Του Σάκη Μουμτζή
Είθισται, όταν ένας πολιτικός αρχηγός ηττάται, να αναζητούνται τα αίτια της ήττας του. Κάποιοι σχολιαστές λειτουργούν με την λογική της εκ των υστέρων κριτικής και αποδίδουν ευθύνες, άλλοι απαλλαγμένοι από το σύνδρομο του δικαστή, απλώς ερμηνεύουν τις πράξεις τους.
Σε αυτήν την κατηγορία πιστεύω πως ανήκω. Δεν θα ασχοληθώ με το τι θα μπορούσε να κάνει ο Τσίπρας διαφορετικό από αυτό που έκανε.
Δεν θα εμπλακώ στην λογική τι θα γινόταν αν άφηνε τον Α.Σαμαρά να ολοκληρώσει την θητεία του. Ούτε τι θα γινόταν αν υπέγραφε ο Γ.Βαρουφάκης την συμφωνία με τους εταίρους μας στις 20-22 Φεβρουαρίου 2015.
Πολύ απλά δεν μπαίνω σε αυτήν την λογική της λαθολογίας, γιατί με αυτόν τον τρόπο παρακάμπτουμε την ουσία του προβλήματος, που είναι η φύση του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι κοινός τόπος πλέον πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι γέννημα-θρέμμα της κρίσης. Χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε ΣΥΡΙΖΑ. Η επιθετική πολιτική του συναντήθηκε με την αγανάκτηση εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών που ερμήνευαν με τον δικό τους τρόπο τα αίτια της κρίσης.
Από αυτή την συνάντηση ξεπήδησε το τέρας του αριστερού εθνολαϊκισμού. Άλλωστε, η επιλογή του κυβερνητικού εταίρου έγινε με πλήρη καθαρότητα σκέψεως και άντεξε στον χρόνο.
Συνεπώς, οποιαδήποτε θεσμική –συναινετική συμπεριφορά θα βρισκόταν έξω από τα δομικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ. Η κοινωνική βάση του, από το 2012, διψούσε για αίμα και αυτήν την επιθυμία την εξέφραζε με τον καλύτερο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Α.Τσίπρας προσωπικά.
Έτσι δεν ήταν μέσα στην λογική τους η σύναψη συμφωνίας με τους εταίρους μας τον Φεβρουάριο του 2015, όχι μόνον γιατί διάβαζαν λάθος τον συσχετισμό των δυνάμεων, αλλά γιατί ο συμβιβασμός δεν συμβάδιζε με την στρατηγική τους και την βούληση των ψηφοφόρων τους.
Μάλιστα μπορώ να πω ότι διάβαζαν λάθος τον συσχετισμό των δυνάμεων, γιατί αυτό υπαγόρευε η συγκρουσιακή αντίληψη τους για τις εξελίξεις.
Ο Α.Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ από τις εκλογές του 2012 και μετά πορεύθηκαν με την συνταγή της νίκης τους. Όπως έγιναν αξιωματική αντιπολίτευση, με τον ίδιο τρόπο θα γινόταν κυβέρνηση και με τον ίδιο τρόπο θα κυβερνούσαν.
Με ύβρεις, με λοιδορίες, με προπηλακισμούς, με επιθετική πολιτική, με πόλωση.
Ο Α.Τσίπρας δεν λειτούργησε έτσι με όρους τακτικής, αλλά στρατηγικής. Απόδειξη, πως όταν έγινε κυβέρνηση όχι μόνον δεν επεδίωξε την συναίνεση, αλλά όταν η αντιπολίτευση του την προσέφερε, αυτός είτε την εργαλειοποίησε είτε την υπονόμευσε στην πράξη.
Τα γράφω αυτά για να μην έχουμε τις αυταπάτες πως θα δούμε μετά τις εκλογές έναν μεταμορφωμένο ΣΥΡΙΖΑ. Και να θέλει να μεταμορφωθεί δεν του το επιτρέπουν τα γονίδια του και ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του.
Θα παραμείνει ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, του κοινωνικού και πολιτικού ακτιβισμού και των ρήξεων.
Συνοψίζοντας, ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν έχασε καμιά ευκαιρία για να ακολουθήσει μιαν άλλη πολιτική, πέραν αυτής που ακολούθησε—με επιτυχία—γιατί απλούστατα μόνον αυτή ήταν σύμφυτη με το ιδεολογικό και πολιτικό DNA του.
Τελικά, οι ιδεολογικές σταθερές και οι κοινωνικές συντεταγμένες ενός κόμματος, ορίζουν με τρόπο απόλυτο τις πολιτικές του. Στην πολιτική δεν γίνονται θαύματα.
Όλα έχουν την εξήγηση τους.
