Της Κατερίνας Γαλανού
Η συγγραφή ενός βιβλίου από τον Αλέξη Τσίπρα για τις «ιστορικές στιγμές» του 2015 δεν ήταν μια απειλή με… απεύθυνση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά μια ώριμη σκέψη που κυοφορείται στο μυαλό του τέως πρωθυπουργού!
Aυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται άτομα που γνωρίζουν (λένε) τι προγραμματίζει ο Αλέξης Τσίπρας και φρόντισαν να εξηγήσουν στο πλατύ κοινό τι εμπεριείχε το μήνυμα που έστειλε το βράδυ της περασμένης Δευτέρας όταν σε συνέντευξή του στο περιφερειακό κανάλι «Ionian TV» έλεγε: «Βλέπω τις τελευταίες μέρες όλοι να θέλουν να γράψουν και από ένα βιβλίο για την περίοδο αυτή (σ.σ. το 2015), πράγμα το οποίο σημαίνει ήταν στα αλήθεια πολύ ιστορικές και κρίσιμες τόσο οι επιλογές όσο και οι στιγμές... Ίσως κάποια στιγμή και ο βασικός πρωταγωνιστής αυτής της πολύ σημαντικής περιόδου για τη σύγχρονη ιστορία του τόπου, δηλαδή εγώ, να αισθανθώ την ανάγκη να τοποθετηθώ με ονόματα και διευθύνσεις πάνω στα πραγματικά γεγονότα…»
Υπάρχουν πράγματι, πολλοί λόγοι για τους οποίους ο Αλέξης Τσίπρας θα ήθελε να γράψει και εκείνος ένα βιβλίο για τα δραματικά γεγονότα του 2015!
Ίσως να είναι ο βαθύς προσωπικός και πολιτικός ναρκισσισμός του τέως πρωθυπουργού που συχνά πυκνά αναφέρεται στον εαυτό του, στο τρίτο πρόσωπο, που θα τον οδηγήσει να συγγράψει ένα ανάγνωσμα.
Γιατί μήπως τα έζησε καλύτερα και είναι καλύτερος στο να τα αφηγηθεί ο Γιάννης Βαρουφάκης που έγραψε το «Ενήλικες στο Δωμάτιο» και το έκανε ταινία ο Κώστας Γαβράς;
Τα έζησε καλύτερα και τα είπε καλύτερα στους βιογράφους του ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ;
Μήπως ήταν «βασικός πρωταγωνιστής» ο απερχόμενος πρόεδρος της Κομισιόν Ζ. Κλώντ Γιούνκερ που και εκείνος σκέφτεται να γράψει βιβλίο για τις μέρες και τις νύχτες του ΄15 και το εκμυστηρεύτηκε μάλιστα στον κ. Τσίπρα στην πρόσφατη συνάντησή τους στις Βρυξέλλες;
Ή μήπως είναι καλύτερη η ιστορία που περιγράφουν με ακρίβεια ντοκιμαντέρ στο βιβλίο τους « Η μεγάλη μπλόφα» οι δημοσιογράφοι Ελένη Βαρβιτσιώτη και Βικτωρία Δενδρινού;
Η απάντηση είναι σίγουρα όχι!
Γιατί όντως ο Αλέξης Τσίπρας ήταν «ο βασικός πρωταγωνιστής».
Μιας μεγάλης καταστροφής που παραλίγο να εξελιχθεί σε εθνική τραγωδία αν λάβουμε υπόψη τις πρόνοιες της «μαύρης βίβλου» του Grexit που είχε ανοίξει διάπλατα στο τραπέζι των Βρυξελλών τη νύχτα του δημοψηφίσματος και πριν ο τέως πρωθυπουργός αλλάξει το ΟΧΙ σε ΝΑΙ αφού προηγουμένως είχε ενημερωθεί αρμοδίως για την νομική τύχη εκείνου και της κυβέρνησης του.
Θα ακουστεί υπερβολικό αλλά ο τέως πρωθυπουργός επιτελεί «εθνικό καθήκον» θυμίζοντάς ποιος ήταν ο βασικός πρωταγωνιστής όλων αυτών.
Και το θυμίζει σε όλους.
Στους πολιτικά μεγάθυμους αντιπάλους του που επέλεξαν να αφήσουν στη λήθη, τις «κρεμάλες» που έστηναν οι αφιονισμένοι οπαδοί και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στις πλατείες των αγανακτισμένων, προς χάριν αποκατάστασης μιας νέας εθνικής ενότητας.
Στους αφελείς που αγόρασαν εκ των υστέρων το αφήγημα «ο Βαρουφάκης έφταιγε» και την δικαιολογία « είχαμε αυταπάτες»
Στους λογής λογής επιτήδειους που γνωρίζουν καλά και πως έγιναν και που οδήγησαν οι επιλογές του στις πολύ κρίσιμες και ιστορικές στιγμές αλλά τον «επέβαλαν» ως χαρισματικό ηγέτη της υπό ανοικοδόμηση Κεντροαριστεράς.
Ο «βασικός πρωταγωνιστής» επιβάλλεται να γράψει βιβλίο για να καταγράψει όσα έκανε ή νομίζει ότι έκανε ο ίδιος και οι άλλοι της κυβέρνησης του. Ξεκινώντας από τον Βαρουφάκη και τον Τσακαλώτο, ως τον Γιώργο Χουλιαράκη και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Από την Ζωή Κωνσταντοπούλου έως τον Κ. Ησυχο, τον Νίκο Κοτζιά,την Νάντια Βαλαβάνη και φυσικά τον Πάνο Καμένο.
Θα ήταν δε εξαιρετικά χρήσιμο στο βιβλίο του κ. Τσίπρα να περιλαμβάνεται ένα χωριστό κεφάλαιο που θα απαντά πειστικά στο αν, ποιος και γιατί αιτήθηκε το καλοκαίρι του 2015 από τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν να τυπώσει η Ρωσία για λογαριασμό της Ελλάδας δραχμές. 'Η αν για ευνόητους λόγους δεν θα μπορέσει να εντάξει ένα τέτοιο κεφάλαιο στο βιβλίο που έχει στο μυαλό του, ας μας το πει προφορικά.
Ήταν ο ίδιος ως «βασικός πρωταγωνιστής» που επικοινώνησε με τον Βλαντιμίρ Πούτιν το καλοκαίρι του 2015 για να διερευνήσει αυτή τη δυνατότητα; Γιατί αυτό υπονοείται εκ νέου από τον Φαμπρίς Λομ (Fabrice Lhomme), δημοσιογράφος της εφημερίδας «Le Monde» και ενός εκ των δυο συγγραφέων του βιβλίου του Ολάντ.
Μακάρι ο κ. Τσίπρας να νοιώσει γρήγορα την ανάγκη και να βρει και τον χρόνο να γράψει αυτό το βιβλίο.
Αν και πιθανολογούμε ότι η ανάγκη αυτή θα κριθεί από τη «διαγωγή» των συντρόφων του, την εξέλιξη της νέας «πορείας προς το λαό» και κυρίως μιας πέμπτης ήττας!
