Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Συνεχίζουμε, με το παρόν σημείωμα, τη «στήλη» στην οποία φιλοξενούμε δημόσια κατατεθειμένες απόψεις φίλων, δημοσίων προσώπων και άλλων που διαβάσαμε στα social media και που, είτε συμφωνούμε με αυτές και τις προσυπογράφουμε, είτε κάτι μας έμαθαν, είτε μας προβλημάτισαν, είτε απλώς τις ζηλέψαμε. Ελπίζουμε να αρέσει και σε εσάς (και ίσως να παρακολουθείτε στο εξής κάποιους από αυτούς, εάν βέβαια δεν το κάνετε ήδη). Καλή ανάγνωση, ευχαριστώ πολύ.
[1] Σοφία Δήμτσα (28.11.18): Διαβάζω αυτό σε κυβερνητικό ρεπορτάζ και επιβεβαιώνομαι. Δεν υπάρχει Πολάκης. Υπάρχει μόνο Τσίπρας. Η πλακίτσα με την Καλιφόρνια δεν ήταν άλλη μία χοντράδα του υπουργού του. Ήταν αυτό που πιστεύει ο ίδιος. Πήγε στα καμένα να κάνει πλακίτσα για τις φωτιές στην Καλιφόρνια. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Και μετά, τη χοντράδα αυτή την έδωσε και ως διαρροή. Παραθέτω αυτούσιο το κείμενο: «Στη διάρκεια της πολύωρης συζήτησης με τους κατοίκους, ο κ. Τσίπρας επιφύλαξε κι ένα αστείο για τον κ. Σπίρτζη: βλέποντας την οικειότητα που έχουν αναπτύξει μαζί του οι κάτοικοι, ο πρωθυπουργός τούς είπε ότι “δεν θα τον έχουν υπουργό για πολύ ακόμα”. Στην απορία τους (και πριν προλάβουν να φουντώσουν φήμες περί ανασχηματισμού ή εκλογικής ήττας), έσπευσε να προσθέσει: “Μας τον έχει ζητήσει ο Τραμπ για την ανοικοδόμηση της Καλιφόρνιας”».
[2] Πέτρος Παπασαραντόπουλος (28.11.18): ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΧΟΛΕΙΩΝ. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κανείς για το Μακεδονικό, οι καταλήψεις σχολείων για οποιοδήποτε αίτημα πρέπει να σταματήσουν εδώ και τώρα. Είναι ζήτημα Δημοκρατίας και σεβασμού της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Το χρωστάμε στο μέλλον των παιδιών μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι αναρχοαριστεροί που υπέθαλψαν όλα αυτά τα χρόνια τις δικές τους καταλήψεις δεν δικαιούνται διά να ομιλούν, όπως θα έλεγε ο Μένιος Κουτσόγιωργας. Αυτοί άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου.
[3] Σταύρος Ασθενίδης (28.11.18): Οι περισσότερες παρεμβάσεις κοινωνικών μερισμάτων και επιδομάτων είναι πολιτικές που ευνοούν, ενισχύουν και παγιώνουν την ταξική διαστρωμάτωση μιας κοινωνίας και δημιουργούν πληθυσμιακές ομάδες ομήρων στις ορέξεις των εκάστοτε κυβερνώντων. Μια αληθινά προοδευτική και διαταξιακή πολιτική θα στόχευε στην ενίσχυση της κοινωνικής κινητικότητας, στην παροχή ποιοτικών υπηρεσιών δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης και στη διασφάλιση αξιόπιστου περιβάλλοντος για την οικονομική ανάπτυξη των μικρών και μεσαίων στρωμάτων.
[4] Αρίστος Δοξιάδης (28.11.18): Έχουν ακούσει πολλά τα αυτιά μου, αλλά τέτοια εξωφρενική βλακεία από ανώτατο δημόσιο λειτουργό δεν μπορούσα να φανταστώ, σαν αυτή που είπε σήμερα ο Μητροπολίτης Άνθιμος για τους πλανήτες. Βλακεία καθόλου ακίνδυνη, γιατί υπονομεύει στο μυαλό πολλών ένα θεμελιώδες στοιχείο κοινωνικής συνοχής στις νεωτερικές κοινωνίες: τη συναντίληψη για τον φυσικό κόσμο που προκύπτει από την κυρίαρχη άποψη της επιστημονικής κοινότητας. Αν δεν ήταν δημόσιος υπάλληλος, ο Άνθιμος μάλλον θα είχε πάει σπίτι του απόψε. Αλλά στη χώρα που κανένας μόνιμος δεν απολύεται, μπορεί να συνεχίσει ακάθεκτος.
[5] Τάκης Δρεπανιώτης (29.11.18): Πριν από χρόνια, την εποχή που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, την εποχή που αγοράζαμε τρεις εφημερίδες την ημέρα και πέντε περιοδικά την εβδομάδα, τις εποχές που δεν τρέμαμε αν πάθουμε μια ζημιά στο σπίτι ή το αυτοκίνητο και μείνει ανεπισκεύαστη, την εποχή που η δουλειά μας αμειβόταν ανθρώπινα κι η παρακράτηση φόρου που μας γινόταν ήταν τόσο μεγάλη που είχαμε επιστροφή (κάνα χρόνο αργότερα, αλλά είχαμε επιστροφή), έτυχε να κάνει να εισπράξω (μετά από κυνηγητό στην Εφορία, προσκόμιση δικαιολογητικών κλπ. κλπ.) ένα ποσό κοντά στο διχίλιαρο. Πήρα λοιπόν την επιταγή της Εφορίας και πήγα στην τράπεζα της γειτονιάς, όπου ο ταμίας μου είπε το καταπληκτικό (όπως πίστεψα τότε, για άνθρωπο με οικονομικές σπουδές): «Ευτυχώς που δεν τα πήρατε πιο πριν, θα τα είχατε φάει». Φυσικά έμεινα άφωνος, του εξήγησα ότι ο ελεύθερος επαγγελματίας δεν «τρώει» τα λεφτά σαν ΔΥ που έχει σίγουρο μισθό, αλλά τα αποταμιεύει σε μαγαζιά που λέγονται τράπεζες όπως εκείνη που δουλεύει, επειδή ο ελεύθερος επαγγελματίας δεν ξέρει τι τον περιμένει κι αν θα έχει κι αύριο δουλειά, και ότι αυτά ήταν λεφτά δικά μου, που το κράτος μου τα παρακρατούσε άτοκα επί έναν χρόνο και βάλε. Του είπα ότι πριν από λίγες εβδομάδες είχα κάνει μια μικροεπέμβαση και ο γιατρός μου είχε γράψει 40 μέρες αναρρωτική κι εγώ γέλασα: «Αναρρωτική να πάρω από ποιον, γιατρέ μου; Ποιος θα δουλεύει για να τρώμε;» Ο ταμίας με κοίταζε απλανώς και είμαι βέβαιος ότι δεν καταλάβαινε γρυ. Επί χρόνια θυμόμουν το απλανές βλέμμα του κάθε φορά που η συζήτηση ερχόταν σε ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν τίποτα γύρω τους. Σε ανθρώπους με μηδενική ενσυναίσθηση και ανύπαρκτη γνώση του κόσμου, ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν τίποτα πέρα από τα κουτάκια της στενής και μίζερης ζωής τους. Η εικόνα αυτή ξαναγύρισε σήμερα στο μυαλό μου. Από σήμερα απέκτησε ισχυρό ανταγωνιστή. Που προφανώς έχει εξίσου μηδενική ενσυναίσθηση και άγνοια του κόσμου γύρω μας, αφού δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει για έναν άνθρωπο αναγκεμένο, ιδίως στις μέρες μας, ένα ταπεινό διχίλιαρο.
[6] Γιάννης Παπαδόπουλος (29.11.18): «Και να έπαιρνες 2.000 ευρώ, τι θα τα έκανες; Θα τα σπατάλαγες», είπε κυνικά ο Τσίπρας στην πυρόπληκτη, και μείναμε άφωνοι ακόμα μια φορά από τη χυδαιότητα του. Μας αποκάλυψε βέβαια έτσι (ξανά) το βασικό πολιτικό πιστεύω του, ότι δηλαδή οι άνθρωποι δεν είμαστε ικανοί να διαχειριστούμε μόνοι μας τις υποθέσεις μας, ότι ο Πατερούλης ξέρει το δικό μας καλό καλύτερα από εμάς — και φυσικά ότι ο Πατερούλης είναι αυτός και όλος ο εσμός των τυχάρπαστων που τον ακολουθεί. Το κοινωνικό κράτος, που αυτή η φάρσα που λέγεται Αριστερά ευαγγελίζεται, θα έπρεπε να κάνει ακριβώς αυτό: να δίνει στήριξη στον πολίτη που έχει (και υπ' ευθύνη του κράτους) πληγεί, και ο πολίτης ο ίδιος, σαν ώριμος, ελεύθερος άνθρωπος που είναι να αποφασίσει αυτός τον καλύτερο τρόπο να βοηθήσει τον εαυτό του. (Τι λέτε, δεν είναι ώριμος να αποφασίσει; τότε γιατί έχουμε δημοκρατία;) Η έλλειψη ενσυναίσθησης και η χυδαιότητα που μας σόκαραν στον λόγο του Τσίπρα δεν εδράζονται μόνο στην προβληματική προσωπικότητά του («κυνικό τομάρι περιορισμένης ευφυΐας» τον χαρακτήρισε διαδικτυακός φίλος), αλλά και στην ίδια την πολιτική φιλοσοφία του κρατικισμού, οι απεχθείς πλευρές της οποίας αναδεικνύονται σοκαριστικές σε κάτι τέτοιες αποστροφές των κυβερνώντων.
[7] Βασίλης Χαρίτος (27.11.18): Μόλις επέστρεψα από την εκδήλωση της Νέας Δημοκρατίας με θέμα «Η Πρόκληση της Ηλεκτροκίνησης στην Ελλάδα», στο ΚΠΙΣΝ, όπου παρακολούθησα μια ιδιαίτερα εμπεριστατωμένη (και μάλιστα αλάνθαστη) παρουσίαση του προγράμματος 25 σημείων της ΝΔ για την επόμενη μέρα, από την κ. Αλεξάνδρα Σδούκου. Η έκπληξη όμως ήρθε από τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος έκλεισε την παρουσίαση μιλώντας για 15 λεπτά (off the cuff, χωρίς σημειώσεις, teleprompter και τέτοια) για ένα θέμα που δεν φανταζόμουν πως κατείχε. Δεν θυμάμαι άλλον πολιτικό με τέτοιες γνώσεις. Έχει τον σεβασμό μου.
[8] Στέργιος Γιαλάογλου (2.12.18): Πριν από λίγες ημέρες μια εξαιρετική νεαρή συνάδελφος, με ήθος και άριστες μεταπτυχιακές σπουδές, μου ανακοίνωσε ότι εγκαταλείπει τη δικηγορία για χάρη μιας (πολύ καλής) θέσης στο δημόσιο. Το άγχος και η ανασφάλεια του ελεύθερου επαγγέλματος στραγγάλισαν την οποία φιλοδοξία και αναγκαστικά υπέκυψε στην ασφάλεια και τη σταθερότητα μιας δημόσιας θέσης. Ομοίως έπραξαν και άλλοι άξιοι συνάδελφοι. Μόλις χθες διάβασα ότι με απόφαση του ΠΘ ιδρύεται νέα νομική σχολή στην Πάτρα. Δεν ανέμενα κάτι διαφορετικό από τον ΠΘ της ασυνέπειας και αναξιοπιστίας. Ήταν θαρρώ πέρσι που ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης καθησύχαζε τους εκπροσώπους των φορέων της Ροδόπης ότι αντιλαμβάνεται την ανησυχία τους. Πόσο αναμενόμενο ήταν τελικά όταν αυτοί που μας κυβερνάνε λειτουργούν με τη λογική του αιώνιου φοιτητή. Με τη λογική της παρατεταμένης φοιτητικής παραταξιακής αφασίας, της διαρκούς μετεφηβικής στασιμότητας, που θέλει πολλά πανεπιστήμια άσυλα ανιάτων και αναρχικών, ρημαγμένα, κατεστραμμένα, βρόμικα αλλά πολλά. Για να στεγάζουν τα παιδιά της αργοπορούσας ανεργίας που θα έχουν όνειρο ζωής μια θέση στο δημόσιο. Πόση μεγάλη σημασία τελικά δίνουν όλοι αυτοί στο ακριτικό Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης; Πόσο τους νοιάζει τελικά αν οδηγούν σε μαρασμό αυτήν την απομακρυσμένη περιοχή; Μια ακόμη σφαλιάρα στα μούτρα μας. Τη νιώθουμε όμως μόνο όσοι έχουμε ακόμη τη δύναμη να εκφράζουμε το διαφορετικό. Γιατί πολλοί σιωπούν ένοχα. Ειδικά αυτοί που ως εκπρόσωποι έχουν τη δύναμη να διαφοροποιηθούν και δεν το κάνουν. Ο ρόλος της μαριονέτας, βλέπεις, μας πάει πολύ, όλους εμάς εδώ στη Θράκη. Χειροκροτητές και άφωνοι θεατές όταν μας επισκέπτονται για τις βαρύγδουπες δηλώσεις τους. Τώρα σιωπή. Η οπισθοχώρηση συνεχίζεται. Όπως και η γιγάντωση της θλίψης μας.
[9] Ρωμανός Γεροδήμος (2.12.18): Αυτό που γίνεται στη Γαλλία με τον Μακρόν και τα "κίτρινα γιλέκα" είναι ουσιαστικά ένα πείραμα - ένα τεστ - για το αν μπορούν πλέον να κυβερνηθούν από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις οι φιλελεύθερες δημοκρατίες της Δύσης, όταν τα άκρα καθίστανται veto players. Εάν ο Μακρόν αποτύχει και χάσει τον ουσιαστικό έλεγχο του κράτους, δεν μπορώ να σκεφτώ ποιος θα μπορούσε να πετύχει στο να κυβερνήσει αποτελεσματικά.
