Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Στην Κομισιόν αναζητούν την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Θεωρούν ότι εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από τις μεταρρυθμίσεις.
Η επισήμανση έρχεται μία μέρα μετά τις ανησυχίες που εξέφρασαν οι Βρυξέλλες για καθυστερήσεις στην εφαρμογή των συμφωνημένων μεταπρογραμματικών δράσεων.
Όποιος κατανοεί το εγγενές πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας ξέρει ότι ελάχιστοι Έλληνες ακόμα και σήμερα, επιθυμούν τις μεταρρυθμίσεις. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο ούτε τις συζητούν αλλά ούτε και τις διεκδικούν. Μιλούν μόνο με ασάφεια, περί ανάπτυξης, εννοώντας κυρίως την προσωπική ευμάρεια που θα προκύψει από έναν νέο δανεισμό.
Και για του λόγου το αληθές, ας δούμε ποιοι εργαζόμενοι και για ποιον λόγο διαμαρτύρονται ακόμα, στους δρόμους.Αναρωτιέμαι αν έρθει ποτέ το πλήρωμα του χρόνου μιας απεργίας για όλους τους Έλληνες. Μια διαμαρτυρία που θα απαιτεί να αλλάξει η οικονομία της χώρας, να σταθεροποιηθεί η παραγωγικότητα, να καλυφθούν τα δημοσιονομικά κενά, να εξυγιανθεί το ασφαλιστικό σύστημα, να λειτουργήσει η δικαιοσύνη ως ο σημαντικότερος θεσμός της Δημοκρατίας, να παρέχουν σωστές υπηρεσίες τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Να παραχθεί πλούτος από επενδύσεις και επιχειρηματικότητα. Πότε θα απεργήσουμε για τους νέους, για την χώρα και την κοινωνία μας; Μαζί δεν ζούμε; Μαζί δεν πληρώνουμε φόρους; Γιατί θέλουμε να διεκδικούμε ξεχωριστά; Και μάλιστα, με ασαφή και ακαθόριστο τρόπο;
Τα κόμματα και ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα έχουν ένα κοινό σημείο, είναι και τα δύο επιδοτούμενα. Οι ομοιότητες όμως σταματούν εδώ. Τα κόμματα είναι καταχρεωμένα και έχουν ήδη υποθηκεύσει στις τράπεζες τις επιχορηγήσεις των επόμενων χρόνων. Αντίθετα οι λογαριασμοί της ΓΣΕΕ αυγατίζουν σε προθεσμιακές καταθέσεις. Και κάπου εκεί βρίσκεται και το πρόβλημα των «λαϊκών διεκδικήσεων» γενικότερα…
Σε κάθε περίπτωση, οι μεταρρυθμίσεις που θυμούνται περιοδικά, οι εταίροι μας δεν πρόκειται να συμβούν στο κράτος του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί πέρασαν 4 χρόνια ευκαιριών που χάθηκαν, εξαιτίας της εσωτερικής αδράνειας υπέρ κρατισμού και εξαιτίας της απροθυμίας των δανειστών να επιβάλουν δυναμικά, τις αλλαγές που είχε ανάγκη η χώρα.
Το Δημόσιο δεν έχει αλλάξει σε τίποτα. Οι προϊστάμενοι όλων των υπηρεσιών δεν επιθυμούν την αξιολόγηση, όπως και τα προηγούμενα χρόνια. Και παραδίδουν πάντα εκθέσεις αριστείας για όλους! Εμποδίζουν όλες τις μεταρρυθμίσεις, γιατί πρώτον δεν αντιλαμβάνονται τη χρησιμότητά τους και δεύτερον δεν επιθυμούν αλλαγές στον εκσυγχρονισμό του ίδιου του Δημοσίου.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ απλώνει χέρι παντού για να συντηρήσει το κράτος.
Το κράτος επιμένει να στηρίζεται αποκλειστικά στο Δημόσιο και να αποστρέφεται την παραγωγή πλούτου από τους ιδιώτες.
Χωρίς νέο πλούτο και ανάπτυξη οι φόροι θα αφυδατώσουν τη μεσαία τάξη, η οποία θα καλείται μονίμως να πληρώνει τους δημοσίους υπαλλήλους που δεν χρειάζεται!
Μόνο ένα ξαφνικό γεγονός θα σώσει την ελληνική οικονομία. Με τη λογική και τους αριθμούς είναι δύσκολο να βρούμε διέξοδο
Όπως επίσης, είναι μάλλον αφελές να περιμένουμε από την Κομισιόν να μεταρρυθμίσει τη χώρα. Πάντα θα αρκείται σε παρατηρήσεις και νουθεσίες.
Η μόνη αισιόδοξη περίπτωση είναι να επέλθει κάποια στοιχειώδης ωριμότητα στην κοινωνία και να στηρίξει την φιλελεύθερη προοπτική της επόμενης κυβέρνησης.
