Κάθισα και διάβασα διεξοδικά την έκθεση Πισσαρίδη. Και μόλις έκλεισα τον ντοσιέ (την είχα τυπώσει για να κρατώ και σημειώσεις στα περιθώρια) σας εξομολογούμαι ότι έβαλα τα γέλια. Όχι διότι την βρήκα γελοία, ίσα-ίσα που είναι από τα σοβαρότερα και πιο συγκροτημένα κείμενα που έχω διαβάσει, αλλά διότι μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα δύο συν-Ελλήνων, ενός δεξιού και ενός αριστερού, που καθισμένοι στον καφενέ ρωτάνε μ’ ένα στόμα: «Ποιος διάολο είναι αυτός ο Πισσαρίδης και τι θέλει απ’ την ζωή μας;»
Ο ένας συμπατριώτης, παραδοσιακός δεξιός, θρήσκος και πατριώτης, έχει μάθει να κινείται όπως το ψάρι στο νερό μέσα στον κοτζαμπασισμό του 21ου αιώνα. Τα θέλει όλα όπως παλιά δίχως πολλούς-πολλούς μοντερνισμούς και εξωστρέφειες, αυτός θέλει λίγη πατρίδα, λίγη θρησκεία και λίγη οικογένεια (με τις απαραίτητες παρεκβάσεις όταν είναι για το προσωπικό του συμφέρον), όλα τα υπόλοιπα είναι σε τελευταία ανάλυση πράγματα του διαόλου.
Ο άλλος συμπατριώτης, παραδοσιακός αριστερός, ψευτοάθεος (εκτός αν αρρωστήσει) και χαζοδιεθνιστής, θέλει ν’ αλλάξει το σύστημα στο οποίο ζει, αλλά να το αλλάξει όπως το ‘καναν οι Σοβιετικοί το 1917 ή ο Σύριζα το 2015, όχι όπως λέει ο κάθε τυχάρπαστος απ’ έξω επειδή το σύστημα του ‘δωσε βραβείο Νόμπελ. Αυτός τα θέλει όλα δημόσια, όλα υπό κεντρικό έλεγχο, με το κόμμα να ελέγχει αυτό το κέντρο. Όλα αυτά τα απελευθερωμένα και τα ιδιωτικά είναι νεοφιλελεύθερα, δηλαδή πράγματα δυο φορές του διαόλου.
Όταν κάθονται στο καφενείο οι δυο αυτοί συν-Έλληνες τσακώνονται, αυτό έλειπε να μην πλακώνονται οι δεξιοί με τους αριστερούς, αλλά αμφότεροι μια χαρά τα βολεύουν μέσα από δίκτυα γνωριμιών και κουμπαριές και μπατζανάκηδες και τοπικούς βουλευτές. Φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα και ιστορία οι παρέες, δεν λέει ο Σαββόπουλος, που πλέον τον αγαπούν άπαντες, δεξιοί και αριστεροί; Και θα ‘ρθουν τώρα οι Πισσαρίδηδες να χαλάσουν αυτά τα κυκλώματα και να κάνουν σκόνη τις παρέες;
Να λείπει το βύσσινο. Και οι δυο είναι –ασφαλώς- υπέρ της προόδου, αλλά σιγά-σιγά και με μέτρο, γιαβάς-γιαβάς που λένε κι οι Τούρκοι. Δεν θα τα κάνουμε όλα ίσωμα μέσα σε λίγους μήνες, αν πολυβγεί ο Έλληνας στον διεθνή ανταγωνισμό είτε θα χάσει την εθνική του ψυχή, είτε θα γίνει νεοφιλελεύθερος. Οπότε καλύτερα εδώ μέσα κλεισμένοι στο καβούκι μας και στην μιζέρια μας, να πλακωνόμαστε οι δεξιοί με τους αριστερούς, να πηγαίνουμε σαν τα εκκρεμή από ψευτοανάπτυξη σε κρίση και πάλι πίσω αλλά όμως να ξέρουμε τι μας γίνεται.
Διότι με κάτι Πισσαρίδηδες και τις συνταγές τους, θα χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, θα χάσουμε τα ιερά και τα όσια μας, θα χάσουμε την αγωνιστική ψυχή μας. Και τότε τι θα απογίνουμε; Κι αν γίνουμε πιο πλούσιοι και πιο οργανωμένοι, τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία και η πολλή τάξη γεννά καταθλίψεις. Οπότε, ποιος είναι αυτός ο Πσσαρίδης και τι διάολο θέλει απ’ την ζωή μας;
