«Να κάτσουν στο ρεβεγιόν μέχρι εννιά άτομα είναι καλά;» «Και γιατί παρακαλώ να είναι εννιά και να μην είναι πέντε ή επτά;» «Διότι ο μέσος όρος μιας οικογένειας, αν έχει και παππουδογιαγιάδες είναι τέσσερα ή ίσως πέντε άτομα κατά περίπτωση.» «Λιγότεροι είναι σε μια μέση οικογένεια.» «Πόσοι δηλαδή;» «Δεν ξέρω, πάντως κάποιος πρέπει να μας πει ποιος πρότεινε τον αριθμό εννιά.» «Η επιτροπή πάντως όχι.» «Τότε είναι αυθαιρεσία της κυβέρνησης.» «Το οκτώ ή το επτά δεν θα ήταν αυθαιρεσία δηλαδή;» «Δεν ξέρω, πάντως το εννιά είναι.»
Ε λοιπόν αναγνώστες μου, με τρελαίνει αυτή η εθνική μας κολοκυθιά. Η οποία ξεκινά με τις πιο απίθανες αφορμές και καταλήγει πάντα σε πολιτική αντιπαράθεση. Οι νεοφιλελεύθεροι προτείνουν εννιά στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, οι αριστεροί λιγότερους χωρίς να λένε πόσους. Αν πάλι του την είχε δώσει κατακούτελα του νεοφιλελευθερισμού και απαιτούσε να κάτσουν μόνο τα μέλη μιας οικογένειας δίχως άλλη επίσκεψη, η αριστερή σκέψη θα ζητούσε παραπάνω μέλη γύρω από το γουρουνόπουλο, δίχως πάλι να λέει πόσα. Μιλάμε τώρα για κωμωδία.
Ενώ ο πλανήτης και η χώρα αντιμετωπίζουν την μεγαλύτερη κρίση των εκατό τελευταίων χρόνων, εμείς ασχολούμαστε με σαχλαμάρες. Ο δημόσιος διάλογος μας περιστρέφεται γύρω από μπούρδες. Γινόμαστε κουλουβάχατα για ζητήματα που ούτε παιδάκι του νηπιαγωγείου δεν θα απασχολούσαν. Το «περί όνου σκιάς δίκη» του αρχαίου ημών προγόνου Δημοσθένη, το ζούμε σ’ όλη του την μεγαλοπρέπεια και μάλιστα μεταφρασμένο σε σύγχρονη πολιτικο-χριστουγεννιάτικη εκδοχή.
Τουλάχιστον οι πρόγονοι μας είχαν χιούμορ. Εμείς είμαστε για τα μπάζα. (Η αρχαιοελληνική γραμματεία αναφέρεται σε μια αντιπαράθεση ανάμεσα στον ιδιοκτήτη και τον ενοικιαστή ενός γαϊδάρου. Ο ενοικιαστής έκατσε στην σκιά του για να γλυτώσει από τον ήλιο, ο ιδιοκτήτης είπε ότι του νοίκιασε μόνο τον γάιδαρο αλλά όχι την σκιά του και κατέληξαν στο δικαστήριο όπου έπεσε πολύ γέλιο.) Εμείς δεν γελάμε. Είμαστε έτοιμοι να πιαστούμε απ’ τα πέτα για τα άτομα του πιο μικροσκοπικού και μίζερου χριστουγεννιάτικου τραπεζιού στην ζωή μας ολόκληρη.
Δυο ωρίτσες θα κάτσουμε γύρω από το ρημάδι το τραπέζι και μάλιστα μετά φόβου Θεού μήπως ο διπλανός μας είναι ασυμπτωματικός και βρεθούμε την πρωτοχρονιά διασωληνωμένοι. Τρεις κι ο κούκος θα είμαστε, χαιρετούρες δεν θα κάνουμε, τα τραγούδια κομμένα, τα φιλιά απαγορευμένα, με τους ίδιους και τους ίδιους γύρω μας θα μασουλήσουμε μια μπουκιά φαί (που έτσι που γίναμε δεν θα το λες φαί αλλά φαρμάκι) και θα φύγουμε άρον-άρον. Ε, να μην σουρομαδηθούμε για το ποιος είπε τον αριθμό εννιά (αντί για πέντε ή έξι ή επτά) και τι υποχθόνιους σκοπούς εξυπηρετεί;
Κι έπειτα μου λέτε εμένα ότι πλησιάζει η ώρα της λύτρωσης, με το εμβόλιο και την οικονομική ανάκαμψη. Μωρέ δεν υπάρχει σωτηρία σας λέω…
