Του Αντώνη Πανούτσου
Μια σκηνή στο «Μια ζωή την έχουμε» αναφέρεται στο δίλημμα του θανάτου των μανδαρίνων. Ο Δημήτρης Χορν (Κλέων) είναι ταμίας σε τράπεζα. Φτωχός, τίμιος και ερωτευμένος με την ερωμένη του διευθυντή του που τον ταπεινώνει. Κάποια στιγμή ανακαλύπτει ένα λογιστικό σφάλμα που του επιτρέπει να καταχραστεί 3.500 λίρες. Ένα τρομακτικό ποσόν για την δεκαετία του '50. Σκέφτεται να αναφέρει το σφάλμα στην διεύθυνση αλλά ξεκινάει μια κουβέντα με έναν συνάδελφο του που τον υποδύεται ο Περικλής Χριστοφορίδης (Μανώλης).
- Μανώλης: Αν σου πουν ότι τώρα εδώ στην Αθήνα θα πατήσεις ένα κουμπί και την ίδια στιγμή στα βάθη της Κίνας θα πεθάνουν τρεις χιλιάδες μανδαρίνοι, αλλά εσύ θα γίνεις πάμπλουτος, το πατάς το κουμπί;
- Κλέων: Τρεις χιλιάδες μανδαρίνοι στα βάθη της Κίνας…
- Μανώλης: Κίτρινοι, σαν τις χρυσές λίρες
- Κλέων: Πες τρεισήμισι, κάθε μανδαρίνος και λίρα… Και πάλι θα το σκεφτόμουνα.
Εκεί ο Κλέων παύει να το σκέφτεται. Ταλαιπωρημένος από την ανέχεια, ταπεινωμένος από το αφεντικό, στερημένος στην νιότη του ο Κλέων τα σηκώνει και ζει το όνειρο. Τα οποίο θα αποδειχθεί προσωρινό. Τον Ιανουάριο του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε τον ρόλο του Μανώλη και οι ψηφοφόροι του τον Κλέωνα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε μια Ελλάδα που για να σωθεί θα έπρεπε να απειλεί ότι θα πατήσει το κουμπί και θα καταστραφεί η ευρωζώνη και η παγκόσμια οικονομία. Μέχρι που με το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα αποδείχθηκε ότι το μόνο που μπορούσε είναι να ρίξει τα ασιατικά χρηματιστήρια για μερικές ώρες.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Η 17ωρη διαπραγμάτευση στην συνεδρίαση της Συνόδου Κορυφής, που μέχρι τότε για τον Τσίπρα αντιπροσώπευε τις ώρες εργασίας του για ένα μήνα, οι δηλώσεις συμπάθειας των Ευρωπαίων και οι αντίστοιχες του πρωθυπουργού που ξεκινούσαν «Δώσαμε μια σκληρή μάχη, έξι μήνες τώρα και μέχρι τέλους παλέψαμε προκειμένου να διεκδικήσουμε ότι καλύτερο, μια συμφωνία που θα δώσει τη δυνατότητα να σταθεί η χώρα στα πόδια της και ο ελληνικός λαός να μπορέσει να συνεχίσει να αγωνίζεται…». Ο Τσίπρας γύριζε με έναν έρπη στα χείλη και μια ουρά στα σκέλια. Μια σύντομη αποτίμηση του δημοψηφίσματος που σύμφωνα με την νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν «Η μέρα που τρομοκρατήσαμε τους τρομοκράτες. Τις καλύτερες μέρες μας ωστόσο, δεν τις έχουμε ακόμα ζήσει. Μνήμη ενάντια στη λήθη».
Διαφωνώντας με την εκτίμηση ότι – μα τον Μπογδάνο - τρομοκρατήσαμε τους τρομοκράτες, ανησυχώντας για τις καλύτερες μέρες που δεν έχουμε ακόμα ζήσει συμφωνώ 100% με το «μνήμη ενάντια στην λήθη». Προτείνω μάλιστα η 5η Ιουλίου να γίνει επίσημη μέρα μνήμης. Για το πώς μια κυβέρνηση μπορεί να πιστέψει ότι θα σωθεί εκβιάζοντας ότι θα πατήσει ένα κουμπί σκοτώνοντας χιλιάδες μανδαρίνους μέχρι να ανακαλύψει ότι ο μανδαρίνος είναι η ίδια.
Υ.Γ: Θα λείψω μέχρι τον Αύγουστο. Αρχές ή μέσα του μήνα. Καλό καλοκαίρι και μέχρι τότε.
