Ο κοινωνικός και φιλικός μου περίγυρος, πολιτικά κινείται στον χώρο του κέντρου και της ήπιας κεντροαριστεράς. Πρώην ΠΑΣΟΚοι οι περισσότεροι, ψήφισαν Κυριάκο κατά πλειοψηφία. Και όσοι δεν τον ψήφισαν τον αντιμετωπίζουν από θετικά έως πολύ θετικά. Είναι ένα σημαντικό κομμάτι του πρωθυπουργικού ακροατηρίου. Όπως άλλο σημαντικό κομμάτι είναι και η καθαρόαιμη παραδοσιακή δεξιά. Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η πραγματιστική χαρτογράφηση του σημερινού νεοδημοκρατικού κυβερνητικού χώρου.
Από τη μέρα του ανασχηματισμού, με έχουν φάει οι δικοί μου. «Μα τον Πλεύρη; Ήταν ανάγκη δηλαδή; Και στο υπουργείο υγείας μάλιστα; Αν έπρεπε οπωσδήποτε, ας τον έβαζε κάπου περιφερειακά υφυπουργό.» Για κάποιο λόγο, τους είναι αδύνατο να το χωνέψουν. Σε κάθε συζήτηση, ο Πλεύρης κι ο Πλεύρης κι ο Πλεύρης. Δεν έχουν τίποτα προσωπικά μαζί του, απλώς τον θεωρούν ακροδεξιό, αν και όταν τους ρωτάω ποιες συγκεκριμένες ακροδεξιές απόψεις του απεχθάνονται δεν έχουν πρόχειρες να αναφέρουν. Μόνο το ΛΑΟΣ και τον πατέρα του.
Το είχα συναντήσει παλιότερα αυτό, από την άλλη μεριά. Παραδοσιακοί νεοδημοκράτες παλιάς κοπής, που στραβομουτσούνιαζαν μόλις ερχόταν η κουβέντα στους υπουργούς του Κυριάκου. «Μα τον Χρυσοχοίδη, την Μενδώνη, τον Πιερακάκη; Παλέψαμε εμείς για να ‘ρθει από την πίσω πόρτα το ΠΑΣΟΚ να ξανακυβερνήσει; Χάθηκαν οι δικοί μας δηλαδή;» Η ίδια κουβέντα, τα ίδια συναισθήματα, από την άλλη πλευρά του φεγγαριού.
Ξέρω ότι ο πρωθυπουργός, ειδικά για την υπουργοποίηση Πλεύρη, δηλώνει ότι δεν έκανε πολιτική επιλογή (για να κολακέψει το δεξιό ακροατήριό του), αλλά τεχνοκρατική επιλογή. Είναι πεισμένος ότι ο Θάνος Πλεύρης ξέρει σε βάθος τα θέματα υγείας και μπορεί να αποδώσει έργο. Η κεντροαριστερή και κεντρώα πλευρά των οπαδών του, δεν το πιστεύει πάντως. Θεωρεί αυτή την υπουργοποίηση κλείσιμο του πρωθυπουργικού ματιού προς τα πολύ δεξιά, κάτι που την ενοχλεί σφοδρά.
Ας είμαστε λοιπόν ρεαλιστές. Ο Μητσοτάκης θα κινείται πάντα ανάμεσα σε αυτές τις συμπληγάδες. Η δεξιά πλευρά της ΝΔ θα ενοχλείται από τη σύμπλευσή της με την κεντρώα μερίδα της και η κεντρώα από τον συγχρωτισμό της με τη δεξιά. Κάθε φορά που ένα πρόσωπο θα καταλαμβάνει μια θέση ή θα αποκτά έναν ρόλο, κατ’ ευθείαν ένα μέρος του πρωθυπουργικού ακροατηρίου θα σμίγει τα φρύδια τσαντισμένο. Δεν θα υπάρξει ποτέ χρυσή συνταγή που θα τους ικανοποιήσει όλους.
Η λύση δεν είναι στις ποσοστώσεις των προσώπων. Αυτές δεν θα είναι ποτέ πλήρως εξισορροπημένες. Η λύση βρίσκεται στην αποτελεσματικότητα των πολιτικών δράσεων. Ποιος νεοδημοκράτης θυμάται σήμερα ότι ο Πιερακάκης ήταν υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ; Το έργο του επικάλυψε την ιστορία του. Ποιος κεντρώος οπαδός της ΝΔ σήμερα, θα έλεγε εύκολα ότι ο Βορίδης είναι άχρηστος για την κυβέρνηση; Η επιχειρηματολογία του αποπνέει τόση επάρκεια και λογική, που τον κάνει συμπαθή ακόμα και σ’ αυτούς που θα προτιμούσαν να κόψουν το χέρι τους παρά να τον σταυρώσουν στο ψηφοδέλτιο.
Με δυο λόγια, όλα εναποτίθενται στον Κυριάκο ως προϊστάμενο του Πλεύρη και φυσικά στον ίδιο τον Θανάση Πλεύρη. Είναι ικανός να ασκήσει μια πολιτική στο υπουργείο υγείας που θα διαψεύσει την ταμπέλα του ανάλγητου ακροδεξιού; Να κάνει την έκπληξη της κοινωνικής πολιτικής και της προσωπικής ηπιότητας; Αν καταφέρει κάτι τέτοιο, θα τον ξαναδούν και θα τον ξαναμετρήσουν αυτοί που σήμερα είναι χολωμένοι. Δεν θα τον αγαπήσουν, αλλά θα τον αποδεχτούν έστω. Αυτό είναι το στοίχημά του, που πρέπει να το κερδίσει όχι μόνο για τον ίδιον αλλά και για αυτόν που τον επέλεξε.
(Μεταξύ μας τώρα, ορισμένες διαμαρτυρίες δεν τις πολυκαταλαβαίνω. Οι original δεξιοί είναι κρατιστές. Και με βάση τα ιδεολογικά στερεότυπα, ο πραγματικός κίνδυνος για ένα κρατικό σύστημα υγείας θα ήταν να τοποθετηθεί επικεφαλής του κάποιος βαριά φιλελεύθερος που αντιπαθεί το κράτος και προτάσσει τον ιδιωτικό τομέα, όχι κάποιος που λέει «κράτος» και γλυκαίνεται το στόμα του. Τέλος πάντων, ψύλλους στα άχυρα ψάχνω…)
