Του Αντώνη Πανούτσου
Το μέγεθος παίζει ρόλο. Έτσι η φράση του Γιώργου Πατούλη για τον Πάνο Σκουρλέτη ότι έβαλε «φαρδιά πλατιά την υπογραφή του, αλλά και την ψήφο του στο επίμαχο νομοσχέδιο» που αφορά την αποκομιδή των σκουπιδιών από ιδιώτες, ισχύει. Μόνο που ο Σκουρλέτης πρέπει να έχει την μεγαλύτερη υπογραφή στην κυβέρνηση ή τουλάχιστον την πιο εύκολη. Έχοντας αναπτύξει ένα χαρακτήρα Δόκτορα Τζέκιλ και κύριου Χάιντ ο Πάνος o Σκουρλέτης μπορεί να συμμετέχει σαν Τζέκιλ σε όλους τους λαϊκούς αγώνες υπογράφοντας σαν Χάιντ όλα τα μνημόνια.
Τα μόνα που χρειάζεται ο Σκουρλέτης είναι μια δυναμική δήλωση ότι διαφωνεί με ότι θα υπογράψει και ένα στυλό. Για να υπογράφει. Και μπορεί να υπογράφει τα πάντα. Μνημόνια, νομοσχέδια, υπουργικές αποφάσεις. Αδιάβαστα, στον χώρο του, στον χώρο τους, με διακριτικότητα και εχεμύθεια. Με μικρές και μεγάλες υπογραφές. Με το δεξί, με το αριστερό, με κλειστά τα μάτια ή με την πλάτη γυρισμένη. Σε χαρτί, γυαλί ή πέτρα. Από τα δεξιά στα αριστερά σαν άραβας ή από πάνω προς τα κάτω σαν Γιαπωνέζος. Με πένα, φτερό, μολύβι, στυλό ή με ένα στυλό σε κάθε χέρι όπως ο Ρίνγκο. Φτάνει να μοιάζει στραβωμένος.
Το μεγάλο ταλέντο του Σκουρλέτη είναι να δείχνει ότι σιχαίνεται αυτό που υπογράφει. Και να διαφωνεί. Όπως ο ντε Νίρο στον Ταξιτζή όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη και λέει «Are you talking to me?». Ο Σκουρλέτης όταν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει αντιπολίτευση είναι σίγουρο ότι θα αγωνιστεί για να καταργήσει όλες τις μνημονιακές δεσμεύσεις που ψήφισε ο Σκουρλέτης όταν ήταν υπουργός. Κούφια βέβαια να είναι η ώρα που το ακούει αφού ο βήχας και ο έρωτας για την υπουργική καρέκλα δεν κρύβεται. Φάνηκε όταν το 2015 ο Τσίπρας είχε αντικαταστήσει στο Εργασίας τον Σκουρλέτη με τον Κατρούγκαλο. Όλοι περίμεναν τον Σκουρλέτη να μην το δεχτεί. Να ζωστεί τα φυσεκλίκια και να βγει στο αντάρτικο. Αν όχι στα Βαρδούσια, στα απάτητα λαγκάδια του λεύτερου Κοκκιναρά που τα ξέρει. Ο Σκουρλέτης όμως σκέφτηκε πόσο εύκολα είχε ξεχαστεί ο Αλαβάνος για χάρη του Τσίπρα. Ζώστηκε τα σταυρωτά φυσεκλίκια με τα στυλό. Και υπογράφει, υπογράφει, διαφωνώντας, διαφωνώντας. Απολαμβάνοντας κάθε ώρα πτήσης στην υπουργική καρέκλα, με την ελπίδα ότι ο κόσμος δεν θα θυμάται τις υπογραφές αλλά τις διαφωνίες, την μέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ θα φύγει από την εξουσία. Μόνο που όταν φύγει ο γδούπος θα καλύψει κάθε δικαιολογία. Μήνυμα η χθεσινή στάση του ΠΑΣΟΚ.
Εχοντας να αντιμετωπίσει την αποτυχία στο Eurogroup, που η συμφωνία δεν έδωσε άνοδο στις δημοσκοπήσεις και τις επαφές του Πάνου Καμμένου με τον Γιαννουσάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βγει στην γύρα για κοινοβουλευτικό συνέταιρο. Μετά από μια πρώτη απόρριψη από την Φώφη Γεννηματά ο Τσίπρας επανήλθε λέγοντας για το ΠΑΣΟΚ ότι θα «χαιρόμασταν ειλικρινά αν έβρισκε ξανά τον προοδευτικό του προσανατολισμό». Το ΠΑΣΟΚ όμως δεν έδειξε να τσιμπάει. Και σε αντίθεση με τα sequels στον κινηματογράφο το «ΠΑΣΟΚ. Δεν μας παρατάτε Νο2» ήταν ανώτερο του πρώτου. Με το tweet του Ανδρέα Λοβέρδου που έλεγε «Στην πρόταση του Α.Τσίπρα για συνεργασία η απάντηση είναι μία: «Ούτε με το πιστόλι στον κρόταφο».
Με δύο κατηγορηματικές αρνήσεις σε ένα 24ωρο και του Βενιζέλου δεδομένη, ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή την στιγμή βρίσκεται στο έλεος του Καμμένου. Θα τον βλέπει να αλλάζει στολές, να κάνει το πρωθυπουργικό αεροπλάνο Kamobile και να συμβουλεύει ισοβίτες για το τι πρέπει να πουν. Κάτι προβλεπόμενο για ένα κόμμα που νοιώθει κάτω από τα πόδια του να γλιστράει το χαλί της εξουσίας αλλά αναπάντεχο για την πρώτη φορά στα αριστερά κυβέρνηση του 2015 που έγινε Kammeno's bitch του 2017.
