Λογικά, όταν έχεις τρεις συμμάχους και έναν εχθρό, οι πιθανότητες είναι με το μέρος σου. Αν όμως στην επικείμενη σύγκρουση, οι τρεις σύμμαχοι σου είναι φοβητσιάρικα κουνάβια και ο εχθρός ένας αφηνιασμένος ελέφαντας, τότε την έχεις πατήσει. Θα ξυπνήσεις σαν τον Μάρκο Αντώνιο το πρωινό της κρίσιμης μάχης και θα βρεις το στρατόπεδο σου άδειο από τις μαζικές λιποταξίες, με τις λεγεώνες του Οκταβιανού στην είσοδο.
Θέλω να πω, καλά τα περιέγραψε ο πρωθυπουργός στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα, όμως η αριθμητική που χρησιμοποίησε δεν λέει πάντα την αλήθεια. Οι τρεις σύμμαχοι, είπε, είναι τα εμβόλια, τα tests του ΕΟΔΥ και τα self tests. Εχθρός είναι η κούραση. Σύμφωνοι, επειδή όμως σε ανορθόδοξους πολέμους και σε αμφίρροπες μάχες ο κάθε φαντάρος και κάθε λοχίας βγάζει δικό του πόρισμα περί των επερχόμενων εξελίξεων, καλό είναι να πέραν της αριθμητικής να επιστρατεύεται και μια κάποια στοιχειώδης πειθαρχία.
Όχι διότι υπάρχουν πιθανότητες λιποταξιών, ο Μητσοτάκης είναι ακόμα πολύ ισχυρός για να αναπτυχθούν κεντρόφυγες δυνάμεις στο στρατόπεδο του. Υπάρχει όμως ορατός ο κίνδυνος αχρείαστης πολυφωνίας που θα καταλήξει νομοτελειακά σε χαοτική κακοφωνία. Αν διαβάσει κανείς ρεπορτάζ εφημερίδων από τον ατυχή πόλεμο του 1897, θα μάθει ότι κάθε Έλληνας αξιωματικός, υπαξιωματικός και φαντάρος είχε από έναν χάρτη στο σακίδιο του, τον άπλωνε σ’ ένα αγκωνάρι κι έβγαζε δικά του πολεμικά σχέδια. Έτσι μας πήραν φαλάγγι οι Τούρκοι.
Επειδή λοιπόν, υπουργοί, υφυπουργοί, γραμματείς, φαρισαίοι, διοικητές και αξιωματούχοι πάνε κάθε πρωί στα κανάλια, απλώνουν έναν δικό τους χάρτη στο τραπέζι και ανακοινώνουν το personal σχέδιο τους για το πώς εξελίσσεται η πανδημία και για το που θα σουβλίσουμε το αρνί, καλά έκανε ο Μητσοτάκης και τους άρπαξε από τον σβέρκο. Καθότι στις μέρες μας, είμαστε πλέον περισσότερο δέσμιοι του φαινομένου της πεταλούδας, παρά της απλής λογικής.
Όπως, σύμφωνα με την θεωρία του χάους, η πεταλούδα κουνάει τα φτερά της στον Αμαζόνιο και δημιουργείται τυφώνας στην Κίνα, έτσι και ένα διστακτικό τηλεοπτικό υπουργικό «πιστεύω ότι θα πάμε το Πάσχα στο χωριό μας», αντί να περάσει στο ντούκου στέλνει χιλιάδες κουρασμένους στην Βαρβάκειο ν’ αγοράσουν αρνιά, σούβλες και ντάνες με σκόρδα. Κι άπαξ και τα πάρουν, άντε να τους πεις μετά ότι «άλλαξαν άρδην οι συνθήκες» ή ότι «δεν καταλάβατε καλά τι ακούσατε στην τηλεόραση». Οπότε καλύτερα να σιωπήσουν προκαταβολικά οι ξερόλες, παρά να αρλουμπολογούν εκ των υστέρων.
Στις ανοικτές κοινωνίες μας βέβαια, δεν υπάρχει πια η μονολιθικότητα στην επικοινωνία. Πάντα θα ακούγονται διάφορες γνώμες, όσο κι αν επιχειρηθεί το στρίμωγμα όλων σε μια μοναδική κυβερνητική άποψη. Ούτε οι πρωθυπουργοί είναι πια μπαμπούλες που βρίζουν τους υπουργούς τους, τους πετάνε τασάκια στο κεφάλι ή τους απολύουν εν πτήσει όπως γινόταν κάποτε. Γι' αυτό έγραψα για «μία κάποια στοιχειώδη» πειθαρχία. Πώς να το πω; Έτσι κι αλλιώς θα ακουστούν (κακώς) πέντε-δέκα διαφορετικές γνώμες, πλην πάλι θα είναι κέρδος μπροστά στις σημερινές εκατοντάδες που βουίζουν στ’ αυτιά μας σαν σφήκες που κάποιος τους πείραξε την φωλιά.
