Παιδιά συμπαθάτε με, αλλά ασχολούμαστε με τρίχες. Εδώ ο κόσμος καίγεται, αλλά οι μισοί από μας βρίζουν για το σπίτι του Τσίπρα στα Λεγραινά και οι άλλοι μισοί για την ποδηλατάδα του Μητσοτάκη στην Πάρνηθα. Λες και δεν έχουμε τίποτα άλλο να ασχοληθούμε σε τούτο τον τόπο, παρά μόνο αν ο Αλέξης έφυγε απ’ την Κυψέλη για την παραλία ή αν ο Κυριάκος γουστάρει να κάνει ποδήλατο και ν’ αγοράζει τσουρέκια. Ας σοβαρευτούμε επιτέλους, ένθεν κακείθεν.
Ε ναι, ένθεν κακείθεν η μομφή μου. Και προς τις δυο πλευρές του πολιτικού φάσματος. Στο τέλος-τέλος, αν θυμάμαι καλά, πανηγυρίσαμε την νίκη Μητσοτάκη το 2019 ως νίκη της λογικής, του ορθολογισμού και της σοβαρότητας, απέναντι στους βερμπαλισμούς, τα κυνήγια μαγισσών και τις ασυναρτησίες του κυβερνητικού Σύριζα. Τώρα τα ξεχάσαμε αυτά και ξαναγυρίσαμε στην παραπολιτική μπουρδολογία; Εκεί θα παιχτεί το παιχνίδι, στο ποιος θα γράψει την μεγαλύτερη εξυπνάδα και την σκληρότερη χοντράδα στο fb και στο twitter για πράγματα επουσιώδη και σαχλά;
Θα μου πείτε ότι ο Τσίπρας διαφήμιζε την διαμονή του στην Κυψέλη ως απόδειξη της ιδεολογικής του προσκόλλησης στην λαϊκότητα, σε αντίθεση με τους κατοίκους του Ψυχικού και της Εκάλης που η διεύθυνση του σπιτιού τους φανερώνει και την ταξικο-πολιτική τους τοποθέτηση. Σύμφωνοι, τα ‘λεγε αυτά ο Αλέξης, αλλά και η άλλη πλευρά έχει να λέει εφόσον αρχίσουμε να ψαρεύουμε στην λίμνη των φαιδρών επιχειρημάτων. Σου λέει ότι ο πρωθυπουργός συμπεριφέρεται ως happy traveler με το θανατικό να σαρώνει γύρω μας. Άντε απάντησε σ’ ένα «επιχείρημα» αυτού του επιπέδου.
Το θέμα μας είναι να βάλουμε στον δημόσιο διάλογο και αντιπαράθεση τα σοβαρά ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία μας και τις προοπτικές που υπάρχουν ή δεν υπάρχουν για το μέλλον της χώρας. Όλα τα άλλα είναι ομοβροντίες άνευ νοήματος που ο γελοίος κουρνιαχτός τους σκεπάζει μια πραγματικότητα που έχει άλλες ανάγκες. Πώς να το πω, αυτός ο χαζός διαδικτυακός πόλεμος είναι ασκήσεις αδιέξοδου φανατισμού πάνω σε μια χώρα που έχει ανάγκη της νηφαλιότητα και την θετική σκέψη.
Το λοιπόν, όταν ο τελευταίος Έλληνας ονειρεύεται ένα σπίτι δίπλα στην θάλασσα (μόνιμη κατοικία ή εξοχικό) και τον δικαιολογούμε όταν το αποκτά νομίμως, το δικαιούται και ο Τσίπρας κι ας έλεγε παλιότερα σαχλαμάρες περί της λαϊκότητας του στην Κυψέλη. Στο κάτω-κάτω, σ’ εκείνο το σπιτικό δεν μένει ένας εργάτης και μια άνεργη, αλλά ένας πρώην πρωθυπουργός και μια καθηγήτρια πανεπιστημίου. Κατά την ίδια ακριβώς συλλογιστική, όπως ο κάθε πολίτης μπορεί να κάνει ποδήλατο στην Πάρνηθα ή στον Υμηττό, μπορεί να το κάνει δίχως σχολιασμούς και βιτριολικά σχόλια και ο Κυριάκος. Κι αν γουστάρει τσουρέκι, δικαιούται να μπει στο μαγαζί και ν’ αγοράσει δέκα. Αρκεί να κόψει απόδειξη. Ωχ καημένε.
Οπότε αυτά τα «ασχολούνται με τα Λεγραινά για να ξεχαστεί το Βατερλό της Πάρνηθας» ή τα «μιλούν για μια ποδηλατάδα για να σκεπάσουν την ξεφτίλα των Λεγραινών» που διαβάζω ένθεν κακείθεν, δεν είναι για σοβαρούς ανθρώπους. Είναι για χαχόλους. Τελεία και παύλα.
