Οι ήχοι από τις ριπές των «όχι», που ακούγονται από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, στο θέμα της υπογραφής των αμυντικών συμφωνιών της Ελλάδας τόσο με τη Γαλλία, όσο και με τις ΗΠΑ, διαπερνούν τα αυτιά των πολιτών με μεγαλύτερη ένταση από τους ήχους που αφήνουν πίσω τους στο πέρασμα τους τα Rafale.
Μέσα σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, η Ελλάδα θωράκισε τον Έβρο, υπέγραψε δυο σημαντικές αμυντικές συμφωνίες, προέβη σε δυο αγορές κύριων οπλικών συστημάτων όπως είναι τα πολεμικά αεροσκάφη Rafale και οι φρεγάτες Belharra, απέκτησε δύο κρίσιμα όπλα για τα μαχητικά της Πολεμικής Αεροπορίας όπως είναι οι Rampage και οι Spice, υπέγραψε δυο συμφωνίες χάραξης ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο, συμμετέχει στο κοινό στρατιωτικό φάσμα με το Ισραήλ και τα Ηνωμένα Εμιράτα και υπογράφει σημαντική ενεργειακή συμφωνία με την Αίγυπτο.
Και όλα αυτά, που επιτυγχάνονται με μέθοδο και στοχοπροσήλωση, είναι ακόμα πιο σημαντικά, καθώς έπονται μιας παράλογης και εμμονικής εξωτερικής πολιτικής της συγκυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου, που ξεκινούσε από τις υποκλίσεις πάνω σε τελάρα στη θάλασσα της Σαλαμίνας και κατέληγε σε δηλώσεις όπως «θα το ρισκάρουμε με την Τουρκία» και η «δεν έγινε και τίποτα, αν χάσουμε ένα δυο νησιά».
Από την πλευρά του επίσημου ΣΥΡΙΖΑ ακούσαμε «όχι στον φράχτη του Έβρου», όχι στα Ραφάλ, όχι στους Γάλλους, όχι στις φρεγάτες, όχι στους Αμερικάνους και όχι στη μακροχρόνια συμφωνία στα θέματα των Αμερικανικών βάσεων. Το «όχι», ακούστηκε ακόμα και για την Αλεξανδρούπολη, που μετατρέπεται πλέον σε σημαντικό ενεργειακό κόμβο, αποκτώντας ταυτόχρονα υψηλή στρατιωτική υπεραξία, με ό,τι αυτό σημαίνει για την αμυντική θωράκιση της Θράκης.
Άραγε σε ποιους απευθύνεται σαν κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτή τη στιγμή μέσα από τον αρνητισμό που εκφράζει στα θέματα των αμυντικών συμφωνιών της χώρας μας; Στον χώρο του πολιτικού κέντρου; Στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας; Στον χώρο του εσωτερικού ακροδεξιού πυρήνα του; Στον χώρο του λεγόμενου πατριωτικού ΠΑΣΟΚ, που έχει μεταναστεύσει στον Σύριζα; Αναμφίβολα, όχι!
Ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ, απευθύνεται σε ειδικές κατηγορίες νέων, συνεπικουρούμενος από τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ. Από εκείνους δηλαδή τους νεαρούς που πάνε για επαναστατικά κάμπινγκ στο Γράμμο και στο Βίτσι, που περιφέρονται στους δρόμους της Αθήνας με τα στυλιάρια / σημαιάκια και που έχουν σαν κεντρικό σύνθημα «την πάλη ενάντια στο μιλιταρισμό και τον ιμπεριαλισμό για τη δραστική μείωση των εξοπλιστικών κονδυλίων και την ακύρωση της συμμετοχής του ελληνικού στρατού σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και φυσικά την καταστολή των λαϊκών αγώνων».
Απευθύνεται σε αυτούς που ζητούν να μειωθεί άμεσα η θητεία στους 6 μήνες και σταδιακά στους 3 μήνες, που ανθίστανται στα σχέδια για υποχρεωτική στράτευση στα 18 και που υιοθετούν πάσης φύσεως «πασιφιστικά και διεθνιστικά» στερεότυπα. Σε αυτούς που επιτίθενται σε φαντάρους και χαμηλόβαθμους μόνιμους οπλίτες αν τους δουν να κυκλοφορούν με στολή, που υποστηρίζουν ότι «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» και που στέκονται στο πλάι όλων των κινημάτων που χλευάζουν οτιδήποτε έχει σχέση με την εξωτερική και αμυντική πολιτική και τις ένοπλες δυνάμεις. Σε αυτούς που ζουν μέσα στον χαβαλέ και στο μπάχαλο. Σε αυτούς που απαιτούν την κατάργηση των ΜΑΤ και της Ομάδας ΔΕΛΤΑ και των αντιτρομοκρατικών νόμων.
Δυστυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να προσφέρει στη χώρα την απαιτούμενη σύγκλιση στην αμυντική πολιτική και στην εξωτερική πολιτική, επιλέγει να χρησιμοποιήσει τις αμυντικές συμφωνίες και τα εξοπλιστικά προγράμματα, για να αναζητήσει την στήριξη και τις ψήφους των μπαχαλάκηδων κι των χαβαλέδων.
