Της Μαρίας Χούκλη
Το Ηνωμένο Βασίλειο, από τις ισχυρότερες οικονομίες του κόσμου, μέλος όλων των κραταιών πολιτικό-στρατιωτικό-οικονομικών οργανισμών, πρώην πλανητική αυτοκρατορία και νυν παγκόσμιος παίκτης, βρίσκεται σε limbo.
Δεν έχουν προηγούμενο όσα διαδραματίζονται στη βρετανική πολιτική σκηνή μετά την επικράτηση του BREXIT. Ούτε ο Σαίξπηρ, αν και σπουδαίος ανατόμος των ανθρώπινων συμπεριφορών στο πεδίο της εξουσίας, είχε φανταστεί τέτοια τραγικοκωμωδία.
Το μεγάλο νησί είναι ακέφαλο μετά την κρίση ηγεσίας που ξέσπασε και στο στρατόπεδο του Ναι αλλά αιφνιδίως και στο στρατόπεδο του Όχι! Ο Κάμερον υπό παραίτηση, ο Κόρμπυν ανεπιθύμητος από την κοινοβουλευτική ομάδα, ο Μπόρις Τζόνσον αποσύρθηκε από τη διεκδίκηση της Ντάουνιγκ Στρητ και τον ακολούθησε στην έξοδο ο έτερος προπαγανδιστής του Brexit, Νάιτζελ Φάρατζ.
Σαν να έγινε το δημοψήφισμα προκειμένου να ανανεωθεί η πολιτική ηγεσία της Μεγάλης Βρετανίας.
Η αλαζονεία, η ιδεοληψία, ο ναρκισσισμός και ο χυδαίος λαϊκισμός μιας δράκας προσώπων έβαλε τη χώρα σε περιπέτειες, δίχασε τους πολίτες, διόγκωσε τα ξενοφοβικά σύνδρομα και έθεσε σε απειλή τη γεωγραφική υπόσταση του Ηνωμένου Βασιλείου.
Κυνισμός και φανατισμός πήραν στον λαιμό τους τις τύχες της χώρας και τώρα όλοι νίπτουν τας χείρας τους, στην πραγματικότητα «καίγονται» από τις ίδιες τις επιλογές τους.
Βεβαίως, ιδωμένο, αλλιώς το μετα-Brexit σκηνικό θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως απόπειρα να ξαναγραφτεί η ιστορία από δυνάμεις που έχουν να χάσουν πολλά ή από ακόμη και από εκείνους που εκ των υστέρων αντελήφθησαν το λάθος. Μοιάζει να επιχειρείται να διορθωθεί το αποτέλεσμα της κάλπης χωρίς δεύτερο δημοψήφισμα, δίχως νομικά «πραξικοπήματα», αλλά με την αλλαγή των πρωταγωνιστών ώστε οι αντικαταστάτες τους να πάρουν μεν στα χέρια τους τη βόμβα και να προσπαθήσουν να την απασφαλίσουν.
Σε κάθε περίπτωση, καλύτερο case study για τη σημασία των ανεύθυνων πολιτικών στο σύγχρονο βίο δεν θα μπορούσε να υπάρξει: καθένας τους –Κάμερον,Κόρμπυν,Τζόνσον και Φάρατζ– έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων την ηθική της ευθύνης και έδρασε με αποκλειστικό γνώμονα τις προσωπικές εμμονές, έστω κι αν τις βάφτισε «ηθική πεποίθησης». Ο Βέμπερ παραμένει επίκαιρος αλλά και βάρδος.
Η κόλαση είναι άδεια και όλοι οι διάβολοι είναι εδώ, έλεγε ο Άριελ, το αγαθό πνεύμα στην Τρικυμία.
