Τα τεκταινόμενα στην εκπαίδευση στο πεδίο τα παρακολουθούμε μέσω συγγενών και φίλων. Από αυτούς πληροφορούμαστε τις δυσλειτουργίες, τα προβλήματα στο πρόγραμμα σπουδών, τον αγώνα που κάνουν οι εκπαιδευτικοί και τα προβλήματα που δημιουργούν οι, ευτυχώς λίγες, προβληματικές περιπτώσεις.
Υπάρχουν όμως κάποια σχολεία που καταφέρνουν να επιλύουν τα προβλήματα της καθημερινότητας υπερβαίνοντας τα δομικά προβλήματα του συστήματος. Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ότι έχουν πολύ δραστήριους Συλλόγους Γονέων.
Ο Σύλλογος Γονέων σ’ένα σχολείο μπορεί πραγματικά να κάνει τη διαφορά και δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε το γιατί. Οι γονείς είναι οι πιο ισχυροί stakeholders του συγκεκριμένου συστήματος. Αυτοί πιο πολύ απ’ όλους ενδιαφέρονται για το αν το σχολείο θα έχει πετρέλαιο θέρμανσης το χειμώνα, αν λειτουργούν όλες οι λάμπες, αν το κυλικείο είναι καθαρό. Αυτοί θα αναλάβουν να πιέσουν την Τοπική Αυτοδιοίκηση εξαιρώντας του καθηγητές από αυτή τη θλιβερή υποχρέωση.
Μάλιστα, τα ψηφιακά εργαλεία επιτρέπουν στα ΔΣ των Συλλόγων να είναι σε μια διαρκή επικοινωνία και σ’ένα συνεχή διάλογο με τους γονείς-μέλη του συλλόγου. Οι περιπτώσεις που γνωρίζουμε εμείς, επικοινωνούν διαρκώς με τους γονείς μέσω email και επιλύουν όλα τα προβλήματα αμέσως μόλις ανακύψουν.
Όμως τι άλλο είναι οι Σύλλογοι Γονέων εξόν από μια αποκεντρωμένη μορφή διακυβέρνησης με τους άμεσα ενδιαφερόμενους να συμμετέχουν ενεργά στη διοίκηση της κοινότητας που είναι μέλη; Επί της ουσίας οι Σύλλογοι Γονέων δεν είναι ενταγμένοι σε κάποιο οργανόγραμμα αλλά έχουν το πιο ισχυρό όπλο: είναι οι ψηφοφόροι των Δημάρχων στους οποίους βρίσκεται η αρμοδιότητα της διαχείρισης των σχολικών μονάδων και δεν είναι απλοί ψηφοφόροι: είναι πολλαπλασιαστές κάθε μηνύματος. Εμείς, πέρυσι, στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δεχτήκαμε προτροπές από φίλους να ψηφίσουμε τον ένα ή τον άλλο δημοτικό σύμβουλο «γιατί ενδιαφέρεται για το σχολείο των παιδιών».
Το μεγάλο συγκεντρωτικό κράτος έχει αποτύχει ως μοντέλο διοίκησης. Χρειαζόμαστε μορφές διακυβέρνησης αποκεντρωμένες στον απόλυτο βαθμό. Αυτόνομες. Αυτοδιαχειριζόμενες μέχρι και σε επίπεδο γειτονιάς.
Πρέπει να αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε τα ψηφιακά εργαλεία συμμετοχικής διακυβέρνησης για να λαμβάνουμε αποφάσεις για τη λειτουργία του Δήμου μας, της γειτονιάς μας, του δρόμου στον οποίο κατοικούμε. Ακόμα και να συμμετέχουμε στην κατάρτιση των προϋπολογισμών των Δήμων μέσω των ψηφιακών αυτών εργαλείων.
Το κεντρικό κράτος είναι ένα αποτυχημένο μοντέλο διοίκησης που πρέπει να υπάρχει απλώς για σχεδιάζει, να συντονίζει, να υποστηρίζει μόνο βασικές λειτουργίες της Πολιτείας όπως τη Δικαιοσύνη, την Υγεία, τη Δημόσια Ασφάλεια υποχρεώσεις που έτσι κι αλλιώς είναι πολύ σημαντικές και διατηρούν και τον έλεγχο της κεντρικής εξουσίας αλλά στην ουσία του. Για όλα τα υπόλοιπα η διοίκηση πρέπει να περάσει στους Δήμους και στους δημότες τους.
Το κεντρικό κράτος-τύπου Καλλικράτη έχει πεθάνει. Ώρα να το κηδέψουμε.
