Του Γιάννη Σιδέρη
Οι πρώτοι αντάρτες των πόλεων γεννήθηκαν στις φτωχογειτονιές της Λατινικής Αμερικής, μεγάλωσαν στις ανήλιαγες παράγκες, έπαιξαν στην λάσπη των χωματόδρομων, ανδρώθηκαν μέσα στην πείνα, στην εξαθλίωση, αποκλεισμένοι από τα στοιχειώδη μιας υποφερτής ζωής. Έζησαν τον τρόμο που σκόρπιζαν αιμοσταγείς δικτάτορες. Αντίκρισαν από μακριά τον μεθυστικό πλούτο κυρίαρχων, εκμεταλλευτικών τάξεων, παρακοιμώμενων στυγνών στρατιωτικών δικτατοριών.
Πρώτοι διδάξαντες, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 60, οι θρυλικοί Τουπαμάρος, με ηγέτη τον μαρξιστή δικηγόρο και Ραούλ Αντονάτσιο, με μεθόδους δράσης που εμπνεύστηκαν από το διάσημο Βιβλίο «Το εγχειρίδιο του αντάρτη πόλεων», του νεαρού Βραζιλιάνου επαναστάτη Κάρλος Μαριγκέλα, που σύντομα έγινε... η Θεία Βίβλος των απανταχού ανταρτών πόλης (σ.σ. Ενας από τους νεαρούς Τουπαμάρος, που παραιτήθηκε κάποια στιγμή από την ένοπλη δράση, ήταν και ο μετέπειτα γλυκύς πρόεδρος της Ουρουγουάης, ο Χοσέ Μουχίκα, γνωστός και ως «Ελ Πέπε». Τον είχαμε δει στις τηλεοράσεις, να οδηγεί τον σαραβαλιασμένο του Σκαραβαίο, ή να πηγαίνει στο προεδρικό μέγαρο με ποδήλατο, και να επιστρέφει στο κράτος την προεδρική του αποζημίωση).
Οι Τουπαμάρος πνίγηκαν στο αίμα από την επίθεση του οργανωμένου στρατού και των απάνθρωπων αστυνομικών ομάδων με την επωνυμία - όνομα και πράμα - «τάγματα Θανάτου».
Ακολούθησαν στη γειτονική Αργεντινή οι Μοντενέρος, τους οποίους αποτελείωσε ο πρώην σύντροφος Περόν, αλλά τα τόπια είχαν πάρει φωτιά σε παγκόσμιο ορίζοντα. Ήταν η εποχή που ανέτειλε μια νέα ελπίδα, που έδειχνε ότι όλα ήταν δυνατά, που φαινόταν ότι ο πλανήτης άλλαζε πορεία.
Στο νότο της Μεσογείου άστραφτε ο μύθος του απελευθερωτικού αγώνα των αλγερινών κατά των Γάλλων και μεσουρανούσε το αστέρι του Μπεν Μπελά, από το χώρο της Άπω Ανατολής τα ρεπορτάζ μιλούσαν για τον ηρωισμό και την αυτοθυσία αποφασισμένων των ξυπόλητων Βιετκόνγκ ενάντια στους πάνοπλους αμερικανούς, ο Μαντέλα γινόταν παγκόσμιο σύμβολο κατά του απαρχάιντ, στη Ροδεσία οι αντάρτες του Μουγκάμπε οπλίζονταν και χτυπούσαν αλύπητα τους Άγγλους, ο Νάσερ έδιωχνε τους ξένους από την Αίγυπτο, και γενικώς η αποικιοκρατία έπνεε τα λοίσθια, ενώ από την Κίνα ο Μάο έστελνε το σύνθημα «Η ελευθερία βρίσκεται στην άκρη του όπλου σου» - μια φράση που πήρε πάντως αρκετούς στο λαιμό της!
Φυσικά το πιο αστραφτερό και ελπιδοφόρο μήνυμα από όλα, ερχόταν από την Κούβα, με τους ελάχιστους ηρωικούς «μπαρμπούδος» της Σιέρα Μαέστρα, και βέβαια το φωτογενές είδωλο του Τσε, που κατέληξε ψυχεδελικό πόστερ στα δωμάτια του πλανητικού φοιτητόκοσμου.
Ήταν όλα δυνατά, έτσι νόμισαν δηλαδή μέλη κάποιων παλιών εθνικοαπελευθερωτικών κομμάτων στη Δύση, ή κάποιες μικρές νεο-αριστερές ομάδες και ξανα-άρπαξαν τα όπλα (το FLNC στην Κορσική, η ΕΤΑ στην Ισπανία, ο ΙΡΑ στην Ιρλανδία, οι Μαύροι Πάνθηρες στην Αμερική).
Δίπλα τους, και κάποιοι ευαισθητοποιημένοι νέοι που νόμισαν ότι με τα όπλα, τρεις και ο κούκος, θα κάνουν την επανάσταση και θα απαλλάξουν τους λαούς από το αλλοτριωτικό καπιταλιστικό σύστημα , χωρίς οι λαοί να τους τα ζητήσουν: (η ΡΑΦ – η γνωστή ως Μπάαντερ Μάινχοφ - στη Γερμανία, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία, οι Γουέδερμαν στην Αμερική, ο Κόκκινος Στρατός και οι Πολεμιστές του Ήλιου, στην Ιαπωνία, κ.α.).
Στην Ελλάδα βγαίναμε από την χούντα και εμφανίστηκε αρχικά η «17Ν», σαν εκδικητή της αποχουντοποίησης που δεν έγινε, γι' αυτό έτυχε ευρείας συμπάθειας, αρχικώς, από τα ευρέα λαϊκά στρώματα - τα υπόλοιπα γνωστά…
Αυτή την πολιτική κουλτούρα έφερναν μέσα τους όσοι συμπαραστάθηκαν σε αυτούς που διώκονταν στην Ελλάδα για συμμετοχή σε τρομοκρατικές οργανώσεις - πολύ περισσότερο που κάποιοι συλλαμβάνονταν ως ένοχοι για συμμετοχή στην τρομοκρατία, από την τότε μπουνταλάδικη αστυνομία, συχνά και με κατασκευασμένες κατηγορίες. Πρόχειρο παράδειγμα η Μελίνα Μερκούρη και άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που κατέθεσαν ως υπερασπιστές των τριών συγκατηγορουμένων του Μαζοκόπου (σ.σ. τραυματίστηκε κατασκευάζοντας βόμβα σε γιάφκα της Ιπποκράτους), οι οποίοι αθωώθηκαν μετά από πολύμηνη παραμονή στις φυλακές.
Αυτή την κουλτούρα της αγνής εξέγερσης θεωρώ ότι φέρνουν ακόμη κάποιοι παλιοί ρομαντικοί της Αριστεράς που δεν κατάλαβαν ότι ο κόσμος άλλαξε, αλλά όχι όπως θα ήθελαν. Δεν κατανοούν ότι όσοι παίρνουν τα όπλα σε δημοκρατίες, απλώς θωπεύουν τον ναρκισσισμό τους, ως αυτόκλητοι σωτήρες, από τους οποίους κανείς δεν ζήτησε την σωτηρία τους.
Οι απομόνωση των τρομοκρατικών ομάδων, η ανάγκη ισχυροποίησης της λειψής επιχειρησιακής τους δράσης, τους ωθεί να συναντηθούν σε υπόγειες διαδρομές με εγκληματικές ομάδες του ποινικού δικαίου - άλλωστε έχουν ως άλλοθι τη διττή Θεωρητική τεκμηρίωση: Αφενός και οι δυο, πολιτικοί και ποινικοί παραβάτες, δρουν «ενάντια στο άδικο εκμεταλλευτικό σύστημα», αφετέρου πάντα η επαναστατική αριστερά θεωρούσε το λούμπεν προλεταριάτο, ως εν δυνάμει ταξικό της σύμμαχο.
Αν κάτι διαφεύγει στους ένοπλους λαϊκούς σωτήρες είναι η βασική διδαχή του εγχειριδίου του Αντάρτικου Πόλης του Μαριγκέλα: «η υποστήριξη του λαού είναι σημαντικό εργαλείο για να φέρεις εις πέρας τον σκοπό σου». Εάν αυτή δεν υπάρχει, παύεις και συ να υπάρχεις, αν τουλάχιστον δεν θες να μεταπέσεις στην ιδιότητα του ποινικού παράνομου εγκληματία. Ο κόσμος καταλάγιασε ως προς την τρομοκρατία, οι μόνες υπάρχουσες μορφές τρομοκρατίας είναι ο ισλαμοφασιμός του ISIS, και υπολείμματα των διάφορων τζιχάντ στις αραβικές χώρες.
Προσωπικά έχω την αίσθηση ότι στον απόηχο αυτής ξεπερασμένης και αφελούς κουλτούρας περί λαϊκών ανταρτών που θα φέρουν την λαϊκή απελευθέρωση, συντελέστηκαν όσα ζούμε τις τελευταίες μέρες, όσα ζήσαμε με τον θόρυβο για την αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρό, όσα ζήσαμε με τις σπουδές του Νίκου Ρωμανού (στον θόρυβο αναφέρομαι, δεν αξιολογώ τα αιτήματα). Καλόπιστοι συνοδοιπόροι, «αγωνιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», προσπάθησαν και από την δύναμη - πλέον- των θώκων εξουσίας, να συμπαρασταθούν , αλλά δεν κατανόησαν ότι άλλαξαν οι εποχές, όπως δεν κατανόησαν και ότι η θεσμική τους θέση τους υποχρέωνε σε αλλαγή οπτικής γωνίας.
Αυτό που κάποτε φαινόταν συμπαθές στα μάτια της κοινής γνώμης, έχει πλέον γίνει αποκρουστικό. Η παραβατικότητα, η ανομία -και λόγω της ταλαιπωρίας του μνημονίου- έχουν καταστήσει την κοινή γνώμη απαιτητική στην τήρηση των νόμων, μη ανεκτική στην παρανομία.
Οι ρομαντικοί συμπαραστάτες των εξεγερμένων δεν κατανόησαν ότι η θεσμικότητα μιας θέσης υποχρεώνει τον κάτοχό της να δει την συνεισφορά του απρόσωπα, που σημαίνει ένας καταδικασμένος για τρομοκρατία και ένας καταδικασμένος για δολοφονία μετά ληστείας, ή ένας φυλακισμένος για έγκλημα πάθους, είναι -πρέπει να είναι- όλοι ίδιοι για την εξουσία: Άνθρωποι που έχουν προβλήματα τα οποία απορρέουν από τις συνθήκες κράτησής τους, τα οποία η Πολιτεία υποχρεούται να επιλύσει. Για όλους όμως! Κάποιοι δεν είναι πιο δικοί μας.
Όμως οι συνομιλίες, έδειξαν ότι κάποιοι κρατούμενοι ήταν πιο δικοί μας, γιατί ήταν κοινωνικοί αγωνιστές, και άρα ανήκαν στην ελίτ των κρατουμένων, με τους οποίους πρέπει να συνδιαλεγόμαστε, περί των νόμων που τους αφορούν. Ουαί τοις αφελέσι…
