Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Υπέρ της άρσης βουλευτικής ασυλίας του Παύλου Πολάκη ψήφισε η πλειοψηφία της Βουλής. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε στο βήμα και αφού απήγγειλε μερικές μαντινάδες, εστίασε στο παλιό αφήγημα για το «βρώμικο παρελθόν» του συστήματος. Για όλους εκείνους τους εχθρούς του που τον πολεμούν για τον αγνό και λεβέντικο χαρακτήρα του.
Κάθε πολιτικός είναι δημιούργημα του κοινού του. Αυτό είναι που εγκρίνει την φόρμουλα επικοινωνίας με το πολιτικό πρόσωπο και τον παροτρύνει να συνεχίσει. Που ανταποκρίνεται ως συνομιλητής και ζητάει όλο και περισσότερα ενισχύοντας την νομιμοποίηση κάθε επιλογής. Και στο τέλος, υφίσταται τις συνέπειες ή τις επιπτώσεις από την στάση που τήρησε στον προεκλογικό αγώνα αλλά και στην ώρα της ψήφου.
Το πιθανότερο είναι πως δεν γέννησε ο Πολάκης το κοινό του αλλά το κοινό του τον Πολάκη. Κι αν δεν το είχε κάνει σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις στην Κρήτη, είναι γιατί δεν τον είχε ανακαλύψει. Είναι οι άνθρωποι που «διαπαιδαγωγήθηκαν» από όλο το κλειστό σύστημα των παραδόσεων, της «εικονολατρείας» και της νομιμοποίησης των ταπεινών ενστίκτων. Αυτοί που αφέθηκαν στην υιοθέτηση ρόλου «τιμωρού» δια μέσου της απόρριψης κάθε συμβατικού ή συστημικού προφίλ στην πολιτική ζωή.
Κάπως έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα στην Κρήτη. Και τελικά ο Πολάκης κέρδισε στις εκλογές τον Σταθάκη, ως πιο μάγκας και ντελικανής. Ως αντισυστημικός «εκσκαφέας» ο οποίος υπόσχεται δραματοποίηση στην απολιτική ζωή του μέσου Κρητικού.
Το ζήτημα είναι πώς θα καταλαγιάσει όλο αυτό το τρελό πανηγύρι υπέρβασης κάθε μέτρου. Γιατί η κοινωνία ανέχτηκε χρησιμοθηρικά ένα φαινόμενο που καλλιέργησε τον πρωτογονισμό στη πολιτική της ζωή.
Στους βουλευτές του και στα στελέχη του ο Αλέξης Τσίπρας διάλεξε όλους τους «μικρούς Μήτσους». Έκανε το πιο επιτυχημένο casting αναδεικνύοντας την πιο αντιπροσωπευτική δηθενιά της ελληνικής κοινωνίας. Ο Πολάκης που βρίσκει ότι οι νεκροί θολώνουν το έργο της κυβέρνησης και που τα βάζει με τον Κυμπουρόπουλο δεν είναι ο Πολάκης. Είναι ο Τσίπρας που φοράει τη μάσκα Πολάκη. Μία από τις πολλές που έχει στο βεστιάριό του…
Έτσι κι αλλιώς, ο θαυμασμός προς την βαναυσότητα αποτελεί μία από τις «επαναστατικές» κατευθύνσεις της Αριστεράς, στην διαχρονική της πορεία στα πολιτικά πράγματα.
Το πιθανότερο όμως είναι πως, πολύ γρήγορα, αυτές οι αισθητικές αναζητήσεις στις επιλογές του πρώην πρωθυπουργού, θα οδηγήσουν σε μία εσωτερική ρήξη. Όχι μόνο γιατί η φθορά από αυτό το είδος του «εξπρεσιονισμού» θα επιφέρει κορεσμό στην «καλλιτεχνική ομάδα» αλλά κυρίως, επειδή η πραγματικότητα θα αποδειχθεί πολύ πιο βίαιη από την τέχνη! Έχουν αρχίσει ήδη οι αντιδράσεις στο εσωτερικό του κόμματος για τον Πολάκη.
Παρόλα αυτά η τεχνική της ειρωνείας και της υπερβολής ήταν πάντα από τα αγαπημένα της Αριστεράς που έβρισκε ανακούφιση στην διαπόμπευση κάθε αστικής ευπρέπειας. Ακόμα και της αυτονόητης συμπάθειας στους αναπήρους ή του θαυμασμού προς τα πρόσωπα που παλεύουν από θέση αδυναμίας, για την καταξίωσή τους. Αξίες που ο αστικός πολιτισμός έχει εμπεδώσει στις κοινωνίες. Οι αριστεροί, ενώ πάντα επικαλούνταν τις «ευγενικές» ιδέες του σοσιαλισμού, χρησιμοποιούσαν ως αντιπερισπασμό το χονδροειδέστατο χιούμορ του απλοϊκού ανθρώπου για να ποτίσουν περισσότερο τον λαϊκισμό τους.
