Του Σάκη Μουμτζή
Αυτές τις γραμμές δεν τις γράφω ως φανατικός οπαδός του Παναθηναϊκού, παιδιόθεν. Τις γράφω ως έλληνας πολίτης, που αισθάνεται την υποχρέωση να αποτίσει φόρο τιμής σε έναν επιχειρηματία, σε έναν οικογενειάρχη, που αποτελεί ένα πρότυπο για την κοινωνία μας.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, μαζί με τα δύο αδέρφια του, τον Θανάση και τον Κώστα, δημιούργησε εκ του μηδενός, ουσιαστικά, τον σημερινό πολυεθνικό κολοσσό, την ΒΙΑΝΕΞ. Έναν κολοσσό με τον οποίον όλες οι μεγάλες, σε παγκόσμια βάση, φαρμακοβιομηχανίες ήθελαν και θέλουν να συνεργασθούν.
Πώς το πέτυχε αυτό;
1. Με την σκληρή και μεθοδική δουλειά. Όπως περιέγραφε ο ίδιος, πήγαινε στο εργοστάσιο ξημερώματα και έφευγε μεσάνυχτα. Διέθετε αυτό το χάρισμα που διακρίνει όλους τους μεγάλους επιχειρηματίες. Το πάθος γι΄αυτό που κάνει και την συγκέντρωση πάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο.
2. Δεν είχε «κουσούρια». Δεν πήγαινε στα μπουζούκια, δεν έπαιζε τζόγο. Ενα πάθος είχε, τον Παναθηναϊκό. Ενα πάθος που μετατράπηκε σε μια τεράστια προσφορά, καθώς έκανε ευτυχισμένους και υπερήφανους εκατομμύρια φιλάθλους της ομάδας μας σε όλον τον κόσμο.
3. Τα τρία αδέρφια παρέμειναν αγαπημένα και ενωμένα μέχρι τέλους. Εκατοντάδες είναι τα παραδείγματα μεγάλων επιχειρήσεων που καταστράφηκαν λόγω των οικογενειακών εμφυλίων πολέμων. Στην ΒΙΑΝΕΞ, είναι κοινή διαπίστωση, πως το κλίμα μέσα στην οικογένεια παρέμεινε αρραγές, γι΄αυτό και η εταιρεία μεγαλούργησε.
4. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος γνωρίζοντας πως η επιτυχία και η καταξίωση απαιτούν υπομονή και επιμονή, μόχθο και σχέδιο, μπήκε στον μπασκετικό Παναθηναϊκό το 1987, έχοντας να αντιπαλέψει τον «αυτοκράτορα» Άρη. Ξόδεψε λεφτά, πειραματίστηκε, πέρασε εννιά δύσκολα χρόνια, δεν απογοητεύτηκε, ώσπου το 1996 ήρθε ο πρώτος πανευρωπαϊκός τίτλος. Όπως και στην ΒΙΑΝΕΞ, με σκληρή δουλειά και μεθοδικότητα.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν είχε την «κουλτούρα» του διάττοντα αστέρα. Αυτός και τα αδέρφια ήρθαν για να μείνουν. Δεν τους ενδιέφερε η πρόσκαιρη επιτυχία, γιατί δεν τους ενδιέφερε η προβολή. Ήταν όλοι τους χαμηλών τόνων. Απλοί άνθρωποι, που «κάθονταν» πάνω σε μια αμύθητη περιουσία που οι ίδιοι δημιούργησαν .
Όλα αυτά συγκροτούν ένα κοινωνικό πρότυπο, που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος. Η σκληρή και μεθοδική δουλειά, η επιβράβευση, το άριστο οικογενειακό κλίμα, η σεμνότητα, είναι στοιχεία που λείπουν από την Ελληνική κοινωνία.
Σήμερα, όλοι όσοι συνεργάστηκαν με τον Παύλο Γιαννακόπουλο καταθέτουν την ευγνωμοσύνη τους, καθώς δεν τον θεωρούν μόνον έναν άψογο εργοδότη, αλλά έναν φίλο και πατέρα, όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο Ν.Γκάλης.
Ο εκλιπών δεν είχε εχθρούς. Είχε αντιπάλους, που και αυτοί σήμερα αναγνωρίζουν με δηλώσεις τους το ήθος και την προσφορά του.
Τέλος, εμείς οι ανώνυμοι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού τον ευχαριστούμε για τις ατέλειωτες στιγμές ευτυχίας που μας προσέφερε.
