Του Σάκη Μούμτζη
Τα βαμπίρ, μετά από 54 μήνες βαθέως ύπνου, ξύπνησαν. Οι συνδικαλιστές, αυτά τα απολιθώματα των τελευταίων 35 χρόνων, ξαναβγήκαν στους δρόμους.
Οι ίδιες κουρασμένες φάτσες, τα ίδια συνθήματα, ο ίδιος κόσμος.
Επαγγελματικά στελέχη των κομμάτων της Αριστεράς, το ΠΑΜΕ και καμιά πεντακοσαριά παλαιοπασόκοι, που για τελευταία φορά δούλεψαν στην ζωή τους το 1980.
Αυτοί οι άνθρωποι, μέσα στους δυόμισι μήνες διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, κήρυξαν δύο πανελλαδικές απεργίες. Το αποτέλεσμα το είδαμε.
Πέραν των εκατομμυρίων Αθηναίων που ταλαιπωρήθηκαν, η υπόλοιπη χώρα δεν κατάλαβε πως γινόταν απεργία. Το έμαθε από την τηλεόραση.
Και γιατί έγιναν οι απεργίες; Γιατί η κυβέρνηση θέλησε να διασφαλίσει πως το ύψιστο όπλο των εργαζομένων, η απεργία, θα πραγματοποιείται αν το ζητήσει η πλειοψηφία των οικονομικά ενεργών μελών του συνδικάτου, με ηλεκτρονική ψηφοφορία. Δηλαδή, εξ αποστάσεως.
Αυτό ήταν που πόνεσε τους συνδικαλιστές. Γιατί;
Γιατί, όπως αποδείχτηκε και στις πρυτανικές εκλογές, με την ηλεκτρονική ψηφοφορία δεν υπάρχει η δυνατότητα στους τραμπούκους, με την φυσική τους παρουσία, να εκφοβίζουν, να απειλούν και να αλλοιώνουν το εκλογικό αποτέλεσμα.
Ουσιαστικά, με την ηλεκτρονική ψηφοφορία, ακυρώνεται ο ρόλος τους. Μιλούν οι πολλοί, και αυτό δεν το θέλουν.
Όλη αυτή η συνομοταξία των συνδικαλιστών δεν αντιλήφθηκε πως με την συμπεριφορά της παίζει το χαρτί του Κυρ.Μητσοτάκη. Δεν αντιλήφθηκαν, ακόμα, πως είναι ελάχιστα συμπαθείς στους πολίτες. Κάθε φωτογραφία μαζί τους έχει πολιτικό κόστος.
Αλλά το κυριότερο που δεν αντιλήφθηκαν τόσο οι συνδικαλιστές όσο και οι πολιτικοί που χαριεντίζονται μαζί τους, είναι πως η τετραπλή εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας, δεν ήταν μόνον μια απλή εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία.
Ήταν μια τομή μέσα στην Μεταπολίτευση.
Η Νέα Δημοκρατία δεν υπέκλεψε την ψήφο των πολιτών, υποσχόμενη μέτρα που δεν θα μπορούσε να τα εφαρμόσει. Εξελέγη με το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων, των επενδύσεων, την επιβολή του νόμου και της τάξης.
Δεν κρύφτηκε, δεν παραπλάνησε.
Και τώρα υλοποιεί τις υποσχέσεις της. Η αντίδραση των συνδικάτων—δηλαδή του ΠΑΜΕ—είναι ευθεία αμφισβήτηση της πρόσφατης ετυμηγορίας των πολιτών. Και επειδή το ΚΚΕ ελάχιστη σχέση έχει με την δημοκρατία, γι΄αυτό και οι δύο πανελλαδικές απεργίες κινήθηκαν στο όριο του γραφικού.
Έγιναν για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη τους τελειωμένες περσόνες της Μεταπολίτευσης και για να κάνει την γυμναστική του το ΠΑΜΕ.
Οι πολίτες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, γνωρίζουν ποιοι εμπόδιζαν τα κρουαζιερόπλοια να προσεγγίζουν τα λιμάνια της πατρίδος μας, ποιοι αγωνίζονται ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, του ΟΤΕ, της Ολυμπιακής, κλπ. Και γνωρίζουν τι ζημία έκανε η δράση αυτών των επαγγελματιών-συνδικαλιστών στην Εθνική Οικονομία μας.
Ενδεικτικά αναφέρω, πως το 2008 υπήρξε προσφορά για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης 600 εκατομμυρίων για το 50% και πέρσι πουλήθηκε το 100% στα 232 εκατομμύρια.
Και δυστυχώς σε αυτό συνέπραξαν και βουλευτές της Θεσσαλονίκης που, τόσο χρόνια μετά, δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να ζητήσουν μια δημόσια συγγνώμη.
Όλοι αυτοί έχουν ονοματεπώνυμο. Τους ξέρουμε.
Είναι ολοφάνερο πως διαμορφώνεται ένα νέο πολιτικό τοπίο στο οποίο οι συγκεκριμένοι συνδικαλιστές, με την συγκεκριμένη «νταβατζίδικη» συμπεριφορά, δεν θα έχουν θέση. Εχουν ξεπεραστεί από τις εξελίξεις.
Οι ιδιωτικοποιήσεις και το πνεύμα της εποχής, τους περιθωριοποιούν.
