Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Σε «πάγωμα» της εκταμίευσης της δόσης του 1 δισεκατομμυρίου ευρώ για την Ελλάδα προχώρησε στην χθεσινή του συνεδρίαση το Eurogroup. Η εξέλιξη αυτή μοιάζει απολύτως φυσιολογική καθώς η κυβέρνηση δεν έχει ολοκληρώσει όλες τις συμφωνηθείσες μεταρρυθμίσεις.
Ποιες είναι αυτές; Το μεγαλύτερο αγκάθι αποτελεί ο νέος νόμος για τα κόκκινα δάνεια και την προστασία της πρώτης κατοικίας που αναμένεται να αντικαταστήσει το νόμο Κατσέλη. Αλλά και μια σειρά μεταμνημονιακών δεσμεύσεων που δεν έχουν υλοποιηθεί.
Ποιος νοιάζεται βέβαια στο Μαξίμου για τέτοιες λεπτομέρειες, όταν υπάρχει το «μαξιλάρι» των 27 δις;
Εκείνο όμως που προκύπτει από την χθεσινή απόφαση είναι η ρωγμή στις σχέσεις του ελληνικού ΥΠΟΙΚ με την ασκούμενη πολιτική των θεσμών. Είτε γιατί εξαντλήθηκε η υπομονή των δανειστών είτε επειδή η κυβέρνηση αδιαφορεί για τις υποχρεώσεις της μιας και βρίσκεται σε φάση αποδρομής.
Μέχρι τώρα η επιείκεια των εταίρων στον Αλέξη Τσίπρα υπήρξε πρωτοφανής. Και μόνο που υφίστανται ακόμα στην αγορά ζημιογόνες ΔΕΚΟ που μεγαλώνουν το δημόσιο χρέος αποδεικνύεται η πλημμελής αντιμετώπιση της άρρωστης οικονομίας. Η οποία όχι μόνο δεν απαλλάχτηκε από τα καρκινικά της κύτταρα αλλά συνέχισε να αδιαφορεί για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Παρουσιάζοντας ταυτόχρονα ένα τεχνητό πλεόνασμα από την αφαίμαξη της παραγωγικής οικονομίας.
Όλα τα παραπάνω- κι ακόμα περισσότερα- θα πρέπει να μας απασχολήσουν ως πεδία προβληματισμού για το τι ακριβώς συνέβη στις τρεις απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις του 2015 και για το πως η χώρα βρέθηκε με το πιστόλι στον κρόταφο για ένα ολόκληρο εξάμηνο.
Ποιο ήταν το κίνητρο για όλους αυτούς να στηρίξουν έναν άνθρωπο με ανερμάτιστη πολιτική σκέψη και να του επιτρέψουν να παίξει στα ζάρια το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας; Γιατί έπρεπε να υποστεί η ελληνική κοινωνία αυτό το αρρωστημένο σοκ της εξαπάτησης, ενώ βρισκόταν σε τροχιά κανονικότητας και εξόδου από τα μνημόνια;
Σήμερα όμως, οι Ευρωπαίοι φίλοι μας δεν είναι πια «ερωτευμένοι» με τον πρωθυπουργό και φαίνεται να αποσύρουν τη στήριξή της στο πρόσωπό του. Από καιρό, έχουμε τα πρώτα δείγματα απροθυμίας να συνεργαστούν μαζί του, αν εξαιρέσει κανείς την επιβράβευση για την συμφωνία των Πρεσπών.
Είναι σαφές ότι πλέον, δεν βλέπουν κανένα ενδιαφέρον στην προοπτική διαμόρφωσης ενός πολιτικού σκηνικού εμπιστοσύνης και συνεννόησης με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις ενδεχόμενες συμμαχίες του. Προκύπτει άλλωστε από την φθίνουσα δυναμική άσκησης της εξουσίας που τείνει να γίνει πια καθημερινό ζήτημα.
Ο Αλέξης Τσίπρας σταδιακά απομονώνεται από όλους αυτούς που συνέβαλαν στο να διαπρέψει ανενόχλητος στον πρωθυπουργικό θώκο. Και σε ό τι αφορά την οικονομική εξουσία της χώρας, τίποτα δεν δείχνει ότι θα αναζητήσουν νέο δίαυλο επικοινωνίας με την προοπτική να τον ξαναχρησιμοποιήσουν στο μέλλον.
Εν τω μεταξύ, θα πρέπει να ξεχάσουμε και την προστασία που η Καγκελαρία και οι Βρυξέλλες του παρείχαν μέχρι τώρα. Γιατί στο εσωτερικό της χώρας υπάρχει ένα εκλογικό σώμα το οποίο αρνείται πλέον να προσλάβει μηνύματα χειραγώγησης υπέρ της Αριστεράς, του κρατισμού, των επιδομάτων ή του αντιευρωπαϊκού μένους.
Ο κύκλος της χαμένης τετραετίας κλείνει με ένα επικείμενο άδοξο τέλος για τον πρωθυπουργό. Οι Ευρωπαίοι, οι Αμερικανοί και κυρίως οι αγορές περιμένουν απλά το επόμενο κυβερνητικό σχήμα για να συνεργαστούν σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο.
Ως τότε, ας έχουμε υπομονή κι ας ελπίζουμε στις λιγότερες καταστροφικές απώλειες από τον «κατακτητή» της αστικής δημοκρατίας που την εγκαταλείπει γκρεμίζοντας πίσω του «γέφυρες» και «υποδομές»...
