Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Όπως γράφαμε και χθες, δεν είναι λίγοι εκείνοι που προσδίδουν τον χαρακτήρα της οπισθοδρομικής Δεξιάς στην κυβέρνηση με κάθε ευκαιρία. Είναι η δουλειά τους αυτή, ένα κατιτί σαν επάγγελμα. Από την άλλη, και η ίδια η κυβέρνηση δεν κάνει το παραμικρό, εδώ που τα λέμε, για να παίξει σε ένα κάπως πιο σοβαρό επικοινωνιακό επίπεδο, λες και απαρτίζεται από ερασιτέχνες (πράγμα που δεν ισχύει — ακόμα χειρότερα, δηλαδή). Γιατί; Γιατί προφανώς και δεν αρκούν «οι εισηγητικές εκθέσεις και η συζήτηση στο Κοινοβούλιο». Κανείς δεν τα παρακολουθεί αυτά.
Έτσι, έχουν βγει στη γύρα πολλοί Μικροί Μήτσοι, πολλοί Λαζόπουλοι, που κάνουν όσο πιο πολύ θόρυβο τους παίρνει για να μας πείσουν ότι ήρθαν οι γυμνασιάρχες του παλιού ασπρόμαυρου κινηματογράφου να φορέσουν ποδιές στις μαθήτριες και να κουρεύουν με την ψιλή τα παλικάρια μας μοιράζοντας αποβολές. Οι γυμνασιάρχες και οι Παπαθεμελήδες…
Σηκώνεται πάρα πολλή σκόνη, για παράδειγμα, με μια σειρά από —επιεικώς ανόητα— «αστειάκια» που διακινούνται στα social media για τη «νέα» διάταξη περί παραβίασης του ωραρίου μουσικής στα μαγαζιά, μετά από κάποια ώρα το βράδυ, αυτήν δηλαδή που ακούγεται να θέλει να… επιβάλει η κυβέρνηση, ακριβώς σαν να πρόκειται σαν χτύπημα στην ελευθερία, σαν προσπάθεια επιβολής των άκαρδων πεποιθήσεων μιας σκοταδιστικής, αυταρχικής νεο-Δεξιάς κ.ο.κ., ενώ είναι ηλίου φαεινότερον πως, διάολε, προφανώς και είναι γελοίο, αντικοινωνικό και θλιβερό να ΜΗΝ υπάρχουν τέτοιες διατάξεις, να ΜΗΝ υπάρχει ρύθμιση: είναι κοινωνική ανωμαλία, είναι το «δίκαιο» και ο αυταρχισμός του ισχυρού.
Ούτε όλες οι γειτονιές με μαγαζιά που παίζουν μουσική και μαζεύουν κόσμο είναι ίδιες, ούτε είναι ποτέ δυνατόν να μη σταθμίζονται από την Πολιτεία και τις κατά τόπους Αρχές οι ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής. Μάλιστα, αυτό ισχύει, έστω στα χαρτιά, ΗΔΗ. Ισχύει! Άλλο ωράριο —επιμηκυμένο— έχουν τα «καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος» που βρίσκονται, π.χ., εκτός πόλεως, εκεί όπου δεν υπάρχουν στα πέριξ εργαζόμενοι και οικογένειες, και άλλο αυτά που λειτουργούν σε μια «νορμάλ» γειτονιά, με ανθρώπους με παιδιά και σκυλιά που ζουν και κοιμούνται (ή έστω προσπαθούν να κοιμηθούν) στα σπίτια τους. Η δε απαγόρευση της μουσικής από μια ώρα και μετά δεν έχει να κάνει με κάποιου είδους σαδισμό του νομοθέτη, ενός ντικενσιανού τύπου με παχιά φρύδια και ημίψηλο που θέλει να πίνεις το ποτό σου μέσα σε νεκρική ησυχία —εν πάση περιπτώσει, αυτό θα μπορούσε να ρυθμιστεί διαφορετικά: με ηχομόνωση του μαγαζιού—, αλλά με τον κόσμο, με τους πελάτες που μπαινοβγαίνουν σε αυτά τα μαγαζιά, φωνάζοντας και γελώντας μες στην καλή χαρά σαν να είναι μόνοι τους στον κόσμο, «γιατί μπορούν» και γιατί «έχουν φράγκα».
Είναι δε αστείες οι «διαμαρτυρίες», γιατί οι αυστηρές, οι αυστηρότατες ρυθμίσεις, και τα ανάλογα βαριά πρόστιμα σε όποιον παραβιάζει τις διατάξεις (αμήν και πότε), είναι το ΑΝΤΙΘΕΤΟ αυτού που λένε «οπισθοδρομική Δεξιά»: είναι (για να το πούμε με μια λέξη) Ευρώπη. Πώς να το κάνουμε δηλαδή. Βασικά, είναι σοσιαλδημοκρατία.
Γιατί όλο αυτό που γίνεται θέμα συζήτησης ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ είναι κανονισμένο, ρυθμισμένο και, κυρίως, σε λειτουργία πολλά χρόνια τώρα στις —ας μου επιτραπεί— σοβαρές χώρες. Οι νόμοι εδώ είναι δρακόντειοι. Και λέω «εδώ» γιατί τυχαίνει (να τα καλά της μετανάστευσης) να ζω σε μία τέτοια χώρα και να είμαι σε θέση να τα βλέπω όλα αυτά από πρώτο χέρι.
Λοιπόν, δεν υπάρχει ούτε ένας ιδιοκτήτης καταστήματος εδώ στη μικρή και ταπεινή Τσεχία που να του περάσει από το μυαλό να παραβεί τον νόμο και να κλείσει τη μουσική έστω και λίγα δευτερόλεπτα μετά την ώρα που προβλέπει η άδειά του. Τους φαίνεται αδιανόητο: εξωγήινο. Οι ζώνες, δε, είναι έτσι προσεκτικά χαραγμένες από τον Δήμο, ώστε οι πελάτες όσων μαγαζιών λειτουργούν μετά τις 10 το βράδυ και δεν είναι κάπου στο αεροδρόμιο (ένα πολύ μικρό ποσοστό των συνολικών καταστημάτων: τα 99 στα 100 κλείνουν πριν τις 10), ή που τους επιτρέπεται να σερβίρουν αλκοόλ και να εξακολουθούν να έχουν ανοιχτή τη μουσική από κάποια ώρα και μετά, να βρίσκονται όλοι μέσα σε εντελώς συγκεκριμένες περιοχές (κυρίως του ιστορικού κέντρου), σε γειτονιές δηλαδή όπου κατά τεκμήριο δεν έχουν τα νοικοκυριά τους πολλοί δημότες.
Παρά ταύτα, ούτε αυτές οι γειτονιές έχουν εγκαταλειφθεί εξ ολοκλήρου από τους παλιούς κατοίκους τους. Εξακολουθούν να μένουν αρκετοί άνθρωποι εκεί — και να βασανίζονται. Οπότε ο Δήμος για να τους προστατεύσει, και καθώς οι μόνοι που επισκέπτονται τα μαγαζιά μετά τις 10 μ.μ. είναι τουρίστες, αποφάσισε να είναι πολύ αυστηρός απέναντί τους. Το crawling (ελληνιστί: «μπαρότσαρκα») των μεθυσμένων πιτσιρικάδων που μεταφέρονται μπουλουκηδόν από το ένα κλαμπ στο άλλο ουρλιάζοντας, η χειρότερη πληγή της πόλης δηλαδή, έχει κηρυχθεί εκτός νόμου και, λίγο-λίγο, θα μας χαιρετήσει κι αυτό. Δείτε ξανά τις δύο φωτογραφίες: αυτές οι αφίσες είναι κολλημένες παντού στο κέντρο.
Η Τσεχία θα τα πάει καλά με τους τουρίστες της —ακόμη και αυτούς που την επισκέπτονται μόνο για τη φτηνή μπίρα— χωρίς να χάσει έσοδα. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε, που συμπεριφερόμαστε αντικοινωνικά και σαν ξένοι στις ίδιες μας τις πόλεις. Έχοντας, δε, και από πάνω όλους αυτούς τους Μικρούς Μήτσους που κάνουν μούτες και βγάζουν τσιρίδες σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού και εξευρωπαϊσμού της χώρας.
