Αρχές Οκτωβρίου γιορτάστηκε η παγκόσμια ημέρα των εκπαιδευτικών λειτουργών. Οι ευρισκόμενοι στον χώρο συνεόρτασαν ο καθένας με τον τρόπο του. Περιέργως γιόρτασε και η ΟΛΜΕ αυτήν την ημέρα με σχετικές ανακοινώσεις. Γιατί περιέργως; Διότι ενώ και ο τίτλος της Ομοσπονδίας αναφέρει ότι πρόκειται για ένωση λειτουργών και όχι απλών υπαλλήλων της διοίκησης ή μιας κυβέρνησης, είναι πράγματι λειτουργοί; Σε τι διαφέρει ο λειτουργός από τον απλό υπάλληλο; Δίνει το κάτι παραπάνω στην εργασία την οποία έχει αναλάβει και αποδεχθεί συνάπτοντας τη σχετική σύμβαση με την Πολιτεία και όχι με την εκάστοτε κυβέρνηση.
Ειδικά ο εκπαιδευτικός λειτουργεί με περίσσευμα ψυχής και πολλές φορές ακόμη κι αν ξέρει ότι σε ένα ορατό μέλλον τουλάχιστον δεν θα έχει αναγνώριση των όσων προσέφερε. Βοηθά τον ανήμπορο μαθητή ειδικά, τον φτωχότερο αυτόν που δεν μπορεί να ξοδέψει για να βρει το ιδιαίτερο, το μεγάλο ιδιωτικό κοκ.
Κι έρχεται η ΟΛΜΕ, οι αυτοαποκαλούμενοι λειτουργοί, να ανακοινώσει τι; Ωθεί τους εκπαιδευτικούς σε αποστολή εξωδίκων ώστε να μην πραγματοποιήσουν τηλεκπαίδευση σε περίπτωση κλειστών σχολείων από καταλήψεις ή από άλλες αιτίες. Αναφέρει δηλαδή, εξευτελίζοντας τους εκπαιδευτικούς «γίνετε απλώς χρήστες του σχολικού χώρου σαν κι εμάς» και με νομικίστικα τερτίπια να αρνηθούν την προσφορά μαθήματος στους μαθητές τους, στα παιδιά τους όπως τα αισθάνονται σίγουρα οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί. Τους προτρέπει να τους κόψουν το οξυγόνο στην πράξη που τους κρατά στη ζωή, να κόψουν τον ομφάλιο λώρο που συνδέει τον μαθητή με τον εκπαιδευτικό σ’ αυτήν τη μαγική και ιερή σχέση. Έχουν λέει την κάλυψη της ΑΔΕΔΥ. Δηλαδή ανθρώπων εξ ίσου κομματικοποιημένων και φανατισμένων που ασφαλώς και οι ίδιοι θα έχουν παιδιά σε κατειλημμένα σχολεία και όμως αρνούνται, θυσιάζοντάς τα σε αγραμματοσύνη, να λάβουν μάθημα εξ αποστάσεως.
Οι δικαιολογίες περί ελλείψεων εξοπλισμού μόνο ως αστείο ακούγονται. Ισχύει για ελάχιστους. Σκεφθείτε: Αν ένας μαθητής τους πολλές φορές όταν έχει να κάνει μια εργασία που απαιτεί υπολογιστή αναφέρει στον καθηγητή «Κύριε δεν έχω, δεν λειτουργεί ο Η/Υ» κλπ. τότε ο καθηγητής του απαντά συνήθως να συνεργαστεί με κάποιον συμμαθητή του που έχει υπολογιστή. Δεν προτρέπει τότε το 15μελές του σχολείου τον μαθητή που δεν έχει/ λειτουργεί ο υπολογιστής του, να στείλει εξώδικο στον καθηγητή. Άλλωστε μόνιμη επωδός της ΟΛΜΕ διαχρονικά είναι η έλλειψη τεχνολογικού εξοπλισμού. Προφανώς όλο και κάτι θα λείπει, αλλά όχι σε σημείο να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για τέτοια προτροπή προς τους καθηγητές. Είναι όμως μια βολική διεκδίκηση που ξεχειλώνει συνεχώς στη διάρκεια των χρόνων μέχρι να έλθει η αναστάσιμη ημέρα κατά την ΟΛΜΕ, όπου δεν θα λείπει τίποτε σε κανέναν τομέα στα σχολεία και τότε ασφαλώς θα δεχτεί να υπάρχει τηλεκπαίδευση.
Εν τέλει θα ήταν πιο έντιμο να ομολογήσει την αλήθεια αυτή η Ομοσπονδία: Όλα γίνονται γιατί μια κυβέρνηση με όλες τις παλινωδίες και δισταγμούς και λάθη έθεσε τον δάκτυλον επί των τύπων των ήλων. Όχι όλων βέβαια, αλλά πάντως κάποιων βασικών: Γνωρίζουν ότι η τηλεκπαίδευση και συνεπακόλουθα η ηλεκτρονική ψηφοφορία εξουδετερώνει τα βασικά τους όπλα: Τις καταλήψεις σε σχέση με τις οποίες έχουν πετάξει και το τελευταίο φύλλο συκής και τις υπερασπίζονται με πάθος και τις συνελεύσεις όπου ένας μειοψηφικός αριθμός ομοϊδεατών κατά την περίσταση έπαιρνε αποφάσεις για απεργίες ειδικά μέσα σε εξετάσεις.
Εν κατακλείδι: Το «λειτουργός» και μετά την προτροπή για εξώδικα φαντάζει κακό χιούμορ και κυρίως αυτή η πρακτική συκοφαντεί και υποβιβάζει στα μάτια των πολιτών τη μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών που νοιάζεται και πονάει για τα «παιδιά τους», σε αντίθεση με τη διχαστική και πλήρως κομματικοποιημένη ηγεσία τους.
*Ο κ. Παναγιώτης Τσακρής είναι εκπαιδευτικός, πρώην διευθυντής στο Πειραματικό Λύκειο Αγίων Αναργύρων και στο 2ο ΓΕΛ Ιλίου.
