεωμένος να έχω αφοσιωθεί αποκλειστικά στη δουλειά μου, αφού από αυτήν ζω, οπότε βρίσκω λογικό να αναγνωρίζεται πρόκριμα και να δικαιολογείται η επιθυμία σε ανθρώπους που είναι αυτήν τη στιγμή ενεργοί στο τοπικό σκηνικό. Έτσι, σήμερα έχω τεθεί στη διάθεση του Πάρι του Μπίλλια, του προέδρου του τοπικού ΤΕΕ —χωρίς καμία προσδοκία, να εξηγούμαι—, που έχει δημοσιοποιήσει το ενδιαφέρον του ως δυνητικός υποψήφιος και, εξ όσων μπορώ να ξέρω, έχει κάνει σχετική συζήτηση με τον πρόεδρο της ΝΔ. Ο Πάρις είναι προσωπικός φίλος μου, έχει ανάλογη με τη δική μου συγκρότηση ως μηχανικός, είναι ενεργός στην πόλη, τον σέβομαι και τον εκτιμώ πολύ. Βεβαίως, κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή. Εάν, για παράδειγμα, ήμουν εγώ υποψήφιος, η υποψηφιότητά μου θα είχε διαφορετική αφετηρία, παρά τα παράλληλα χαρακτηριστικά, άλλα πλεονεκτήματα και άλλες αδυναμίες. Κάθε πρόσωπο έχει διαφορετική εικόνα και στρατηγική. Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν όσοι ψάχνουν τον τέλειο υποψήφιο. Δεν θα τον βρουν ποτέ. Και πρέπει να σκεπτόμαστε ότι όλα καταλήγουν στο να αποκτήσουμε δήμαρχο, όχι υποψήφιο.
Θα παρακαλούσα, όμως, η απάντησή μου, που κινείται στα όρια της ωμής ειλικρίνειας που ξέρετε ότι με διακρίνει, να μην εκληφθεί ως μία ακόμη εγγραφή στις δέλτους των μνηστήρων της δημαρχίας της Θεσσαλονίκης. Σιχαίνομαι το αναπόφευκτο κουτσομπολιό του χρόνου της μνηστείας, όταν όλοι καταπιάνονται με την ομορφιά, την παρθενία και την αρετή της νύφης και τελικά ανακαλύπτουν μόνο κουσούρια, κάτι που στο συγκεκριμένο θέμα βλέπω να τραβάει σε μάκρος και όχι τόσο λόγω της απουσίας χρίσματος, όσο εξαιτίας της απλής αναλογικής. Αφήστε που το θεωρώ ατελέσφορο, για να μη σας πω ύποπτο και ίσως και γρουσουζιά, να σε πιάνουν οι πάντες στο στόμα τους επί ματαίω. Για να καταλάβετε, και στα προσωπικά μου έτσι είμαι. Ακόμα και τον γάμο μου τον ανήγγειλα στην ίδια την οικογένειά μου την ώρα που ήταν αναπότρεπτο να το μάθει. Δεν φεύγω από τις συνήθειές μου, άλλωστε δήλωσα πρωτύτερα συντηρητικός.
Όσο για την κεντρική πολιτική σκηνή, υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος μπροστά μας. Ιδίως, για να τεκμηριωθεί η αξιοσύνη που εμπεριέχει το «αξιοποιηθείτε» που με τιμά και σας ευχαριστώ.
- Αντιληπτόν. Να είστε καλά, κύριε Ταχιάο! Σας ευχαριστώ θερμά.
- Κι εγώ!
