Την ίδια στιγμή που στη χώρα μας, τα Πανεπιστήμια και Πολυτεχνεία βρίσκονται σε καθεστώς ομηρίας από ιδεοληπτικές τερατογενέσεις, που διαπράττουν ανενόχλητες μια σειρά από παραβάσεις του ποινικού κώδικα, στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο η ακαδημαϊκή κοινότητα προβληματίζεται, διότι αδυνατεί να ακολουθήσει την ταχύτητα των ψηφιακών εξελίξεων.
Την ίδια στιγμή, που η κυβέρνηση ολιγωρεί στο να επιβάλλει το νόμο και να προστατεύσει την ακαδημαϊκή κοινότητα από τις «οπισθοδρομικές κομπανίες» και τις «επαναστατικές ονειρώξεις» τους μέσα στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, που η αντιπολίτευση κραδαίνει ως καταγγελία την «ύπαρξη των μπάτσων» στις σχολές, και που οι καθηγητές αδυνατούν να συγκρουσθούν με τους φοιτητοπατέρες της αριστεράς, τα μεγάλα πανεπιστήμια της Δύσης, ανησυχούν καθώς χάνουν έδαφος στην έρευνα και στην ανάπτυξη.
Την ίδια στιγμή που ο αραμπάς του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος ξαναρχίζει να κινείται στο χωματόδρομο προσπαθώντας να ξεφύγει από τις λάσπες, η εκπαίδευση στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο, παραδέχεται ότι τα πανεπιστήμια αγκομαχούν στην προσπάθεια να προσαρμόσουν τα προγράμματα των σπουδών τους στις επιταγές της εποχής. Και ότι κάθε στιγμή, οι ψηφιακές εξελίξεις από το πεδίο της έρευνας και της ανάπτυξης των εταιρειών, βρίσκονται ένα βήμα πιο μπροστά από τα προγράμματα σπουδών, όσο και αν αυτά μεταβάλλονται και προσαρμόζονται με ταχύτητα, στις νέες ανάγκες.
Η χώρα που έρχεται τελευταία στην Ευρώπη, σε θέματα παιδείας και ανάπτυξης του εκπαιδευτικού συστήματος και 37η σε σύνολο 40 χωρών παγκοσμίως, ακολουθούμενη μόνο από την Ινδονησία, το Μεξικό και τη Βραζιλία, νομίζει ότι στο 2021 έχει ακόμα περιθώρια χρόνου για να σκέφτεται το αν και το πώς θα επιβάλει την τάξη στα Πανεπιστήμια.
Και εντάξει, το έχουμε ξαναπεί, ότι η αντιπολίτευση αντιλαμβάνεται τα Πανεπιστήμια σαν χώρο στρατολόγησης επαγγελματικών πολιτικών στελεχών και σαν χώρο «ιδεολογικής ζύμωσης». Η κυβέρνηση τι κάνει; Φοβάται, ότι οποιαδήποτε πρωτοβουλία της θα έχει πολιτικό κόστος; Όμως, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η πλειονότητα των πολιτών θα σταθεί στο πλευρό της. Κάτι που καταγράφεται άλλωστε, στις δημοσκοπικές έρευνες της κοινής γνώμης. Διότι, οι πολίτες αντιλαμβάνονται το ρίσκο και το κόστος του να μείνουν τα παιδιά τους «αγράμματα». Και χρησιμοποιούμε τη λέξη «αγράμματα», που μπορεί να φαίνεται υπερβολική, όμως είναι απόλυτα αληθινή.
Διότι αγράμματοι και αμόρφωτοι θα είναι σε λίγα χρόνια, όσοι δεν θα βρίσκονται στην αιχμή των ψηφιακών εξελίξεων και του ψηφιακού τεχνολογικού μετασχηματισμού. Αν σκεφτούμε το απλό παράδειγμα του χρήστη ενός παλαιού συμβατικού κινητού τηλεφώνου, που δεν έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο και δεν γνωρίζει πως να χρησιμοποιήσει εφαρμογές και ενός χρήστη που έχει ένα κινητό τηλέφωνο εξοπλισμένο με όλες τις διαθέσιμες εφαρμογές, τις οποίες γνωρίζει να χρησιμοποιήσει. Τι δυνατότητες έχει ο ένας και τι δυνατότητες έχει ο άλλος; Ποιο είναι το επίπεδο ζωής που θα κατακτήσει ο δεύτερος και σε ποιο επίπεδο ζωής είναι καταδικασμένος να κινείται ο πρώτος;
Η πρόσφατη έρευνα του «O’Reilly’s Data & AI Newsletter», που αναλύει στοιχεία από τους εργασιακούς χώρους της ψηφιακής τεχνολογίας, των ψηφιακών δεδομένων και της τεχνητής νοημοσύνης, καταγράφει το πρόβλημα που αναφέραμε παραπάνω. Δηλαδή, την αδυναμία των Πανεπιστημιακών ακαδημαϊκών και ερευνητικών προγραμμάτων να ακολουθήσουν την ταχύτητα με την οποία κινούνται οι εταιρείες στο χώρο του ψηφιακού μετασχηματισμού. Καταγράφει ταυτόχρονα την ανάγκη των επιχειρήσεων να εκπαιδεύουν διαρκώς το προσωπικό τους, αλλά και την ανάγκη των ίδιων των εργαζομένων, να αποκτούν πιστοποιήσεις εξειδικευμένων γνώσεων.
Για παράδειγμα, δε νοείται εργαζόμενος σε εταιρεία της ευρύτερης ψηφιακής οικονομίας να μην διαθέτει πιστοποίηση “Cloud Certification” και ειδικότερα της ΑWS (Amazon Web Services) ή της Microsoft Azure. Στο ακόλουθο γράφημα, παρατηρούμε τις αυξήσεις των ετήσιων αποδοχών των εργαζομένων, που προχώρησαν στην απόκτηση σημαντικών πιστοποιήσεων, πάνω σε εξειδικευμένα γνωστικά πεδία.
Όσοι είναι κάπως εξοικειωμένοι με τις γλώσσες προγραμματισμού, γνωρίζουν τις πλέον διαδεδομένες όπως την Python, την SQL, την JavaScript, την HTML, την Bash, την Java, την R, την C++, την C# και C. Παρ’ όλο που η γνώση αυτών των γλωσσών αποτελεί προϋπόθεση για πρόσληψη, έχει χάσει τη βαρύτητα της και αυτό φαίνεται στο γράφημα που ακολουθεί που περιγράφει τις γλώσσες προγραμματισμού και τις αμοιβές των εργαζομένων που εργάζονται πάνω σε αυτές.
Αντίθετα, νέες γλώσσες όπως είναι η Rust, η Go και η Scala, για τις οποίες υπάρχει υπερβολική ζήτηση, αλλά δεν υπάρχει αντίστοιχη προσφορά ταλέντων, οδηγούν τις απολαβές των εργαζομένων σε υψηλότερα επίπεδα.
Το ίδιο παρατηρείται και στον χώρο του Machine Learning, δηλαδή την Μηχανική Μάθησης, που διερευνά την κατασκευή αλγορίθμων που μπορούν να μαθαίνουν από τα δεδομένα και να κάνουν προβλέψεις σχετικά με αυτά. Και εδώ, οι εταιρείες προσφέρουν υψηλότερες αμοιβές στους χρήστες των πιο προχωρημένων πακέτων μηχανικής μάθησης, με τις ετήσιες αποδοχές να ξεπερνούν τα $170.000. Ενώ αντίστοιχα οι χρήστες πιο διαδεδομένων πακέτων ξεκινούν από τα $120.000.
Εκεί που η εξειδίκευση και οι αμοιβές περνούν σε ένα άλλο επίπεδο και η διαρκής εκπαίδευση και επιμόρφωση, είναι περισσότερο από απαραίτητες, ακόμα και μετά από τις πιο εξειδικευμένες σπουδές, είναι το Big Data Framework, δηλαδή το προγραμματιστικό περιβάλλον μέσα από το οποίο οι εταιρείες μπορούν να εκμεταλλευτούν τις τεράστιες βάσεις δεδομένων που κατέχουν.
Τέλος η έρευνα καταλήγει στην σειρά των ψηφιακών τεχνολογικών επαγγελμάτων, για τα οποία θα υπάρχει σημαντική ζήτηση τα επόμενα χρόνια, αφού ολοένα και περισσότερα επιστημονικά και παραγωγικά πεδία θα βασίζονται πάνω σε αυτά. Και αυτά είναι εξειδικευμένα επαγγέλματα στις γλώσσες προγραμματισμού, στη μηχανική μάθηση, στην επεξεργασία δεδομένων, στο cloud και στον αυτοματισμό.
Ποια είναι η εγχώρια απάντηση σε αυτόν τον μαγικό κόσμο;
Η οκνηρή καφενόβια αντιπολίτευση του Σύριζα μιλάει για «τεχνοφασισμό» και φωνάζει «έξω οι μπάτσοι».
Η δε κυβέρνηση, υπολογίζοντας ίσως το πολιτικό κόστος δεν τελειώνει με το παραμύθι του «κράτους εν κράτει», που επικρατεί στα Πανεπιστήμια.
Δυστυχώς η εγχώρια απάντηση στα πέντε γραφήματα του άρθρου, είναι ένα φορτηγό με υλικά οικοδομών και ένα συνεργείο οικοδόμων που εισέρχονται ανενόχλητοι στο Πολυτεχνείο, που αδειάζουν τα υλικά στον προαύλιο χώρο, που τα μεταφέρουν μέσα στις σχολές εξ ίσου ανεξέλεγκτα, όπου οι «συλλογικότητες» κτίζουν «έναν χώρο για να εκφράζονται» και οι αρχές αναζητούν σαν ενόχους, το φορτηγό και τους εργάτες.
Αν συνεχίσουμε με αυτόν το ρυθμό και με αυτόν τον τρόπο, δεν θα μας σώσει, ούτε ολόκληρη η γαλλική παραγωγή των Rafale και των Belharra. Η γνώση είναι το μόνο εργαλείο για όσους πιστεύουν στο αύριο. Και όχι οι εκφυλισμένες ιδεοληπτικές τερατογενέσεις, τις οποίες η αντιπολίτευση έχει στη φαρέτρα των όπλων της και η κυβέρνηση αδυνατεί να ξεμπερδεύει μαζί τους.
