Δεν πρέπει να ήταν τεσσάρων χρόνων ο Αρμάντο Άντονι Κορία, ο Τσικ όπως τον έλεγε χαϊδευτικά μια αγαπημένη του θεία, όταν ξύπνησε από ένα δυνατό θόρυβο. Το μικρό παιδί σηκώθηκε απ’ τον ύπνο κι έκπληκτο αντίκρυσε έξω από το παράθυρο του διαμερίσματος, ένα πιάνο κρεμασμένο σε γερανό. Η εικόνα αυτή κυριολεκτικά στοίχειωσε το αγόρι που πρωτοείδε το θηριώδες μουσικό όργανο ως μετεωριζόμενο ναό. Όμως, ο μικρός δεν το φοβήθηκε στιγμή. Ο Τσικ Κορία μπήκε από νωρίς στον κόσμο του πιάνου, ξεκλείδωσε τα μυστικά του και, κατακτώντας το μέσα από τον αυτοσχεδιασμό, άνοιξε νέους δρόμους στη μουσική.
Ο τεράστιος αυτός καλλιτέχνης έφυγε από κοντά μας λίγο πριν συμπληρώσει τα 80 του χρόνια, στις 9 Φεβρουαρίου, από μία σπάνια μορφή καρκίνου που μόλις πρόσφατα έγινε γνωστή στην επιστημονική κοινότητα. Δεν ξέρουμε ακόμη λεπτομέρειες της ασθένειας, ούτε αν το γνώριζε ο ίδιος από καιρό. Το βέβαιο είναι ότι τον παιδικό του ενθουσιασμό δεν έχανε ευκαιρία να εκδηλώνει μπροστά στο κοινό σε όλο τον κόσμο, οργανώνοντας συναυλίες, ακόμη και μεγάλος στα χρόνια. Είχε προγραμματίσει μάλιστα μια παγκόσμια περιοδεία όπου είχε εντάξει και τη χώρα μας τον περασμένο Απρίλιο για ένα και μοναδικό ρεσιτάλ στο Μέγαρο της Αθήνας. Δυστυχώς, η πανδημία δεν μας έκανε το χατίρι. Για να πάρουμε μια ιδέα από αυτό που είχε επιτύχει ο μοναδικός μουσικός αρκεί να δούμε το πρόγραμμα που είχε ετοιμάσει: συνδύαζε τον Μότσαρτ με τον Γκέρσουιν, τον Σκριάμπιν με τον Μπιλ Έβανς και τον Σκαρλάττι με τον Αντόνιο Κάρλος Ζομπίμ. Αυτός ήταν ο Τσικ Κορία, ένα «παιδί» που επάνω στα πλήκτρα δεν λογάριαζε μουσικά είδη, σχολές ή εποχές.
Προσπαθούμε να φωτίσουμε μερικά σημεία από το εντυπωσιακά μακροσκελές βιογραφικό του. Εκεί, κρατάμε μια λεπτομέρεια από συνέντευξη του ίδιου: συχνά, ακόμη και στη διάρκεια της νύχτας, φώναζε την αγαπημένη του γυναίκα Γκέιλ, να μοιραστεί μια ιδέα, ένα σκοπό για την επόμενη σύνθεσή του. Κορυφαίος του αυτοσχεδιασμού, ο Κορία θεωρείται από τους ανανεωτές του είδους (μαζί με τον Herbie Hancock και τον Keith Jarrett), δίνοντας νέα μορφή στο κλασικό τζαζ στιλ. Ανέπτυξε μια εντελώς προσωπική γλώσσα, όσον αφορά στα ηλεκτρονικά κίμπορντς και τα σινθεσάιζερ, κι επάξια συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους μουσικούς της εποχής μας, καθώς η ερμηνεία του δημιούργησε «σχολή» σπάζοντας το φράγμα ανάμεσα στα μουσική είδη. Έχει συνθέσει και παίξει μουσική, με επιρροές από τον Τσάρλι Πάρκερ και τον Ντίζι Γκιλέσπι ως τον Μπετόβεν και τον Στραβίνσκι.
Ηχογράφησε τις πρώτες του συνθέσεις γύρω στο 1965, όταν συνεργάστηκε με τον τρομπετίστα Μπλου Μίτσελ, ενώ αμέσως μετά συνεργάστηκε με τη Σάρα Βον και καταξιώθηκε στον κόσμο της τζαζ, παίζοντας ηλεκτρικό πιάνο στην μπάντα του Μάιλς Ντέιβις. Στη δεκαετία του '70 ο Κορία μεσουράνησε, παρέα με το συγκρότημα «Return To Forever» και τον Αλ Ντι Μέολα, ενώ το 1985 δημιούργησε τους «Electric Band» παίζοντας μαζί τους μέχρι τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '90 κι αργότερα, όταν επανασυνδέθηκαν το 2003, πραγματοποιώντας παγκόσμια περιοδεία (πέρασαν τότε κι από το γεμάτο μνήμες θέατρο του Λυκαβηττού).
Κοιτώντας τη δισκογραφία και τις διακρίσεις του, δικαίως ο μουσικός χάρηκε εν ζωή τον τίτλο του «θρύλου». Είναι ο μοναδικός που κέρδισε τα περισσότερα Latin Grammy Awards στην κατηγορία Best Instrumental Album, ένας από τους ελάχιστους καλλιτέχνες που κατέκτησε στο ενεργητικό του περισσότερες από 65 υποψηφιότητες στην ιστορία του θεσμού, ενώ κέρδισε πρόσφατα το 23ο Grammy της καριέρας του για το καλύτερο άλμπουμ latin jazz, το «Antidote» με την Spanish Heart Band. Σκεφτείτε πως 23 Grammy στην καριέρα ενός μουσικού είναι κυριολεκτικά ένας άθλος!
Οι New York Times τoν χαρακτήρισαν «φωτεινό, χειμαρρώδη, αιώνια νέο», ενώ ο Στινγκ «απίστευτο βιρτουόζο» με εκρηκτική μουσικότητα και δύναμη. Σε αυτή την πορεία, μας άφησε περισσότερους από 200 δίσκους σε διάφορα μουσικά μονοπάτια, από την avant-garde, τη bebop, τη fusion, τη συμφωνική μουσική, τη μουσική δωματίου αλλά και τραγούδια για παιδιά. «Τα ενδιαφέροντά μου αλλάζουν και ποικίλλουν όσο περνούν τα χρόνια», είχε πει ο ίδιος. «Οσο παίζω σε διαφορετικές καταστάσεις, τόσο περισσότερες δυνατότητες ανακαλύπτω». Όταν του ζητήθηκε να περιγράψει με μια λέξη αυτή τη διαδρομή, τη χαρακτήρισε ως «έκρηξη! Περιείχε τα πάντα και δεν υπάρχει τίποτε για το οποίο να μετανιώνω, τίποτε που να μη θεωρώ ευλογία» είχε πει σε συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ (27/10/2008).
Στο τελευταίο αποχαιρετιστήριο μήνυμά του, αφού ευχαριστεί τους φίλους του στη μουσική, ο Κορία γράφει χωρίς φιοριτούρες και μελοδραματισμούς: «όσοι έχουν μια αμυδρή επιθυμία να παίξουν, να γράψουν, να κάνουν μια παράσταση, να το κάνουν. Αν όχι για τους εαυτούς σας, τότε για εμάς τους υπόλοιπους. Δεν είναι μόνο επειδή ο κόσμος χρειάζεται περισσότερους καλλιτέχνες, αλλά επειδή είναι απλά πολύ διασκεδαστικό».
«Ο αυτοσχεδιασμός είναι η ίδια η ζωή» εξηγεί ο Τσικ Κορία. Απολαύστε τον σε αυτό το μοναδικό video
