Του Άκη Καρατράντου
Ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου από το όπλο ενός αστυνομικού σε μία δημοκρατία, είναι ένα γεγονός σοκαριστικό, με όρους μάλιστα επιστήμης θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ένα πολιτισμικό τραύμα το οποίο σημάδεψε μια γενιά. Αυτός και μόνο ο λόγος καθιστά τον Δεκέμβριο του 2008 ένα γεγονός σταθμό για μία χώρα.
Δυστυχώς, όμως, αυτό το τραγικό γεγονός έτυχε πολλαπλής εργαλειοποίησης και εκμετάλλευσης, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε μία «επετειακή» ημέρα βίας και ανομίας. Τι συνέβη τελικά με τον Δεκέμβριο του 2008;
1. Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου από τον Κορκονέα, από εξαίρεση αναγορεύτηκε σε κανονικότητα, δημιουργώντας μια κατασκευή περί ασύστολης κρατικής βίας και αστυνομικών που σκοτώνουν άκριτα.
2. Η τότε πολιτική ηγεσία οδήγησε την αστυνομία σε μία παθητική - απολογητική στάση, επιτρέποντας το κάψιμο και τον βανδαλισμό της Αθήνας για μέρες.
3. Τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης και ειδικότερα αυτά της Αριστεράς, στο όνομα της «εξέγερσης» του Δεκέμβρη, αιτιολόγησαν και νομιμοποίησαν την αναρχική και αντιεξουσιαστική βία.
4. Το κράτος αναδείχτηκε ως βασικός εχθρός της κάθε συλλογικότητας που επιθυμεί να διαδηλώσει για ό,τι αυτή θεωρεί ως δίκαιο και κεκτημένο της.
5. Μία ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων μυήθηκε στη βία και ριζοσπαστικοποιήθηκε, με αποτέλεσμα να ενταχθούν πολλοί άνθρωποι σε αναρχικές και ακροαριστερές οργανώσεις, όπως η «Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς».
6. Στη λογική της αλληλεξάρτησης των εξτρεμισμών ενδυναμώθηκε το άλλο άκρο, αυτό της ακροδεξιάς. Η βία του Δεκέμβρη του 2008 ήταν μία από τις βασικές αιτίες της δυναμικής της Χρυσής Αυγής.
7. Δημιουργήθηκαν νέες τρομοκρατικές οργανώσεις.
Ο Δεκέμβρης του 2008, λοιπόν, με όρους ασφάλειας αποτελεί ένα σημαντικό πολιτισμικό τραύμα. Για την ακρίβεια, οι βανδαλισμοί και οι καταστροφές εκείνων των ημερών και η μη αντίδραση των Σωμάτων Ασφαλείας διέρρηξαν το Κοινωνικό Συμβόλαιο για την ασφάλεια μεταξύ του κράτους και των πολιτών. Η επιλογή της παθητικότητας για να ξεθυμάνει η οργή οδήγησε στην καταστροφή περιουσιών άλλων ανθρώπων.
Ενώ το μεγαλύτερο ίσως αποτέλεσμα είναι η έμμεση αποδοχή από το κράτος της ρητορικής περί άκριτης βιαιότητας, το οποίο παράγει τόσο σημαντικά προβλήματα και τελικά οδηγεί στη σχετικοποίηση των αντιδράσεων στη βία. Μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια η Ελλάδα εξαφάνισε κάθε κανονικότητα στον τομέα της ασφάλειας που είχε με κόπο δημιουργήσει στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.
Τι έχει μείνει λοιπόν από το Δεκέμβρη του 2008; Η μνήμη του Αλέξη, υποστηρίζουν πολλοί. Αλλά μπορεί πραγματικά η μνήμη ενός νεκρού εφήβου να τιμηθεί με βία, βανδαλισμούς και καταστροφές; Σε καμία περίπτωση, ακόμη και η μνήμη του Γρηγορόπουλου έχει εργαλειοποιηθεί από τους επαγγελματίες της βίας, οι οποίοι βρήκαν για μία ακόμη φορά την ευκαιρία να σπάσουν, να κάψουν, να επιτεθούν. Ενα πολιτισμικό τραύμα δεν μπορεί ποτέ να ξεπεραστεί με βία, παρά μόνο να βαθύνει.
Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο Παρασκευής 7 Δεκεμβρίου
Φωτογραφία intime news
