της Έφης Μπάσδρα
Υπάρχει ένα όμορφο τραγουδάκι που τραγουδούσαμε μικρά, για μιά μικρή Ελένη που μόνη κι έρημη κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουνε οι φιλενάδες της.
Έτσι ακριβώς αντιδρά ο ΣΥΡΙΖΑ καθοδηγούμενος από καθαρά κομματική ιδιοτέλεια και ωφελιμιστική προσέγγιση του μείζονος θέματος της ψήφου των αποδήμων Ελλήνων, ή άλλως πως της τιμημένης ελληνικής διασποράς. 
Καθόλου απαξιωτικό! Με αυτή τη στάση ο ΣΥΡΙΖΑ εργαλειοποιεί κατά το συμφέρον του την ψήφο της διασποράς. Την οποία διασπορά, όταν τη χρειάστηκε για την οργάνωση συναντήσεων στο υψηλότερο επίπεδο στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, αλλά και σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, την εκμεταλλεύτηκε δεόντως.
Τελείως απομονωμένος από τα όμορα κεντροαριστερά και αριστερά κόμματα, το ΚΙΝΑΛ, το ΜέΡΑ25 και το ΚΚΕ, ξεκίνησε ένα σκληρό πρέσινγκ για να μεταπείσει εκείνους με τους οποίους πιστεύει ότι συγγενεύει ιδεολογικά, να μη συναινέσουν στην πρόταση της κυβέρνησης, να προσμετράται δηλαδή η ψήφος της διασποράς στο εκλογικό αποτέλεσμα.
Με το μάτι στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση και την προεδρική εκλογή, με την απλή αναλογική παρά πόδας, και μέσο τα «ταξιδάκια ενοχής» τύπου «δεκανίκι της δεξιάς» προς τα κόμματα, αλλά και προς παλιούς συντρόφους του ΠΑΣΟΚ που κάποτε εξέφρασαν παρόμοιες με τον ΣΥΡΙΖΑ απόψεις -ευτυχώς κάποια πράγματα στη ζωή αλλάζουν προς το καλύτερο- προσπαθούν να «εκβιάσουν» την ψήφο της κεντροαριστεράς.
Η αρχικά θετική θέση του ΚΙΝΑΛ, του ΜέΡΑ25 και του ΚΚΕ στην πρόταση της κυβέρνησης τοποθέτησε τον ΣΥΡΙΖΑ στη γωνία και αντέδρασε σπασμωδικά. Μίλησε για αλλοίωση των πολιτικών συσχετισμών στο εσωτερικό της χώρας και στη συνέχεια αναλώθηκε σε μία συντονισμένη προσπάθεια διεμβόλισης της συναίνεσης που διαφαίνεται ότι διαμορφώνεται.
Γιατί όμως ο ΣΥΡΙΖΑ να φοβάται την ψήφο των αποδήμων Ελλήνων; Και ενώ υπάρχουν σημαντικά θέματα που πρέπει πρώτα να επιλυθούν όπως ο προσδιορισμός του εκλογικού σώματος των αποδήμων, ο τρόπος με τον οποίο θα ψηφίζουν κυρίως όμως το βάρος της ψήφου τους στο εκλογικό αποτέλεσμα, η αρνητική θέση του ΣΥΡΙΖΑ ξενίζει.
Για την οικονομία της συζήτησης ας ορίσουμε ως εκλογικό σώμα αποδήμων τους προσφάτως μεταναστεύσαντες. Πάνω από μισό εκατομμύριο Έλληνες έχουν φύγει τα τελευταία δέκα χρόνια της κρίσης. Αυτοί στην πλειονότητα τους διατηρούν στενή επαφή με τα ελληνικά τεκταινόμενα και μάλλον έχουν σαφή άποψη για το τι συμβαίνει στην χώρα. Αυτοί αποτελούν και το κύμα του brain drain, για την αναχαίτιση του οποίου και την επιστροφή τους τόσο πάλεψε (!) ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν κυβέρνηση. Έτσι έλεγε τουλάχιστον...
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι σε κάθε εκλογική αναμέτρηση υπήρχε δυνατότητα μεταφοράς στην Ελλάδα, πχ. με αεροπλάνα, όλων εκείνων που έφυγαν τα τελευταία χρόνια. Όλοι αυτοί ασφαλώς και θα ψήφιζαν. Σε αυτή την περίπτωση η ψήφος τους και το βάρος της θα ήταν αποδεκτή από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως, στην περίπτωση δυνατότητας ψήφου στο μέρος διαμονής τους των ίδιων ακριβώς Ελλήνων, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι «αλλοίωση» του εκλογικού αποτελέσματος. Τη διαφορά ανάμεσα στις δυο περιπτώσεις κάνει το μεταφορικό μέσο. Ένα αεροπλάνο! Πόσο υποκριτικό!
Είναι η πρώτη φορά που διαμορφώνονται οι συνθήκες μιας ευρείας συναίνεσης σε ένα μεγάλο θέμα που αφορά την εθνική μας υπόσταση και για το οποίο σοφά υπήρξε συνταγματική πρόβλεψη ήδη στο Σύνταγμα του 1975. Δεν νομοθετήθηκε ποτέ.
Δικαιολογίες περί διχασμού της ομογένειας εντάσσονται στις προφάσεις. Η θέληση δείχνει και τον τρόπο και τον κοινό τόπο. Οι Έλληνες της διασποράς -προσβλέπουμε σε αυτούς στα δύσκολα- διεκδικούν τη φωνή τους.
Το νομοσχέδιο αυτό απαιτεί 300 κοινοβουλευτικούς ψήφους!
Το τραγουδάκι κλείνει ως εξής: «Σήκω απάνω, κλείσε τα μάτια σου, δες τον ήλιο, και αποχαιρέτισε», καθώς η Ελένη το ξανασκέφτεται, απορρίπτει την απομόνωση, πλησιάζει και ξαναμπαίνει στο παιχνίδι... Το λες και συναίνεση!
