Του Άρη Κωνσταντινίδη*
Ο κυρ Λευτέρης είχε χρόνια να φανεί απ΄το μαγαζί. Γέρασε ο άνθρωπος, πήρε τη σύνταξή του και έμεινε μόνιμα στον τόπο του, την Κρήτη. Τον ήξερα πολύ καλά από τότε που εργαζόμουν (για ένα διάστημα) στο μαγαζί του μακαρίτη του θείου μου για να μάθω τη δουλειά. Ήταν καθημερινός πελάτης. Υδραυλικός και μάλιστα διορισμένος σε μόνιμη θέση στην ΕΥΔΑΠ.
Κάθε πρωί πήγαινε στην εταιρία του και εκείνη του ανέθετε να επισκευάσει όποια βλάβη προέκυπτε στα δίκτυά της. Ερχόταν στο μαγαζί του θείου, αγόραζε τα υλικά που θα χρειαζόταν και πήγαινε στην εργασία του.
Το πράγμα δεν ήταν όμως τόσο απλό. Ο Κυρ Λευτέρης ήθελε εκτός από τον κανονικό τρεχούμενο μισθό του, να βγάζει "κάτι τις" και από τα υλικά. Έλεγε του θείου να του υπολογίζει ένα ποσόν περίπου 30% για πάρτη του. Πώς γινόταν αυτό; Πολύ απλά: Έκοβε ο θείος το τιμολόγιο με τα υλικά που ψώνιζε ο υδραυλικός αλλά τα φούσκωνε στην τιμή. Αν κόστιζαν ας πούμε με σημερινές τιμές 1.000 ευρώ, εκείνος έκοβε τιμολόγιο 1.300.
Έτσι ο Λευτέρης πλήρωνε 1.000 και όταν επέστρεφε στην εταιρία του εισέπραττε 1.300. Του θείου βέβαια δεν του πολυάρεσε αυτό διότι δεν συνέφερε και πολύ. Δηλαδή ναι μεν τον ήθελε τον συγκεκριμένο πελάτη (και μάλιστα πάρα πολύ μιας και ήταν τόσο σταθερός και με πολύ καλούς τζίρους) αλλά έπρεπε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με τον επιπλέον ΦΠΑ. Ήταν υποχρεωμένος να καταβάλλει φόρο Και για τη μίζα του Λευτέρη.
Όμως όλοι οι ξύπνιοι επιχειρηματίες της εποχής έβρισκαν εύκολα τη λύση (ιδίως όταν το θύμα θα ήταν το Κράτος). Έτσι και ο θείος. Λέει του Λευτέρη, όταν το ποσόν είναι 1.000 ευρώ και εσύ θες και 300 για σένα, τότε θα γράφουμε στο τιμολόγιο 1450 ευρώ αντί για 1.300. Εσύ θα μου πληρώνεις 1.150, θα εισπράττεις 1.450 και θα είμαστε όλοι καλυμμένοι και ωραίοι.
Ο υδραυλικός δεν είχε αντίρρηση, ήταν βλέπεις λογικός άνθρωπος. Καταλάβαινε και το δίκιο του θείου. Και κάπως έτσι, κάθε φορά που αγόραζε ένα υλικό, το δημόσιο πλήρωνε και ένα περίπου 50% επιπλέον για τη μίζα του υπαλλήλου. Εγώ δεν ήμουν ούτε 20 χρονών τότε, αλλά πάντα έμπαινα στον πειρασμό να υπολογίσω. Και έβλεπα ότι ο Λευτέρης κάθε μήνα έβγαζε τουλάχιστον άλλον έναν μισθό (και παραπάνω μάλλον) στο έτσι, μαύρα και απατεωνίστικα.
Σήμερα πέρασε από το μαγαζί για να αγοράσει κάτι να μαστορέψει στο σπίτι της κόρης του που τον φιλοξενεί στην Αθήνα για λίγες μέρες.
-Άστα Άρη, μου λέει. Ζούμε μέρες καταστροφής! Μου περιόρισαν οι αλήτες τη σύνταξη και τα βγάζω δύσκολα πέρα. Αυτά τα λαμόγια οι ξένοι φταίνε! Θέλουν να μας ρημάξουν και δυστυχώς η κυβέρνηση (που εγώ την πίστεψα και την ψήφισα) τους κάνει τα χατίρια αντί να τους κόψει τον βήχα. Εκείνα τα χρόνια ζούσαμε καλά. Γιατί τότε υπήρχε και ένας ηγέτης ικανός. Υπήρχε ένας Παπανδρέου! Δεν τους έπαιρνε να του κουνηθούν εκείνου. Ενώ τώρα, μας πήρε και μας σήκωσε! Εγώ πίστεψα πραγματικά στον Τσίπρα, αλλά δυστυχώς μας πρόδωσε κι αυτός!
Σκέφτηκα να απαντήσω, να του θυμίσω τις παλιές καλές μέρες, τότε που έκλεβε και με τα δύο χέρια, τότε που έκανε καθημερινά απάτες εις βάρος του δημοσίου. Τις οποίες πληρώνει και εκείνος σήμερα σε έναν βαθμό κι ας μην το αντιλαμβάνεται. Και μαζί με εκείνον όλοι μας.
Απάτες που γνώριζε άριστα ο "Ηγέτης" αλλά τις άφηνε ελεύθερες να καταστρέφουν τον τόπο. Αλλά δεν είπα τίποτε τελικά. Ήξερα πως εκείνος δεν θα άλλαζε άποψη. Ότι συνεχίζει να τα υπολογίζει όλα όπως και τότε: Με βάση μόνο το προσωπικό του συμφέρον! Πώς το λέει ο λαός;
"Ο λύκος κι αν εγέρασε κι αν άσπρισε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε την κεφαλή του." Ε, αυτό!"
* Ο κ. Άρης Κωνσταντινίδης είναι μέλος της μόνιμης γενικής συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
