Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το προφανές δεν είναι πάντα εύκολα διαπραγματεύσιμο στην πολιτική μας αντίληψη. Ούτε στην ποιότητα της Δημοκρατίας ούτε στην αποτίμηση των στοιχείων μιας εθνικής οικονομίας. Ούτε και στις ισορροπίες μεταξύ των συμφερόντων των κοινωνικών τάξεων. Το ζητούμενο είναι να αξιολογήσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να υπάρξει παραγωγική αναλογία εισοδημάτων. Να ξεφύγει δηλαδή, από τα απλοϊκά σενάρια λαϊκιστικής φαντασίας και να κατανοήσει την αναγκαιότητα της δίκαιης κατανομής πλούτου.
Στην Ελλάδα όμως η οικονομική πραγματικότητα είναι λίγο περίεργη. Δεν μοιάζει πολύ με τις υπόλοιπες του δυτικού κόσμου. Είναι κυρίως μεταπρατική, «μικροκαπιταλιστική» (εισάγει τα πάντα), δεν διαθέτει βαριά βιομηχανία ούτε και είναι χρηματιστηριακό κέντρο, καθοδηγείται από ένα τεράστιο συγκεντρωτικό κράτος και επιβιώνει επειδή βασίζεται στην παραοικονομία.
Μέχρι τώρα, η οικονομία είναι απολύτως εξαρτημένη από ποικίλους παράγοντες τους οποίους η κεντρική εξουσία θέλει να τους ελέγξει μόνο σε περίπτωση που διαπιστώσει κάποιο όφελος για τον πελατειασμό της.
Αυτό ακριβώς κάνει και θα συνεχίσει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύοντας προς τις εκλογές. Στην πραγματικότητα, ο πρωθυπουργός επέδειξε «πολιτικό σθένος», ακολουθώντας πλήρως την συνταγή του Μνημονίου το οποίο κατασκεύασαν οι δανειστές στα μέτρα του. Δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στον εισπρακτικό χαρακτήρα και βάζοντας σε δεύτερο χρόνο, τις μεταρρυθμίσεις που είναι απολύτως απαραίτητες για την εξυγίανση της οικονομίας.
Τι κατάφερε με όλα αυτά; Οι φτωχοί να γίνουν φτωχότεροι και οι πλούσιοι να μην πάθουν σχεδόν τίποτα! Εάν ας πούμε, αναλύσουμε την ρητορική του πρωθυπουργού περί «ανακούφισης των φτωχών» ή περί «άμβλυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων», εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι τίποτα από αυτά δεν ισχύει. 1,5 εκατομμύριο άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα δεν μπορούν να θεωρηθούν ασφαλείς, οι χαμηλοσυνταξιούχοι επίσης δεν είναι ευκατάστατοι, οι νέοι εργαζόμενοι με βασικό μισθό κάτω από 500 ευρώ δεν είναι προνομιούχοι...
Επιπλέον, η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών έχει εξαντληθεί, τα χρέη προς το δημόσιο, τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες αυξάνονται συνεχώς. Σήμερα υπάρχουν περίπου 1,5 εκατομμύριο συνταξιούχοι (με εισόδημα 4.500 ευρώ τον χρόνο), τη στιγμή που οι νέες περικοπές στις σημερινές συντάξεις το 2019 θα οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερες απώλειες. Και οι εισφορές σε υποχρεώσεις και φόρους που βαρύνουν τη μεσαία τάξη, τείνουν να την φτωχοποιήσουν.
Από την άλλη, τα πολύ υψηλά εισοδήματα μπορεί να υπέστησαν μία σχετική μείωση αλλά, δεδομένης της ιδιάζουσας κατάστασης που επικρατεί στην παραοικονομία, δεν μετρούν τις ίδιες μειώσεις. Εκτός αυτού η ελευθερία κινήσεων που ισχύει στην παγκόσμια οικονομία, τους δίνει μεγάλες δυνατότητες να δραστηριοποιούνται σε ξένες χώρες και να προστατεύουν τα εισοδήματά τους.
Το συμπέρασμα είναι μάλλον αποκαρδιωτικό για όσους πιστεύουν ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, δίνονται μεγαλύτερες ευκαιρίες για κοινωνική δικαιοσύνη και άρση των ανισοτήτων. Είναι μεγάλο ψέμα, μύθος, φαντασίωση, και καθαρή πολιτική απάτη. Δεν προκύπτει από πουθενά. Ούτε από νούμερα ούτε από στρατηγικές ούτε από κυβερνητική βούληση.
Όλους αυτούς ο Τσίπρας, μαζί με τους δημοσίους υπαλλήλους τους κρατάει ομήρους, εν όψει των εκλογών. Κι ενώ εμείς έχουμε την αίσθηση ότι θα εισπράξει το μένος τους, οι ίδιοι άνθρωποι μπορεί να αισθανθούν «ευεργετημένοι» αν τους επιστρέψει ένα μικρό μέρος των απωλειών τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε το ποσοστό των Ελλήνων που νιώθουν ανασφαλείς και έχουν την ανάγκη της προστασίας από το πολιτικό σύστημα.
Αυτή είναι η Αριστερά και ίσως, αυτό είναι και το σχέδιο επιβολής μιας ιδιότυπης δικτατορίας στον ελληνικό λαό. Ακόμα υπάρχουν ελπίδες. Ο χρόνος και ειδικά η έκβαση των εκλογών θα δείξουν τι δυνατότητες έχουμε να απελευθερωθούμε ως κοινωνία…
