«Η επίθεση στο σπίτι του βουλευτή τής ΝΔ κ. Μπογδάνου είναι αυτονόητα καταδικαστέα». Με αυτήν την ανακοίνωση ο ΣΥΡΙΖΑ καταδίκασε την προχθεσινή επίθεση στο σπίτι του κ. Κ. Μπογδάνου, που είχε ως συνέπεια την καταστροφή του αυτοκινήτου του. Φαίνεται πως ο συντάκτης της ανακοίνωσης με πόνο ψυχής έκανε την δουλειά που του ανέθεσαν να κάνει. Έτσι εξηγούνται και δώδεκα λέξεις από τις οποίες αποτελείται η ανακοίνωση. Την ίδια στιγμή που ολόκληρες μπροσούρες -για να χρησιμοποιήσω μαρξιστική ορολογία- γράφονται από αυτόν τον πολιτικό χώρο για τα δικαιώματα ενός κατά συρροήν, ειδεχθούς δολοφόνου.
Θα ήταν προτιμότερο να μην εξέδιδαν καμιά ανακοίνωση. Κανένας δε θα τους έλεγε τίποτα. Στο κάτω-κάτω έγινε απόπειρα κατά της ζωής ενός πρώην πρωθυπουργού, στον κ. Λ. Παπαδήμο αναφέρομαι, και ο Α. Τσίπρας δε βρήκε να πει ούτε μια κουβέντα. Είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοιες συμπεριφορές, γιατί ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ ακουμπά ιδεολογικά, στο πλαίσιο του κινηματικού ακτιβισμού, την τρομοκρατία. Αισθάνεται μια θαλπωρή για τους «ημιπιτσιρικάδες», που ρίχνουν τρικάκια, βάφουν τοίχους, βάζουν βόμβες.
Εξάλλου είναι γνωστή η άποψη του ίδιου του Α. Τσίπρα. Όταν πέφτουν μολότοφ σημασία έχει σε ποια πλευρά βρίσκεσαι. Και ο άλλος ο ανεκδιήγητος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ είχε δηλώσει με περισσό θράσος: «και τι κάνουν οι μολότοφ; Μήπως σκοτώνουν άνθρωπο;»
Αυτές οι ακραίες τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες ημέρες χρωματίζουν τη δημόσια εικόνα του κόμματος τους. Μεταξύ ενός θύματος, του Κ. Μπογδάνου και ενός κατά συρροήν δολοφόνου, προτιμούν να υποστηρίξουν τον κατά συρροή δολοφόνο, γιατί απλούστατα το πρόβλημα τους δεν είναι η ίδια η βία, αλλά ποιος την ασκεί. Αν την ασκεί ένας «σύντροφος εν όπλοις», ένας «παραστρατημένος σύντροφος», δείχνουν μέσα από τις αποστάσεις που κρατούν, όλη τη συμπάθεια τους προς το πρόσωπο του. Η καταγγελία της αριστερής τρομοκρατίας είναι για αυτούς μια δυσάρεστη, αλλά επιβεβλημένη υποχρέωση, με πολλούς αστερίσκους που αμβλύνουν την καταγγελία. Στο κάτω-κάτω δικά μας παιδιά είναι. «Ημιπιτσιρικάδες», που λέει και ο πρόεδρος. Βέβαια, και ο Ξηρός με τον Κουφοντίνα, όταν δολοφονούσαν, ήταν τότε και αυτοί ημιπιτσιρικάδες. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Πιο συνεπές το ΚΚΕ -να μην ξεχάσουμε να τιμήσουμε για μια ακόμα φορά τη συνέπεια του- δεν καταδίκασε την πράξη, αλλά τις συνέπειες της, που βλάπτουν την υπόθεση της Αριστεράς. Εννοείται πως αν η βία προωθούσε την υπόθεση της Αριστεράς, θα ήταν αποδεκτή.
Ο Κ. Μπογδάνος, θύμα και άλλων επιθέσεων, είναι ένας βολικός στόχος γιατί απλούστατα τον πολεμά και ένα μέρος της δικής του παράταξης, καθώς με τα όσα υποστηρίζει χαλά την εικόνα της Νέας Δημοκρατίας, όπως αυτοί τη θέλουν. Μια ιδεολογική σούπα, χωρίς ξεκάθαρα μέτωπα και με πλαδαρό πολιτικό λόγο. Δεν αναγνωρίζουν πως υπάρχει και αυτή η Νέα Δημοκρατία, που εκφράζεται μέσω του Κ. Μπογδάνου και όχι μόνον, και αλίμονο αν δεν υπήρχε.
Προσωπικά, δε συμπαρίσταμαι στον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, γιατί ο Κωνσταντίνος δεν έχει τέτοια ανάγκη. Καταδικάζω όμως τη βία σε όλες τις διαβαθμίσεις της, γιατί αν το φέρει η στιγμή, εύκολα πηγαίνεις από το τρικάκι και την μπογιά, στη μολότοφ και μετά στο 45άρι.
