Τo είχαμε ξαναδεί πριν από κάποια χρόνια, όταν ο Δήμαρχος Πατρέων μαζί με σωματεία που ελέγχονται από το ΚΚΕ, είχαν κάνει πορεία από την Πάτρα μέχρι την Αθήνα για να πέσει η ανεργία. Η χθεσινή απεργία και πορεία, θύμιζε αυτή την ίδια λιτανεία και το ίδιο προσκύνημα των αγωνιστικών όπλων των συνδικαλιστών.
Αν ήταν μέσω μιας απεργίας να λυθούν ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα και να φθηνύνουν τα πάντα, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για θαύμα. Άλλωστε και η ανεργία δεν έπεσε από τις παρακλήσεις των περιπατητών αγωνιστών, αλλά από τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, λόγω της ανάπτυξης. Η χθεσινή απεργία συγκέντρωνε πάσης φύσεως αιτήματα, διεκδικήσεις και απαιτήσεις. Σταχυολογήσαμε κάποια από τα αιτήματα, όπως τα διατύπωσαν οι ίδιοι ο φορείς, που συμμετείχαν στις χθεσινές κινητοποιήσεις.
Άλλοι διαδήλωναν «για την ακρίβεια, για τα νοσοκομεία, για την παιδεία και για την αξιοπρέπεια». Άλλοι, «για να σταματήσει ο πόλεμος και η εμπλοκή της χώρας μας σε αυτόν». Άλλοι για να τονίσουν ότι «η δύναμη τους να ορίσουν τη ζωή τους είναι ο χειρότερος εφιάλτης του συστήματος». Άλλοι, «για αυξήσεις στους μισθούς και για κτύπημα της ακρίβειας». Άλλοι, «για την οργάνωση της λαϊκής αυτοάμυνας - για την πυροδότηση της ταξικής αντεπίθεσης». Άλλοι, για να υποστηρίξουν ότι «ή θα πέσουν οι τιμές, ή θα πέσει η κυβέρνηση». Άλλοι, «για να ρίξουν τον εργασιακό νόμο Χατζηδάκη». Άλλοι, «για να πάει ο κατώτατος μισθός στα 825 ευρώ». Άλλοι, «για να καταδικάσουν την κατάργηση των συνδικαλιστικών ελευθεριών». Άλλοι «για να ρίξουν την κυβέρνηση». Άλλοι «για να στείλουν το μήνυμα ότι «ο λαός δε βάζει άλλο πλάτη, δεν πληρώνει άλλο για τα κέρδη του κεφαλαίου, ούτε για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο». Και άλλοι κατέβηκαν στην απεργία με κεντρικά αιτήματα «την αύξηση του κατώτατου μισθού, την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και την αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας».
Οι ισόβιοι συνδικαλιστές, οι γραφικοί διαδηλωτές και οι επαγγελματίες αγωνιστές, έσυραν χθες τους πολίτες της Αθήνας για μια ακόμα φορά σε μια ομηρεία άνευ προηγουμένου. Πιστεύουν άραγε οι «αγωνιστές» της χθεσινής απεργίας και των διαδηλώσεων, πως με την κλασσική βόλτα στους κλειστούς δρόμους και με την πατροπαράδοτη επίσκεψη στα τσιπουράδικα του κέντρου που ακολούθησε, θα σταματήσει ο πόλεμος, η ακρίβεια και η πανδημία; Πιστεύουν ότι με μια πορεία θα πέσουν οι τιμές και θα ανέβουν αυτόματα οι μισθοί; Πιστεύουν οι συνδικαλιστές, πως επειδή απαγόρευσαν στους εργαζόμενους να εργασθούν, θα επέλθει η ανατροπή της κυβέρνησης;
Οι εκατοντάδες συνδικαλιστές και εργατοπατέρες, αναγκαστικά εξαγγέλλουν αυτές τις απεργίες και τις διαδηλώσεις, διότι χωρίς αυτές θα είχαν ήδη μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, όπως θα έλεγαν και οι εκπρόσωποι του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ. Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις αποτελούν το μοναδικό τρόπο για να δηλώνουν την ύπαρξη τους και να φωτογραφίζονται στις κεφαλές των πορειών.
Το ΚΚΕ από την άλλη, ζει για τις διαδηλώσεις. Τα επαγγελματικά του στελέχη και η νεολαία του, ζουν και αναπνέουν για τις στιγμές που θα σηκώνουν τα κόκκινα σημαιάκια με τα σφυροδρέπανα και θα εκτελέσουν τις ασκήσεις επαναστατικής επαγρύπνησης και αγωνιστικού φρονήματος. Χθες σαν απεργοί, προχθές σαν αντιπολεμιστές, σήμερα σαν συνταξιούχοι, αύριο σαν δημόσιοι υπάλληλοι, μεθαύριο σαν μαθητές, κάνουν αυτό που έχουν διδαχθεί και αυτό που δίνει νόημα, στο ξεπερασμένο παράλληλο σύμπαν που ζουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά από πολύ καιρό κατέβηκε και αυτός στις διαδηλώσεις και στις πορείες. Λογικό, αν σκεφτούμε ότι η προσπάθεια αξιοποίησης κάθε κινητοποίησης και κάθε αντίδρασης ενάντια στην κυβέρνηση, πιθανότατα θα του φέρει ψήφους. Φωνάζει λοιπόν και ο ΣΥΡΙΖΑ για την αύξηση της τιμής του ηλεκτρικού και καταφέρεται κατά του «τζόγου» και της «κερδοσκοπίας» στον χώρο της ενέργειας, ενώ είναι γνωστό ότι δια χειρός Τσίπρα - Καμμένου, ιδρύθηκε το Ελληνικό Χρηματιστήριο Ενέργειας το 2018. Και ενώ είναι γνωστό ότι οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, αντιτίθενται με σθένος στην εξάπλωση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Φωνάζει για το κύμα της ακρίβειας, ενώ είναι γνωστό ότι αυτό οφείλεται σε εξωγενείς παράγοντες. Εξωγενείς παράγοντες, που δεν είχε λάβει ωστόσο υπ’ όψιν του το 2015, όταν εν μέσω των ιδεοληπτικών του εμμονών, ήθελε να ρισκάρει να βρεθούμε εκτός ευρώ.
Αλήθεια, όσοι διαμαρτύρονται σήμερα για την ακρίβεια και όσοι περιμένουν το Μάννα εξ ουρανού για μια ακόμα φορά, τι είχαν ψηφίσει στο Δημοψήφισμα του 2015; Δεν ήταν οι ίδιοι, που δεν τους ενδιέφερε να πεινάσουν, να πονέσουν και να αντέξουν σε περιβάλλον δραχμής, έξω από τις «φυλακές» του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Δεν ήταν οι ίδιοι που θα έπαιρναν το ρίσκο να ζήσουν ελεύθεροι, με αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία, κόβοντας στις αλυσίδες των δανειστών; Δεν ήταν οι ίδιοι που παρίσταναν του σύγχρονους Μεσολογγίτες; Δεν ήταν οι ίδιοι που επιθυμούσαν να ακολουθήσουν έναν ελεύθερο και ανεξάρτητο δρόμο, μακριά από την τρισκατάρατη Δύση;
Δεν είναι αυτοί οι ίδιοι, που είχαν ψηφίσει το βροντερό ΟΧΙ, στο «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» και στο «Preliminary Debt sustainability analysis», δίχως να έχουν συναίσθηση των επιλογών τους;
Βέβαια, τότε ήταν έτοιμοι να τινάξουν τις ζωές τους στον αέρα, έτοιμοι να ζήσουν με δραχμές που θα ήταν χειρότερες και από τα ρώσικα καπίκια και ήταν έτοιμοι να πεινάσουν και να πονέσουν, για τη «Λευτεριά ενάντια στα Μνημόνια και τους Δανειστές». Ενώ σήμερα, η ανατροπή της καθημερινότητας τους όπως την είχαν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια, τους έβγαλε το δρόμο, για να διεκδικήσουν τα πάντα.
