Με το ΠΑΣΟΚ να εγκαταλείπει τον κεντρώο μεταρρυθμιστικό χώρο και να αναζητά λόγο ύπαρξης στον αντιδεξιό λόγο, ανοίγει ο δρόμος για μια ουσιαστική σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, από την στιγμή που τα δύο κόμματα βρίσκουν κοινό σημείο επαφής στην αντίθεσή τους στις … νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Πολύ σωστά ο κ. Τσίπρας έχει επιλέξει να επενδύσει στρατηγικά στην προσέγγιση με το ΚΙΝΑΛ. Για να κυβερνήσει και πάλι χρειάζεται κάτι ακόμη: Έναν νέο Πάνο Καμμένο!
Το 2015 το βασικό ερώτημα δεν ήταν δεξιά ή αριστερά, αλλά αν η Ελλάδα θα παραμείνει στις ράγες της Ευρώπης ή όχι. Η αντίθεση στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (οι οποίοι διέθεταν τότε και Βαρουφάκη), δεν προέκυψε στον αστικό χώρο επειδή ο βασικός κορμός εκείνης της κυβέρνησης ήταν δήθεν κεντροαριστερός, αλλά διότι η χώρα δοκιμάστηκε σκληρά από τις ιδεοληψίες των νεοσταλινικών. Το 2015 αποδείχτηκε επίσης ότι το βασικό πρόβλημα της χώρας δεν ήταν αν θα είχε μία δεξιά ή μια αριστερή κυβέρνηση, αλλά αν θα επικρατούσαν οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις ή το συνονθύλευμα των λαϊκιστών. Να μην ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε κυβέρνηση με το ΚΚΕ, αλλά με τους ακροδεξιούς του Πάνου Καμμένου. Εξ ορισμού, λοιπόν, δεν υπήρχε θέμα «δεξιάς και αριστεράς», αφού η κυβέρνηση Τσίπρα δεν ήταν μία αμιγώς αριστερή κυβέρνηση. Οι νεοσταλινικοί συμμάχησαν με την τραμπική δεξιά και τα κοινά τους σημεία θα πρέπει να αναζητηθούν, πέραν της δίψας για την εξουσία, στο μίσος τους για τις μεταρρυθμίσεις.
Το «νέο ΠΑΣΟΚ», μετά από τις εκλογές για την ανάδειξη της ηγεσίας του, αλλάζει πλώρη. Αν έβγαινε ο Γιώργος Παπανδρέου αυτό θα ήταν περισσότερο εμφανές από την πρώτη στιγμή. Αλλά και ο Νίκος Ανδρουλάκης συμφωνεί σε κάτι με τον Γιώργο Παπανδρέου: Εχθρός είναι η ΝΔ και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ. Από εκεί που εχθρός ήταν ο λαϊκισμός, επιστρέφουμε σε πατροπαράδοτες συνταγές που θυμίζουν έντονα το Λαλιωτικό ΠΑΣΟΚ. Εκείνο που μένει να αποδειχτεί είναι αν οι αντιλήψεις του Κώστα Λαλιώτη έχουν απήχηση στην σύγχρονη Ελλάδα. Αν οι «προτάσεις Ανδρουλάκη» θα βρουν απήχηση στην κοινωνία. Ότι θα βρουν οπαδούς σε ένα σημαντικό κομμάτι των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δεν γεννάται θέμα. Κι αυτό άλλωστε θα κρίνει στο τέλος την μεταξύ τους σχέση.
Μήπως βιαζόμαστε; Μακάρι να διαψευστούμε από τα γεγονότα! Αλλά αυτό σημαίνει ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης θα ακολουθήσει πολιτικές που θα θυμίζουν Κώστα Σημίτη και Άννα Διαμαντοπούλου και όχι Κώστα Λαλιώτη και Άκη Τζοχατζόπουλο. Από την στιγμή, όμως, που «εχθρός» είναι η κεντροδεξιά που κράτησε όρθια την χώρα απέναντι στον λαϊκισμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια αμφισβητήσεων. Εκείνο που ξεχνούν είναι ότι η κεντροδεξιά είχε έναν μεγάλο σύμμαχο, το ΠΑΣΟΚ της Φώφης Γεννηματά. Κατά πάσα πιθανότητα έχουν αποφασίσει να το ξεχάσουν. Δεν έτυχε, απλά πέτυχε!
Η δεξαμενή απ’ όπου θα αντλήσει ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι συγκεκριμένη και αφορά τους ψηφοφόρους που εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ για τον ΣΥΡΙΖΑ. Από εκεί θα κερδίσει. Και θα χάσει ένα μεγάλο μέρος των οπαδών του φιλελεύθερου κέντρου που θα αντιμετωπίσουν με μεγάλο σκεπτικισμό την ρητορική περί νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Καταλαβαίνει κανείς ότι όλοι συνεχίζουν και εργάζονται για τον κ. Μητσοτάκη.
Είναι αρκετό να «συναντηθούν» όλες οι αντιδεξιές δυνάμεις μεταξύ των πρώτων και των δεύτερων εκλογών για να νικηθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Όχι! Λείπει ο … μεσαίος χώρος του Πάνου Καμμένου. Κι επειδή ο Πάνος έχει «καεί», είναι λογικό να αναζητείται ένα νέο πρόσωπο που θα μπορούσε να συγκεντρώσει «δεξιά σταγονίδια» που σε συνδυασμό με τις λοιπές … δημοκρατικές δυνάμεις θα μπορούσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση. Πολύς κόπος για να επιτευχθεί ένα αποτέλεσμα! Πράγματι! Αλλά η απλή αναλογική «ανοίγει» την όρεξη ισχυρών οικονομικών συμφερόντων που ποντάρουν στην επιστροφή στο… πρόσφατο παρελθόν, όταν και η πρόσβασή τους στην εξουσία ήταν πιο εύκολη.
Θανάσης Μαυρίδης
