Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο πρωθυπουργός στην ομιλία του, χθες στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, υποστήριξε ότι η επόμενη χρονιά, θα είναι κρίσιμη καθώς θα διεξαχθούν οι ευρωεκλογές, της τοπικής αυτοδιοίκησης και οι εθνικές εκλογές. Μεταξύ των άλλων, ενδιαφέρον προκάλεσε η τοποθέτησή του για τον ρόλο του κόμματος στην επερχόμενη μάχη του πολιτικού συστήματος:
«Χρειαζόμαστε κόμμα δυνατό, ενωμένο, ανοιχτό στην κοινωνία, με εσωτερική δημοκρατία αλλά και πειθαρχία», τόνισε ο Αλ. Τσίπρας. Σημείωσε δε ότι «αυτό είναι το δημοκρατικό μας εργαλείο, το δημοκρατικό μας όπλο, το μεγάλο μας πλεονέκτημα απέναντι στους αντιπάλους μας, που πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού!».
Μπορεί εύκολα κανείς να διαισθανθεί την βεβαιότητα του πρωθυπουργού σχετικά με την πορεία που πρέπει να ακολουθήσει το κόμμα, προκειμένου να προστατεύσει τον ίδιο και τα στελέχη του.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πεπεισμένος ότι μόνο δια του κόμματος μπορεί να λειτουργήσουν οι μηχανισμοί του κράτους, οι υπηρεσίες του και οι φορείς που μπορούν να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες της κοινωνίας. Δεν είναι η πρώτη φορά αλλά η απόλυτη ταύτιση κράτους και κόμματος, αποτελεί την μόνη διέξοδο, για να ασκηθεί πολιτική υπέρ της κοινωνίας.
Θέλει βεβαίως προσοχή για να αντιληφθεί κανείς ότι η ολοκληρωτική αντίληψη παρέχει στον ΣΥΡΙΖΑ, την δυνατότητα να συσπειρώνει και να επιστρατεύει δυνάμεις για την επιβίωσή του.
Από την άλλη, όταν το κόμμα βρίσκεται πάντα πάνω από την πολιτική πράξη, το κράτος και η κοινωνία αντιμετωπίζουν τις επιπτώσεις της ακυβερνησίας. Χαρακτηριστικά πρόσφατα δείγματα η εκατόμβη στο Μάτι και το προχθεσινό μπλακ άουτ στην Ύδρα. Αντιπροσωπευτικές περιπτώσεις οι καθημερινές απαράδεκτες καταστάσεις σε νοσοκομεία και σε φορείς του Δημοσίου που ταλαιπωρούν τους πολίτες.
Δεν είναι θέμα καχυποψίας αλλά βεβαιότητας ότι για να επιλεγεί οποιοδήποτε στέλεχος για την διοίκηση του κράτους, θα πρέπει πρώτα να διαθέτει στο βιογραφικό του «αγώνες» και κομματική ταυτότητα. Κατά συνέπεια, δεν είναι καθόλου εύκολο να παραχθεί έργο, όταν οι επιλογές σκοντάφτουν πάντα στο τείχος του κόμματος και στο πλέγμα ενός ιδιότυπου πολιτικού ρατσισμού.
Η κυβέρνηση, επιμένει να φιλτράρει τις προθέσεις της μέσα από το κόμμα και να μην διοικεί λειτουργικά τη χώρα, προωθώντας όσα είναι απαραίτητα για να εξυγιανθεί η οικονομία και η δημοκρατία της. Οπουδήποτε χρειάζονται αποφάσεις, πρώτα καθορίζει τη κομματική τακτική και στη συνέχεια υπολογίζει το όφελος για τη χώρα. Σε κάθε τομέα που κάτι πρέπει να αλλάξει για να συγχρονιστεί με τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, ορθώνει τείχος αδιαφορίας. Αντίθετα, οπουδήποτε το Μαξίμου κρίνει ότι μπορεί να στηθούν καλύτερες βάσεις για το κομματικό κράτος, οι αποφάσεις είναι άμεσες και μεθοδικές.
Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν και πάλι σαφής στην Κεντρική Επιτροπή : «Το κόμμα είναι το δημοκρατικό όπλο του ΣΥΡΙΖΑ». Μόνο που το «δημοκρατικό» θα πρέπει να το ερμηνεύσει κανείς με την σημειολογία της Αριστεράς και όχι με το νόημα που έχει στο πλαίσιο μιας δυτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Η χώρα δέχεται ένα κύμα διάλυσης στις δομές της και τα αποτελέσματα φαίνονται καθημερινά. Η συνέχεια όμως, θα είναι εξίσου επικίνδυνη και ζοφερή για τους θεσμούς και το επίπεδο της δημοκρατίας της.
